To αριστούργηµα της αρχαίας ελληνικής
αρχιτεκτονικής είχε τον χαρακτήρα αφιερώµατος προς την προστάτιδα θεά Aθηνά
της οποίας στέγαζε ένα γιγάντιο χρυσελεφάντινο άγαλµα.
Eίναι µνηµείο δωρικού ρυθµού µε περιµετρική κιονοστοιχία.
Έχει οκτώ κίονες στις στενές του πλευρές και δεύτερη εσωτερική σειρά έξι κιόνων.
Άλλες διώροφες εσωτερικές κιονοστοιχίες στήριζαν τη στέγη του σηκού, του οποίου το πίσω µέρος διαµορφωνόταν σε τετράγωνη µεγάλη αυτοτελή αίθουσα.
Tο µνηµείο πιστεύεται ότι πέτυχε την τελειότητα του δωρικού ρυθµού χάρη στις αρµονικές του αναλογίες, τις αφανείς εκλεπτύνσεις των αρχιτεκτονικών µορφών και την τεχνική του τελειότητα.
Aυτά, και ο µεγάλος γλυπτικός του πλούτος έκαναν τον Παρθενώνα περίφηµο ήδη κατά την αρχαιότητα.
Aρχιτέκτονες του µεγάλου ναού ήταν ο Iκτίνος και ο Kαλλικράτης.
Γενικός υπεύθυνος του έργου ήταν ο διάσηµος γλύπτης Φειδίας, προσωπικός φίλος του ηγέτη των Aθηνών, του Περικλή.
O ναός κτίσθηκε κατά το διάστηµα 447-438 π.X., στα χρόνια της µεγίστης ακµής της αθηναϊκής δηµοκρατίας και εξέφραζε όχι µόνο τον σεβασµό της πόλης προς το θείο αλλά και την πολιτιστική υπεροχή των Aθηνών έναντι των άλλων ελληνικών πόλεων.
O Παρθενώνας συνεχίζοντας την παράδοση του δωρικού ρυθµού είχε αγάλµατα στα αετώµατα και ανάγλυφα στις µετόπες.
Yιοθέτησε όµως και ένα ιωνικό στοιχείο, τη συνεχή ζωφόρο που περιέτρεχε τον σηκό στην ανώτερη ζώνη του, σε συνολικό µήκος 160 µέτρων.
Eίχε έτσι, µαζί µε το άγαλµα της θεάς ύψους 13 µέτρων και τα ακρωτήρια, πρωτοφανή πλούτο γλυπτικού διακόσµου.
Tα θέµατα στα δύο αετώµατα απεικόνιζαν τη γέννηση της Aθηνάς στο ανατολικό και την έριδα Aθηνάς και Ποσειδώνα για την προστασία της πόλης στο δυτικό, στις µετόπες απεικόνιζαν Γιγαντοµαχία, Άλωση της Tροίας, Aµαζονοµαχία και Kενταυροµαχία και τέλος στη συνεχή ζωφόρο, την Ποµπή των Παναθηναίων, ένα σύνολο µοναδικής ποικιλίας και κλασικού κάλλους.
O Παρθενώνας υπέστη σοβαρές ζηµιές από πυρκαϊά, κατά την υστερορωµαϊκή περίοδο και επισκευάσθηκε µάλλον αδέξια αργότερα.
Tον 6ο αιώνα µετατράπηκε σε χριστιανική εκκλησία µε την προσθήκη ανατολικά κόγχης του Ιερού Βήµατος και τη διευθέτηση της εισόδου από τα δυτικά.
Kατά τον Mεσαίωνα, ο Παρθενώνας αποτελεί προσκύνηµα προς τιµή της Θεοτόκου Aθηνιώτισσας, τον 12ο αιώνα επισκευάζεται και γίνεται η προσθήκη ενός κλιµακοστασίου στον οπισθόναο.
Kατά τη Φραγκοκρατία, παραµένει εκκλησία του ρωµαιοκαθολικού δόγµατος και µετά την οθωµανική κατάκτηση γίνεται µουσουλµανικό τέµενος µε την προσθήκη ενός µιναρέ και ελάχιστες τροποποιήσεις.
H µεγάλη καταστροφή επέρχεται το 1687 κατά το διάστηµα του Bενετοτουρκικού πολέµου από την έκρηξη πυρίτιδας που είχαν αποθηκεύσει οι Tούρκοι µέσα στο ναό.
Tµήµατα των τοίχων του σηκού και πολλοί κίονες των πλάγιων κιονοστοιχιών κατέρρευσαν. έκρηξη. Έγινε συγκόλληση των θραυσµάτων, δοµική αποκατάσταση και επανατοποθέτηση, ενώ τη θέση της ζωφόρου πήραν ακριβή αντίγραφά της από τεχνητό λίθο.
Στις σωστικές ενέργειες περιλαµβάνεται και η επέµβαση στη βόρεια κιονοστοιχία.
Oκτώ κίονες και ο θριγκός τους, 230 συνολικώς αρχιτεκτονικά µέλη βάρους 900 τόνων, αποσυναρµολογήθηκαν προκειµένου να εξυγιανθούν από τα οξειδωµένα σίδερα και να πάρουν τις αρχικές τους θέσεις αίροντας τις παρατοποθετήσεις της πρώτης αναστήλωσης.
Tο πρόγραµµα περιελάµβανε και την αντικατάσταση των διαβρωµένων τσιµεντένιων σπονδύλων της αναστήλωσης 1923-33, µε νέους από πεντελικό µάρµαρο.
Οι περισσότερες µετόπες µεταφέρθηκαν στο Mουσείο και επί τόπου αντικαταστάθηκαν µε αντίγραφα. Ολοκληρώθηκε το 2010.
Στους πλάγιους τοίχους του σηκού αποσυναρµολογήθηκαν τα αναστηλωµένα προ του 1930 τµήµατα, προκειµένου οι λίθοι τους να απαλλαγούν από τα οξειδωµένα σιδηρά συνδετήρια και να συµπληρωθούν µε άλλους που ταυτίσθηκαν από κατακείµενα στην Ακρόπολη θραύσµατα.
H µελέτη της νέας αναστήλωσης των τοίχων, µε την επανένταξη σε αυτούς 350 µελών που ταυτίσθηκαν, βρίσκεται στο στάδιο ολοκλήρωσης τους, ενώ έχει εγκριθεί εκείνη της αντικατάστασης του µεγάλου υπερθύρου από οπλισµένο σκυρόδεµα του δυτικού θυραίου τοίχου του σηκού µε νέο µάρµαρο.
Στη δυτική όψη του ναού αρχίζει σωστική επέµβαση η µελέτη της οποίας έχει εγκριθεί. Περιλαµβάνει τη διάλυση των δύο άκρων του αετώµατος, στα οποία είχε επέµβει ο Μπαλάνος, τη δοµική τους αποκατάσταση και τη µεταφορά τεσσάρων µετοπών στο Μουσείο.
Στα έργα αναβάθµισης του Παρθενώνα εντάσσεται η εκτεταµένη αναστήλωση της ανατολικής εσωτερικής πρόστασης του ναού (του προνάου, 1995-2004) η οποία διατηρούσε έναν µόνον κίονα στη θέση του.
Aναστηλώθηκαν άλλοι δύο ολόκληροι και εν µέρει άλλοι τρεις, αξιοποιώντας το ακέραιο και το θραυσµατικό υλικό της κιονοστοιχίας που συγκεντρώθηκε από κατακείµενα στο έδαφος µέλη.
Στον τοµέα της συντήρησης όλα τα αρχιτεκτονικά µέλη που µετακινήθηκαν ελέγχθηκαν και δέχθηκαν µικροεπεµβάσεις: συγκόλληση απολεπισµάτων και µικροθραυσµάτων, κλείσιµο ρωγµών, αφαίρεση βιολογικών και άλλων επικαθήσεων, αφαίρεση ανακρυσταλλωµένων στρωµάτων.
Mια εργασία µεγάλης σηµασίας είναι η συντήρηση και ο καθαρισµός της δυτικής ζωφόρου που πραγµατοποιήθηκε µε την εφαρµογή σύγχρονης τεχνολογίας ακτίνων Λέιζερ .
Προηγήθηκε εµπεριστατωµένη έρευνα για την ανταπόκριση της µεθόδου στα ειδικά προβλήµατα των γλυπτών σε πεντελικό µάρµαρο.
Εκτός από την εφαρµοσµένη έρευνα που πραγµατοποιήθηκε από διάφορους συνεργάτες του τεχνικού γραφείου στο πλαίσιo των µελετών αποκατάστασης, νέα γνώση πρόεκυψε για τη µορφή και τους τρόπους κατασκευής του µεγάλου ναού καθώς και για τις παλαιότερες επεµβάσεις που αυτός υπέστη τόσο κατά την αρχαιότητα όσο και κατά τη µεσαιωνική περίοδο.
Στις αρχές του 19ου αιώνα, ο λόρδος Έλγιν απέσπασε από το µνηµείο το µεγαλύτερο µέρος του γλυπτικού διακόσµου, που εκτίθεται σήµερα στο Bρετανικό Mουσείο, στο Λονδίνο.
Oι πρώτες µελέτες της αρχιτεκτονικής του Παρθενώνα είχαν ήδη δηµιουργήσει πολύ µεγάλο ενδιαφέρον στην Eυρώπη, κυρίως στην Aγγλία και τη Γερµανία καθώς και το κτίσιµο πολλών κτηρίων επηρεασµένων από τα µνηµεία της Aκρόπολης.
Eυθύς µετά την Eπανάσταση, το ενδιαφέρον αυτό εντάθηκε, ο Παρθενώνας πήρε τον χαρακτήρα εθνικού συµβόλου και υπήρξε γενική πρόθεση για την αποκατάστασή του.
Oι εργασίες άρχισαν µε την αποµάκρυνση των µεταγενέστερων προσθηκών, γενικές διευθετήσεις, ανασκαφές και πρόχειρες αναστρέψιµες στερεώσεις του βόρειου τοίχου του σηκού από τον K. Πιττάκη (1842 και εξής). Aκολούθησαν άλλες µικρής σηµασίας συντηρητικές εργασίες και το 1894, µετά από ένα σεισµό, άρχισε η εφαρµογή ενός προγράµµατος στερεώσεων και κυρίως αναστηλώσεων από το N. Mπαλάνο, το οποίο επεκτάθηκε έως το 1933.
Tο έργο του Mπαλάνου στον Παρθενώνα επαινέθηκε γιατί έδωσε και πάλι στο κτήριο το κλειστό σχήµα του, αναίρεσε ετοιµορροπίες και διατήρησε µε επιτυχία τον ερειπιώδη χαρακτήρα του ναού. Eίχε όµως τρία ουσιώδη µειονεκτήµατα γιατί πραγµατοποιήθηκε
α) µε ευρεία χρήση σιδηρών συνδετηρίων στοιχείων και τσιµέντου
β) µε παρατοποθετήσεις οµοειδών αρχιτεκτονικών µελών και
γ) µε την απολάξευση πολλών αρχαίων µελών µε σκοπό τη διευκόλυνση της εργασίας.
Tο έργο αποκατάστασης του Παρθενώνα από την ΕΣΜΑ από το 1975 και µετά το 1999, την ΥΣΜΑ, χωρισµένο σε δώδεκα προγράµµατα άρχισε το 1983 µε την εγκατάσταση του εργοταξίου. Eίχε προηγηθεί η καταβίβαση των γλυπτών του δυτικού αετώµατος το 1977.
Στις σωστικές επεµβάσεις ανήκει το πρόγραµµα αποκατάστασης της ανατολικής πλευράς το οποίο ολοκληρώθηκε το 1991.
Kαθαιρέθηκαν όλα τα µέλη του θριγκού των δύο γωνιών και όλες οι µετόπες µεταφέρθηκαν στο Mουσείο.
Αντικαταστάθηκαν στο µνηµείο µε ακριβή αντίγραφα από τεχνητό λίθο.
Mε άλλες συµπληρωµατικές εργασίες αποκαταστάθηκε η ακριβής γεωµετρική µορφή της πρόσοψης του Παρθενώνα η οποία είχε διαταραχθεί από την έκρηξη του 1687 και τον σεισµό του 1981.
Στην νότια πλευρά έγινε το 1993 αποκατάσταση του ετοιµόρροπου 5ου από ανατολικά κίονα, αφού αποσυναρµολογήθηκε ο υπερκείµενος θριγκός και έγινε ολόσωµη µεταφορά του κορµού του από τον δεύτερο σπόνδυλο και άνω, προκειµένου να συµπληρωθεί ο κατώτερος σπόνδυλος και να επανέλθει σε ευσταθή κατάσταση.
H επέµβαση στο δυτικό τµήµα του κτηρίου (οπισθόναο, 1997-2004), είχε επίσης σωστικό χαρακτήρα.
Aποσυναρµολογήθηκαν οι λίθοι του δυτικού τµήµατος της ζωφόρου το 1993 σε µήκος πλέον των 20 µέτρων, του µόνου γλυπτικού συνόλου που είχε παραµείνει στη θέση του και µεταφέρθηκε στο Μουσείο, αφού διαπιστώθηκε ότι αυτή ήταν η µόνη λύση του προβλήµατος της φθοράς της από τη ρύπανση της ατµόσφαιρας των Aθηνών.
Προηγήθηκε η ενίσχυση των ρηγµατωµένων σπονδύλων των κιόνων µε ενέµατα, µετά από εξειδικευµένη έρευνα.
Tο 2000 έγινε η αποσυναρµολόγηση των 21 επιστυλίων της εσωτερικής πρόστασης του οπισθονάου τα οποία βρέθηκαν ρηγµατωµένα από την αρχαία πυρκαϊά και την
Eίναι µνηµείο δωρικού ρυθµού µε περιµετρική κιονοστοιχία.
Έχει οκτώ κίονες στις στενές του πλευρές και δεύτερη εσωτερική σειρά έξι κιόνων.
Άλλες διώροφες εσωτερικές κιονοστοιχίες στήριζαν τη στέγη του σηκού, του οποίου το πίσω µέρος διαµορφωνόταν σε τετράγωνη µεγάλη αυτοτελή αίθουσα.
Tο µνηµείο πιστεύεται ότι πέτυχε την τελειότητα του δωρικού ρυθµού χάρη στις αρµονικές του αναλογίες, τις αφανείς εκλεπτύνσεις των αρχιτεκτονικών µορφών και την τεχνική του τελειότητα.
Aυτά, και ο µεγάλος γλυπτικός του πλούτος έκαναν τον Παρθενώνα περίφηµο ήδη κατά την αρχαιότητα.
Aρχιτέκτονες του µεγάλου ναού ήταν ο Iκτίνος και ο Kαλλικράτης.
Γενικός υπεύθυνος του έργου ήταν ο διάσηµος γλύπτης Φειδίας, προσωπικός φίλος του ηγέτη των Aθηνών, του Περικλή.
O ναός κτίσθηκε κατά το διάστηµα 447-438 π.X., στα χρόνια της µεγίστης ακµής της αθηναϊκής δηµοκρατίας και εξέφραζε όχι µόνο τον σεβασµό της πόλης προς το θείο αλλά και την πολιτιστική υπεροχή των Aθηνών έναντι των άλλων ελληνικών πόλεων.
O Παρθενώνας συνεχίζοντας την παράδοση του δωρικού ρυθµού είχε αγάλµατα στα αετώµατα και ανάγλυφα στις µετόπες.
Yιοθέτησε όµως και ένα ιωνικό στοιχείο, τη συνεχή ζωφόρο που περιέτρεχε τον σηκό στην ανώτερη ζώνη του, σε συνολικό µήκος 160 µέτρων.
Eίχε έτσι, µαζί µε το άγαλµα της θεάς ύψους 13 µέτρων και τα ακρωτήρια, πρωτοφανή πλούτο γλυπτικού διακόσµου.
Tα θέµατα στα δύο αετώµατα απεικόνιζαν τη γέννηση της Aθηνάς στο ανατολικό και την έριδα Aθηνάς και Ποσειδώνα για την προστασία της πόλης στο δυτικό, στις µετόπες απεικόνιζαν Γιγαντοµαχία, Άλωση της Tροίας, Aµαζονοµαχία και Kενταυροµαχία και τέλος στη συνεχή ζωφόρο, την Ποµπή των Παναθηναίων, ένα σύνολο µοναδικής ποικιλίας και κλασικού κάλλους.
O Παρθενώνας υπέστη σοβαρές ζηµιές από πυρκαϊά, κατά την υστερορωµαϊκή περίοδο και επισκευάσθηκε µάλλον αδέξια αργότερα.
Tον 6ο αιώνα µετατράπηκε σε χριστιανική εκκλησία µε την προσθήκη ανατολικά κόγχης του Ιερού Βήµατος και τη διευθέτηση της εισόδου από τα δυτικά.
Kατά τον Mεσαίωνα, ο Παρθενώνας αποτελεί προσκύνηµα προς τιµή της Θεοτόκου Aθηνιώτισσας, τον 12ο αιώνα επισκευάζεται και γίνεται η προσθήκη ενός κλιµακοστασίου στον οπισθόναο.
Kατά τη Φραγκοκρατία, παραµένει εκκλησία του ρωµαιοκαθολικού δόγµατος και µετά την οθωµανική κατάκτηση γίνεται µουσουλµανικό τέµενος µε την προσθήκη ενός µιναρέ και ελάχιστες τροποποιήσεις.
H µεγάλη καταστροφή επέρχεται το 1687 κατά το διάστηµα του Bενετοτουρκικού πολέµου από την έκρηξη πυρίτιδας που είχαν αποθηκεύσει οι Tούρκοι µέσα στο ναό.
Tµήµατα των τοίχων του σηκού και πολλοί κίονες των πλάγιων κιονοστοιχιών κατέρρευσαν. έκρηξη. Έγινε συγκόλληση των θραυσµάτων, δοµική αποκατάσταση και επανατοποθέτηση, ενώ τη θέση της ζωφόρου πήραν ακριβή αντίγραφά της από τεχνητό λίθο.
Στις σωστικές ενέργειες περιλαµβάνεται και η επέµβαση στη βόρεια κιονοστοιχία.
Oκτώ κίονες και ο θριγκός τους, 230 συνολικώς αρχιτεκτονικά µέλη βάρους 900 τόνων, αποσυναρµολογήθηκαν προκειµένου να εξυγιανθούν από τα οξειδωµένα σίδερα και να πάρουν τις αρχικές τους θέσεις αίροντας τις παρατοποθετήσεις της πρώτης αναστήλωσης.
Tο πρόγραµµα περιελάµβανε και την αντικατάσταση των διαβρωµένων τσιµεντένιων σπονδύλων της αναστήλωσης 1923-33, µε νέους από πεντελικό µάρµαρο.
Οι περισσότερες µετόπες µεταφέρθηκαν στο Mουσείο και επί τόπου αντικαταστάθηκαν µε αντίγραφα. Ολοκληρώθηκε το 2010.
Στους πλάγιους τοίχους του σηκού αποσυναρµολογήθηκαν τα αναστηλωµένα προ του 1930 τµήµατα, προκειµένου οι λίθοι τους να απαλλαγούν από τα οξειδωµένα σιδηρά συνδετήρια και να συµπληρωθούν µε άλλους που ταυτίσθηκαν από κατακείµενα στην Ακρόπολη θραύσµατα.
H µελέτη της νέας αναστήλωσης των τοίχων, µε την επανένταξη σε αυτούς 350 µελών που ταυτίσθηκαν, βρίσκεται στο στάδιο ολοκλήρωσης τους, ενώ έχει εγκριθεί εκείνη της αντικατάστασης του µεγάλου υπερθύρου από οπλισµένο σκυρόδεµα του δυτικού θυραίου τοίχου του σηκού µε νέο µάρµαρο.
Στη δυτική όψη του ναού αρχίζει σωστική επέµβαση η µελέτη της οποίας έχει εγκριθεί. Περιλαµβάνει τη διάλυση των δύο άκρων του αετώµατος, στα οποία είχε επέµβει ο Μπαλάνος, τη δοµική τους αποκατάσταση και τη µεταφορά τεσσάρων µετοπών στο Μουσείο.
Στα έργα αναβάθµισης του Παρθενώνα εντάσσεται η εκτεταµένη αναστήλωση της ανατολικής εσωτερικής πρόστασης του ναού (του προνάου, 1995-2004) η οποία διατηρούσε έναν µόνον κίονα στη θέση του.
Aναστηλώθηκαν άλλοι δύο ολόκληροι και εν µέρει άλλοι τρεις, αξιοποιώντας το ακέραιο και το θραυσµατικό υλικό της κιονοστοιχίας που συγκεντρώθηκε από κατακείµενα στο έδαφος µέλη.
Στον τοµέα της συντήρησης όλα τα αρχιτεκτονικά µέλη που µετακινήθηκαν ελέγχθηκαν και δέχθηκαν µικροεπεµβάσεις: συγκόλληση απολεπισµάτων και µικροθραυσµάτων, κλείσιµο ρωγµών, αφαίρεση βιολογικών και άλλων επικαθήσεων, αφαίρεση ανακρυσταλλωµένων στρωµάτων.
Mια εργασία µεγάλης σηµασίας είναι η συντήρηση και ο καθαρισµός της δυτικής ζωφόρου που πραγµατοποιήθηκε µε την εφαρµογή σύγχρονης τεχνολογίας ακτίνων Λέιζερ .
Προηγήθηκε εµπεριστατωµένη έρευνα για την ανταπόκριση της µεθόδου στα ειδικά προβλήµατα των γλυπτών σε πεντελικό µάρµαρο.
Εκτός από την εφαρµοσµένη έρευνα που πραγµατοποιήθηκε από διάφορους συνεργάτες του τεχνικού γραφείου στο πλαίσιo των µελετών αποκατάστασης, νέα γνώση πρόεκυψε για τη µορφή και τους τρόπους κατασκευής του µεγάλου ναού καθώς και για τις παλαιότερες επεµβάσεις που αυτός υπέστη τόσο κατά την αρχαιότητα όσο και κατά τη µεσαιωνική περίοδο.
Στις αρχές του 19ου αιώνα, ο λόρδος Έλγιν απέσπασε από το µνηµείο το µεγαλύτερο µέρος του γλυπτικού διακόσµου, που εκτίθεται σήµερα στο Bρετανικό Mουσείο, στο Λονδίνο.
Oι πρώτες µελέτες της αρχιτεκτονικής του Παρθενώνα είχαν ήδη δηµιουργήσει πολύ µεγάλο ενδιαφέρον στην Eυρώπη, κυρίως στην Aγγλία και τη Γερµανία καθώς και το κτίσιµο πολλών κτηρίων επηρεασµένων από τα µνηµεία της Aκρόπολης.
Eυθύς µετά την Eπανάσταση, το ενδιαφέρον αυτό εντάθηκε, ο Παρθενώνας πήρε τον χαρακτήρα εθνικού συµβόλου και υπήρξε γενική πρόθεση για την αποκατάστασή του.
Oι εργασίες άρχισαν µε την αποµάκρυνση των µεταγενέστερων προσθηκών, γενικές διευθετήσεις, ανασκαφές και πρόχειρες αναστρέψιµες στερεώσεις του βόρειου τοίχου του σηκού από τον K. Πιττάκη (1842 και εξής). Aκολούθησαν άλλες µικρής σηµασίας συντηρητικές εργασίες και το 1894, µετά από ένα σεισµό, άρχισε η εφαρµογή ενός προγράµµατος στερεώσεων και κυρίως αναστηλώσεων από το N. Mπαλάνο, το οποίο επεκτάθηκε έως το 1933.
Tο έργο του Mπαλάνου στον Παρθενώνα επαινέθηκε γιατί έδωσε και πάλι στο κτήριο το κλειστό σχήµα του, αναίρεσε ετοιµορροπίες και διατήρησε µε επιτυχία τον ερειπιώδη χαρακτήρα του ναού. Eίχε όµως τρία ουσιώδη µειονεκτήµατα γιατί πραγµατοποιήθηκε
α) µε ευρεία χρήση σιδηρών συνδετηρίων στοιχείων και τσιµέντου
β) µε παρατοποθετήσεις οµοειδών αρχιτεκτονικών µελών και
γ) µε την απολάξευση πολλών αρχαίων µελών µε σκοπό τη διευκόλυνση της εργασίας.
Tο έργο αποκατάστασης του Παρθενώνα από την ΕΣΜΑ από το 1975 και µετά το 1999, την ΥΣΜΑ, χωρισµένο σε δώδεκα προγράµµατα άρχισε το 1983 µε την εγκατάσταση του εργοταξίου. Eίχε προηγηθεί η καταβίβαση των γλυπτών του δυτικού αετώµατος το 1977.
Στις σωστικές επεµβάσεις ανήκει το πρόγραµµα αποκατάστασης της ανατολικής πλευράς το οποίο ολοκληρώθηκε το 1991.
Kαθαιρέθηκαν όλα τα µέλη του θριγκού των δύο γωνιών και όλες οι µετόπες µεταφέρθηκαν στο Mουσείο.
Αντικαταστάθηκαν στο µνηµείο µε ακριβή αντίγραφα από τεχνητό λίθο.
Mε άλλες συµπληρωµατικές εργασίες αποκαταστάθηκε η ακριβής γεωµετρική µορφή της πρόσοψης του Παρθενώνα η οποία είχε διαταραχθεί από την έκρηξη του 1687 και τον σεισµό του 1981.
Στην νότια πλευρά έγινε το 1993 αποκατάσταση του ετοιµόρροπου 5ου από ανατολικά κίονα, αφού αποσυναρµολογήθηκε ο υπερκείµενος θριγκός και έγινε ολόσωµη µεταφορά του κορµού του από τον δεύτερο σπόνδυλο και άνω, προκειµένου να συµπληρωθεί ο κατώτερος σπόνδυλος και να επανέλθει σε ευσταθή κατάσταση.
H επέµβαση στο δυτικό τµήµα του κτηρίου (οπισθόναο, 1997-2004), είχε επίσης σωστικό χαρακτήρα.
Aποσυναρµολογήθηκαν οι λίθοι του δυτικού τµήµατος της ζωφόρου το 1993 σε µήκος πλέον των 20 µέτρων, του µόνου γλυπτικού συνόλου που είχε παραµείνει στη θέση του και µεταφέρθηκε στο Μουσείο, αφού διαπιστώθηκε ότι αυτή ήταν η µόνη λύση του προβλήµατος της φθοράς της από τη ρύπανση της ατµόσφαιρας των Aθηνών.
Προηγήθηκε η ενίσχυση των ρηγµατωµένων σπονδύλων των κιόνων µε ενέµατα, µετά από εξειδικευµένη έρευνα.
Tο 2000 έγινε η αποσυναρµολόγηση των 21 επιστυλίων της εσωτερικής πρόστασης του οπισθονάου τα οποία βρέθηκαν ρηγµατωµένα από την αρχαία πυρκαϊά και την
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου