Μήπως να ξαναγίνουμε παιδιά;
 |
1.Όχι δεν ήτανε τόσο καλό, ήταν όμως ικανό να σου προσφέρει άπειρο γέλιο. «Με computer που μιλάει» έλεγε η συσκευασία. Μάλιστα, ναι ακριβώς αυτό ήταν. Ένα κομπιούτερ που μιλούσε με φωνή μπασο βαρύτονου μανάβη που προσπαθεί να σου πουλήσει πατάτες Κύπρου αντί για Νάξου. Ατάκες όπως «Βάρβαρε ετοιμάσου να πεθάνεις» κανονικά εκφωνούνται μόνο αν έχεις κατεβάσει δύο λίτρα αλκοόλ και βλέπεις τον Κόναν. Θυμήσου πως αντί να παίζεις κανονικά, απλά άφηνες τα πιόνια στην άκρη, και πάταγες το κουμπί με τις ατάκες. Μέχρι να φύγουν σφραγίσματα από τα γέλια.
|
Υπήρχε μία κατηγορία επιτραπέζιων όταν ήμασταν πιτστιρικάδες που έχει γράψει στην καρδιά μου λες και είναι παλιά καψούρα. Και Subbuteo παίξαμε και Hotel και Monopoly και χίλια άλλα δύο. Όμως το σκάλωμα που φάγαμε στα χρόνια του δημοτικού δε συγκρίνεται με ό,τι μας χάρισαν τα παιχνίδια που σε έκαναν να μπαίνεις στο πετσί του Κόναν του Βάρβαρου. Ή να ψάχνεις στο σμαράγδι στον Θησαυρό του Ναού.
Όντως η αλάνα είναι το μέρος που αντρώθηκαν γενιές και γενιές μικρών τσακαλιών ,όμως ενάντια σε όλες τις επιταγές της κοινωνίας κάποιοι από εμάς επιλέγαμε φανατικά τα παιδικά μας δωμάτια. Και ρίχναμε ζάρια μέχρι να μην έχει μείνει ούτε ένα εγκεφαλικό κύτταρο ζωντανό.
 |
3.Το επιτραπέζιο που μας έκανε Ιντιάνα Τζόουνς. Όλοι ψάχναμε το διαμάντι και όλοι προσπαθούσαμε να ξεφύγουμε από τον φύλακα του ναού. Επικό στήσιμο επιτραπέζιου, κορυφαία κομμάτια και κάπως έτσι έβγαιναν ολόκληρα μερόνυχτα τα Σάββατα και τις Κυριακές. Είναι από τα πιο κλασσικά επιτραπέζια των παιδικών μας χρόνων, που μας μεγάλωσε με περιπέτεια. Κάποιοι από εμάς, το κατεβάζουμε μέχρι και σήμερα από το πατάρι.
|
 |
| 4.Εδώ δεν υπήρχαν κανόνες πολλοί, εδώ υπήρχαν μονάχα κάστρα, πόλεμος, πολιορκίες, Μινώταυροι και βαρβαρικές ιαχές –όπως πρέπει δηλαδή. Ο σκοπός; Να γκρεμίσεις τα «στημένα» του αντιπάλου. Μεγάλος κίνδυνος να πιαστείς στα χέρια κανονικά αν ήσουν και λίγο «μανουριάρης». Ομηρικοί καυγάδες κανονικά σα γέροι σε καφενείο που πλακώνονται για το τάβλι. Άνετα κατέληγες με μαύρο μάτι στα δέκα σου μόλις χρόνια. Έξτρα κέφι έδινε το γεγονός ότι άμα τους βαριόσουν όλους τα έστηνες και έπαιζες μόνος σου. Άρχοντας ήσουνα και έτσι. |
 |
| 5.Ο Νάνος, ο Βάρβαρος, το Στοιχειό και ο Μάγος έμπαιναν στα μπουντρούμια και έπαιζαν μάπες με τα Τελώνια και διάφορα άλλα γαμάτα φανταστικά πλάσματα. Όποιος έπαιξε θυμάται το ένα μπουντρούμι μετά το άλλο. Θυμάται τη τρέλα στα μάτια των κολλητών. Θυμάται το γλέντι όταν κέρδιζε την «πίστα». Θυμάται με δάκρυα συγκίνησης στα μάτια πόσο ωραίο ήταν να είσαι δέκα χρονών, με καμία μα καμία έγνοια στο κεφάλι του, και άπειρο χρόνο για να καείς όπως πρέπει με το Hero Quest |
 |
| 6.Γενικά αν έπρεπε να διαλέξουμε κάποια Monopoly, δεν θα μπορούσε να αποφασίσουμε ποτέ ποια θα ήταν η καλύτερη. Κρατάμε τον όλο πανικό πάνω από το ταμπλό και το φιλοχρήματο μίσος που μας έπιανε απέναντι στους κολλητούς μας. Δεν θέλαμε απλά να αγοράσουμε τα πάντα. Θέλανε ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ. Να τους φαλιρίσουμε. Να δούμε τις κάρτες τους να γυρίζουν σε υποθήκη. Να χτίσουμε τόσα πολλά ξενοδοχεία που να μας ακουμπάνε εκατομμύρια δραχμές για μία βραδιά. Μας μεγάλωσε και την αγαπάμε. |
Σίγουρα θυμάσαι φίλε μερικά από αυτά. Αν όχι, να είσαι σίγουρος πως έχεις χάσει τρομερές παιδικές αναμνήσεις. Δες τα στο παρακάτω άλμπουμ:
 |
2.Μάλλον οι περισσότεροι δεν το έχετε παίξει αυτό. Εδώ ήθελε προσοχή η φάση. Για δύο λόγους. Πρώτον διότι, σε αντίθεση με ότι έλεγε το κουτί του παιχνιδιού, οι κανόνες ήταν αρκετά πολύπλοκοι όταν είσαι στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Δεύτερον και σημαντικότερον, αν δεν προσέξατε μικροί και «μπλέξατε» με αυτόν εδώ τον Σατανά, πάει κολλήσατε για πάντα. Λογικά παίζετε ακόμη Role Playing Games και ADND. Τι είναι αυτό; Θέλω δύο άρθρα για να σας εξηγήσω, δε μου φτάνουν 150 λέξεις. Μια άλλη φορά, θα σας πω μια ιστορία παιδιά μου, όταν θα ανάψω την πίπα μου ως άλλος Γκάνταλφ και ως άλλος γερό-Τόλκιν θα σας διηγηθώ μια ιστορία για το μεγαλύτερο ΚΑΨΙΜΟ που γνώριζε ανθρώπου μάτι στην μάταιη τούτη γη…
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου