Hart Island: Η μακάβρια ιστορία του στοιχειωμένου νησιού – νεκροταφείου της Νέας Υόρκης

Οι εικόνες του έκαναν πρόσφατα τον γύρο του κόσμου. Το Hart Island το νησί – νεκροταφείο είναι ο τόπος όπου θύματα της πανδημίας του κορονοϊού στη Νέα Υόρκη, άνθρωποι που πέθαναν μόνοι και δεν διεκδικείται ο νεκρός από τους οικείους του ή οι οικείοι του δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα για κανονική ταφή και κηδεία, εδώ και μέρες θάβονται εκεί.

Για πάνω από ενάμιση αιώνα, το νησί χρησιμεύει ως δημόσιο κοιμητήριο με περισσότερους από 1 εκατομμύριο νεκρούς χωρίς ταφόπλακα.

Για καιρό, η διαχείριση του Hart Island ήταν στη δικαιοδοσία του Department of Correction, και φυλακισμένοι στις φυλακές στη Rikers Island χρησιμοποιούντο για τους δημόσιους ενταφιασμούς.

Σύμφωνα με το New Yorker, οι άνθρωποι αυτοί αμείβονταν με λιγότερα από 10 δολάρια την ημέρα. Έχει ζητηθεί από το Department of Correction να παραδώσει το αργότερο τον Ιούλιο τη διαχείριση του Hart Island στο Department of Parks. Παρατηρήθηκε πάντως αξιοσημείωτη αλλαγή τις τελευταίες ημέρες, καθώς δεν χρησιμοποιούνται πλέον φυλακισμένοι για την ταφή των νεκρών.

Ιστορικά, οι ενήλικες νεκροί τοποθετούνταν σε κιβώτια από πεύκο, τα οποία τα ταξινομούσαν ανάλογα με το μέγεθός τους και στοιβάζονταν σε σωρούς 150 κιβωτίων. Σε κάθε κιβώτιο αναγραφόταν αριθμός, η ηλικία του νεκρού, η εθνικότητά του και το σημείο που βρέθηκε το πτώμα.

Ανταποκρινόμενος στη διογκούμενη ανησυχία για μαζικούς τάφους, ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης Bill De Blasio τουίταρε: «Οι εικόνες των συμπολιτών μας στη Νέα Υόρκη να ενταφιάζονται στη Hart Island είναι για όλους μας συγκλονιστικές. Θέλω να εξασφαλίσω ότι όλοι ξέρουν τι βλέπουν και το τι ακριβώς συμβαίνει στο Hart Island. Αυτοί είναι άνθρωποι… είναι γείτονες που χάσαμε. Δεν θα υπάρξουν μαζικοί ενταφιασμοί στο Hart Island. Κάθε ενταφιασμός θα είναι ατομικός και κάθε σώμα θα τυγχάνει αξιοπρεπούς μεταχείρισης».

Τιμώντας αυτή την ανατριχιαστική εξέλιξη, ο John Beckmann, ιδρυτής του αρχιτεκτονικού γραφείου και γραφείου σχεδίασης εσωτερικών χώρων Axis Mundi, προτείνει ένα μνημείο από φώτα, δώδεκα φωτεινές στήλες σε ένα τμήμα μήκους περίπου 230 μέτρων στο Hart Island.

Στόχος της προτεινόμενης ετήσιας εγκατάστασης με την επωνυμία «Numinous» είναι να δημιουργήσει έναν ιερό χώρο, βαπτισμένο σε φως, για να τιμώνται οι νεκροί στη Hart Island, ανώνυμοι και επώνυμοι.

Με την πρότασή του, ο Beckmann στέκεται αντιμέτωπος με την ιστορία μαζικών τάφων στο Hart Island, από την αρχή αυτής της χρήσης το 1869 ως αντίδραση στην κρίση ενταφιασμών του 1822 έως τα θύματα της πυρκαγιάς το 1911 στο Triangle Shirtwaist Factory στο Γκρίνγουιτς Βίλατζ και έως τα θύματα του AIDS στις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα.