«(...), ό,τι έγινε, έγινε πολύ βιαστικά. Δεν προλάβαμε να ζήσουμε το όνειρό μας, μας το χαλάσανε, μου λείπεις πολύ δεν θα σταματήσω να κλαίω, θυμάμαι τις στιγμές μας όλα τα “σ’ αγαπώ” στο βλέμμα σου, στα φιλιά σου και στο υπέροχο χαμόγελό σου. Σου είχα πει πως αν δεν ήμασταν για οποιοδήποτε λόγο μαζί θα πέσω από τον έκτο. (...), πονάω, δεν αντέχω άλλο και δε μπορώ να ζω με τη σκέψη πως εξαιτίας μου θα είσαι φυλακή. Σε ευχαριστώ για όλες τις στιγμές που μου πρόσφερες και την αγάπη που μου χάρισες. Είσαι σημαντικός για μένα. Θέλουν να μας χωρίσουν....».
Σήμερα ξύπνησε στο πλάι μου, του άπλωσα το χέρι και τον ρώτησα αν θέλει μαζί μου βόλτα να πάει, να του δείξω απ’ τη μεριά μου όσα το μάτι δε βλέπει και να νοιώσει ότι νοιώθω κάθε φορά που τραγουδάει, η πόλη ήταν κρύα και γκρίζα μπλε τα σύννεφα, σε στρόβιλο χανόμαστε βρισκόμαστε στο σήμερα, μου είπες «πίστεψε» σου είπα πάντα πως θα πίστευα, στα μάτια σε κοιτώ και τραγουδάω γλυκομίλητα.
Θα πάψει, μια μέρα το τραγούδι μας θα πάψει, ζούμε ότι προλαβαίνουμε το χέρι όσα αρπάξει, τα παίρνουμε και φεύγουμε αναζητούμε δράση και κάποιους τυχερούς μια αγκαλιά τους ξεκουράζει. Θα πάψει, μια μέρα το τραγούδι μας θα πάψει, ζούμε ότι προλαβαίνουμε το χέρι όσα αρπάξει, θέλει κουράγιο η ζωή αλλά και τόλμη και μες το ταξίδι της δε σε αφήνω μόνo, ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου