200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση – Ιδέες για Διδακτικές Προσεγγίσεις

 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση – Ιδέες για Διδακτικές Προσεγγίσεις

Διοργάνωση: Ιερά Αρχιεπισκοπή Αμερικής, Ανώτατο Συμβούλιο Ελληνικής Παιδείας

Τι ήταν το κίνημα του Φιλελληνισμού;

Η  Ελληνική  Επανάσταση στις αρχές είχε την τύχη να δεχτεί τη βοήθεια μίας δύναμης που την υποστήριξε και αναπτύχθηκε στις σημαντικότερες πόλεις της Ευρώπης. Ο φιλελληνισμός, όπως ονομάστηκε  πρόσφερε σημαντική βοήθεια στην ελληνική υπόθεση. Πρώτον, με την αποστολή χρημάτων, εφοδίων και εθελοντών. Δεύτερον, ασκώντας πίεση στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ώστε να προχωρήσουν σε μια ευνοϊκή ρύθμιση για τους Έλληνες επαναστάτες. Το κίνημα αυτό παρά την υποβίβαση  που κάποιες χρονιές  τράβηξε το ενδιαφέρον από σημαντικές προσωπικότητες της εποχής. Ακόμα  στην αρχαία Ελλάδα στην Ευρώπη του  18ου και των αρχών του 19ου αιώνα υπήρξε ο ένας από τους δυο βασικούς λόγους ανάπτυξης του φιλελληνισμού.

   Οι τρόποι με τους οποίους το εκδηλώθηκε στις ευρωπαϊκές χώρες ήταν οι εξής: Πρώτον  που προσπαθούσαν να ενισχύσουν την Ελληνική Επανάσταση, ενώ οργανώθηκαν αρκετές αποστολές εθελοντών, οι οποίοι έσπευσαν να πολεμήσουν στο πλευρό των Ελλήνων επαναστατών. Αν και ο αριθμός τους δεν είναι με ακρίβεια γνωστός, υπολογίζεται ότι περισσότεροι από χίλιοι προσήλθαν στις επαναστατημένες περιοχές. Από αυτούς περίπου το ένα τρίτο δε γύρισε πίσω. Οι περισσότεροι έφτασαν τα δύο πρώτα χρόνια της επανάστασης, ενώ ένα δεύτερο κύμα εθελοντών προκάλεσε η εγκατάσταση και ο θάνατος του λόρδου Μπάιρον στο Μεσολόγγι (1824).

   Επίσης, εκείνοι οι οποίοι συμμετείχαν ήταν: Ο Σκοτσέζος συνταγματάρχης Γκόρντον (Τ. Gordon) και ο αξιωματικός του ναυτικού Άστιγξ (Fr. Hastings). Πολλοί πέθαναν, άλλοι έφυγαν απογοητευμένοι, κάποιοι ξαναγύρισαν. Δεν έλειψαν τέλος εκείνοι που άλλαξαν στρατόπεδο και επέστρεψαν στις επαναστατημένες περιοχές με διαφορετικούς σκοπούς αλλά για τους ίδιους λόγους. Πλάι στους επαγγελματίες του πολέμου βρέθηκαν και άλλοι με διαφορετικά κίνητρα. Ήταν άνθρωποι που αγωνίζονταν για έναν κόσμο κοινωνικά και πολιτικά δικαιότερο. Όπως, ο Μπάιρον ο Στάνχοπ (Stanhope) που συμμερίζονταν τις ιδέες του κοινωνικού φιλόσοφου Μπένθαμ (Bentham) έως τον περιβόητο Ιταλό καρμπονάρο κόμη Σανταρόζα (Santarosa), όλο το φάσμα των φιλελεύθερων και ριζοσπαστικών ιδεών και των ανατρεπτικών κινημάτων του καθεστώς της Ευρώπης και έδωσε το παρόν του στην ελληνική επανάσταση(1821). Δρούσαν σε διαφορετικά οργανωμένα ένοπλα σώματα και ακολουθούσαν άλλες πολεμικές τακτικές. Τέλος, ενεργά συμμετείχαν αρκετοί διανοούμενοι, πανεπιστημιακοί, άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων εργάστηκαν εθελοντικά προπαγανδίζοντας υπέρ της ελληνικής υπόθεσης. Επιπλέον, ένας σημαντικός αριθμός εθελοντών προσήλθε στις επαναστατημένες περιοχές, για να πολεμήσει για τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου ελληνικού κράτους. Ανάμεσά τους βρέθηκαν γνωστοί στρατιωτικοί της εποχής των Ναπολεόντειων πολέμων, φοιτητές, κυνηγημένοι επαναστάτες ακόμη και τυχοδιώκτες ή καιροσκόποι(εκείνοι που αναζητούσαν ευκαιρίες για εκμετάλλευση προς όφελος τους).

Πώς εκφράστηκε;

Πώς επηρέασε την εξέλιξη και την πορεία προς την ανεξαρτησία;

Πώς αποτυπώθηκε στην τέχνη;

Στην εισήγηση αυτή θα «αφηγηθούμε»  την πορεία της εξέλιξης του Φιλελληνισμού  και πώς εκφράστηκε μέσα από τα έργα, κυρίως  Ευρωπαίων καλλιτεχνών. Ζωγράφοι όπως ο Eugene Delacroix, Peter Von Hess, L. Lipparini ,  Ary Sheffer, Karl Krazeisen αποτύπωσαν τον αγώνα για την ανεξαρτησία. Αλλά και άνθρωποι του πνεύματος έγραψαν έργα που επηρέασαν την κοινή γνώμη υπέρ της Ελλάδας όπως ο Λόρδος Βύρων, ο ρομαντικός Γάλλος ποιητής  Αλφόνσος  Λαμαρτίνος, ο Βίκτωρ Ουγκώ.  Στο πρώτο μέρος της εισήγησης θα παρουσιαστεί η εξέλιξη της δημιουργίας του φιλελληνικού ρεύματος  και θα αναφερθούν οι κύριοι εκφραστές του ενώ στο δεύτερο μέρος θα γίνει μια σύντομη σκιαγράφηση των σημαντικότερων γεγονότων της Ελληνικής Επανάστασης.

Όλη η αφήγηση παρουσιάζεται μέσα από έργα τέχνης  καλλιτεχνών που αποτύπωσαν με τα δικά τους εκφραστικά εργαλεία την ένδοξη αυτή πορεία.

Εισηγητής: Δρ. Ευαγγελία Κανταρτζή, Διευθύντρια Μουσείου Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης.

Το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης τιμά τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση συμμετέχοντας στον εορτασμό με μια σειρά δράσεων. Ανταποκρινόμενο στην πρόσκληση από την Ιερά Αρχιεπισκοπή Αμερικής και το Ανώτατο Συμβούλιο για την Ελληνική Παιδεία στις Ηνωμένες Πολιτείες θα πραγματοποιήσει μια σειρά εισηγήσεων και εργαστηρίων σύμφωνα με το εξής πρόγραμμα:

• 20 Φεβρουαρίου 2021, 8:00 μ.μ. Εισήγηση: Το 21 στην Τέχνη. Η συμβολή της στο κίνημα του Φιλελληνισμού.
• 6 Μαρτίου 2021 (Δουλεύοντας στο σχολείο με την Τέχνη το 1821).                        Εργαστήριο: Δουλεύοντας με την Τέχνη το 1821.
• 20 Μαρτίου 2021 (Διαδρομές του 1821: ταξιδεύοντας στον χώρο και τον χρόνο διαδικτυακά!). Εισήγηση: Το 21 στη Λογοτεχνία, στο Θέατρο και στον Κινηματογράφο.
• 3 Απριλίου 2021 (Παραστατικές τέχνες και 1821: Ιδέες για διδακτική προσέγγιση). Εργαστήριο: Πώς δουλεύω μέσα από ταινίες και λογοτεχνικά έργα/ Θεατρικά δρώμενα
• 17 Απριλίου 2021 Εισήγηση: Η αφήγηση για το 1821 μέσα από τα παλιά και τα νέα σχολικά βιβλία.
• 15 Μαΐου 2021 Εργαστήριο: Δημιουργική γραφή με έμπνευση από το 1821. Δημιουργώντας τις δικές μας ιστορίες για το 21 με την τράπουλα των παραμυθιών.
• 29 Μαΐου 2021 Εισήγηση: Οι γυναίκες και το 21. Γνωστές και άγνωστες Ηρωίδες της Επανάστασης.
• 25 Σεπτεμβρίου 2021 Νέες Τεχνολογίες: Δημιουργώντας και παίζοντας με θέμα το 1821 ψηφιακά. Εργαστήριο: Ψηφιακά εργαλεία και παιχνίδια με θέμα το 1821.
• 9 Οκτωβρίου 2021 Εισήγηση: Το παιδί, η παιδική ηλικία και η εκπαίδευση στα χρόνια του 1821.
• 23 Οκτωβρίου 2021 Μαθητές σε ένα αλληλοδιδακτικό σχολείο! Ένα εργαστήριο για την εκπαίδευση στο 1821. Εργαστήριο: Το σχολείο παλιά.
• 13 Νοεμβρίου 2021 Εισήγηση: Ιστορίες αρχαιοκαπηλίας.
• 27 Νοεμβρίου 2021 Εργαστήριο: Φιλαναγνωσία και παιδικά βιβλία για το 1821.
• 11 Δεκεμβρίου 2021 (Αναπαραστάσεις του 1821 στη Λογοτεχνία, στο Θέατρο και στον Κινηματογράφο). Εισήγηση: Διαδρομές του 1821: ταξιδεύοντας στον χώρο και τον χρόνο μέσα από διαδικτυακούς περιπάτους.

Φιλέλληνες

Ο όρος Φιλέλληνας (Αρχαία Ελληνική: "Φιλέλλην", σύνθετη φίλος + Έλλην), αποτελεί χαρακτηρισμό εκείνων που τρέφουν ιδιαίτερη αγάπη προς τους Έλληνες και κάθε τι ελληνικό που την εκδηλώνει όμως δια λόγου ή έργου. Στη νεοελληνική καθιερώθηκε να λέγεται για ξένους υπηκόους που εκδήλωσαν φίλια αισθήματα προς την Ελλάδα, κυρίως κατά τον Αγώνα της ανεξαρτησίας του 1821.

Ως ιδεολογικό και πολιτικό κίνημα και ως λογοτεχνικό ρεύμα, αυτή η αγάπη των ξένων αλλά και η δηλούμενη εύνοια και ενδιαφέρον υπέρ των ελληνικών θέσεων, ιδιαίτερα κατά την περίοδο πριν και κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821 με ηθική και υλική συμπαράσταση, καθιερώθηκε να λέγεται Φιλελληνισμός.

Ιστορία του όρου

Από την αρχαία Ελλάδα και μέχρι τους Ρωμαϊκούς χρόνους

Νόμισμα του Μιθριδάτη Α' της Παρθίας, 140 π.Χ., με την ένδειξη Βασιλέως Μεγάλου Άρσακου Φιλέλληνος

Στην αρχαιότητα ο όρος "Φιλέλλην" σήμαινε και "πατριώτης". Με αυτή την έννοια συναντάται στον Πλάτωνα (Πολιτεία, 470 Ε) και στον Ξενοφώντα (Αγησίλαος, 7.4 «καλόν Έλληνα όντα φιλέλληνα είναι»). Επίσης αναφερόταν σε ξένους που αγαπούσαν τον ελληνικό πολιτισμό ή τους Έλληνες. Πρώτος ο Ηρόδοτος χρησιμοποίησε τον όρο για τον βασιλιά των Αιγυπτίων Άμασι. O Άμασις υπήρξε γενναιόδωρος προς τις Ελληνικές πόλεις: προσέφερε αφιερώματα στην Κυρήνη, τη Ρόδο, (Λίνδο), τη Σάμο, στην Σπάρτη ένα λινό θώρακα και με την Κυρήνη συνάπτοντας γάμο με μια ντόπια πριγκίπισσα. Τέλος συνέβαλε στο χτίσιμο του ναού του Απόλλωνα στους Δελφούς.

Η πολιτική του Αμάσιδος που προκάλεσε τούτον τον χαρακτηρισμό ήταν μια συνειδητή επιλογή που προκλήθηκε από την κοσμοϊστορική μεταβολή που είχε συντελεσθεί στην Ασία με την άνοδο της Περσική δύναμης. Η πολιτική του Άμάσιος ήταν εσωτερική πολιτική του μονάρχη αφού η Ναύκρατις ήταν πόλη ελληνική στην επικράτειά του. Άλλωστε ο ίδιος νίκησε τους Έλληνες ‘’επικούρους’’ του Απρίη σε μάχη κοντά στη Μώμεμφι το 569 π.Χ. Δεν είναι ο Ηρόδοτος που επινοεί τον χαρακτηρισμό αλλά τον δανείζεται από την προφορική παράδοση και αντανακλά την αγωνία των Ελλήνων για πιθανή απομόνωσή τους απέναντι στην Περσική προέλαση. Τον 4ο αιώνα αλλάζει η αφετηρία απόδοσης του τίτλου: Φιλέλληνες είναι ή πρέπει να γίνουν οι Έλληνες και ιδίως οι Αθηναίοι. Έτσι ο όρος απαντάται στην γραμματεία την διαποτισμένη από πανελλήνιες απόψεις: έτσι στον Πανηγυρικό του Ισοκράτη όσοι αντιστάθηκαν στην Περσική προέλαση είναι ‘’φιλέλληνες’’ και κυρίως οι Αθηναίοι. Γι΄αυτό έμμεσα ασκεί κριτική ο Ισοκράτης στην Αθηναϊκή ηγεμονία της εποχής του. Στον ‘’Παναθηναϊκό’’ του Ισοκράτη προβάλει ως αρετή των προγόνων του Αθηναίων τον φιλελληνισμό τους σε αντιδιαστολή με τη στάση των Σπαρτιατών λόγω της καίριας συμβολής τους στους Περσικούς πολέμους αλλά και λόγω της στάσης τους απέναντι στις συμμαχικές τους πόλεις, ενώ οι Σπαρτιάτες αποτιμώνται ως αλαζόνες και ιμπεριαλιστές. Στον λόγο του ‘’Ευαγόρας ‘’ οι Φοίνικες χαρακτηρίζονται φιλέλληνες επειδή υιοθέτησαν τον Ελληνικό τρόπο ζωής ή την ‘’αττική παιδεία’’ κατά μιαν άλλη ανάγνωση. Στην ανοικτή επιστολή του που απηύθηνε στον Φίλιππο: θα ήταν φιλέλλην αν εκτελούσε το πρόγραμμα του Ισοκράτη, τον πόλεμο κατά των Περσών. Το μέλλον θα δείξει αν θα δικαιώσει αυτόν τον χαρακτηρισμό ο Φίλιππος με την πολιτική του. Στην Πλατωνική Πολιτεία ο όρος προβάλλεται ως ιδεότυπος απέναντι σε μια θλιβερή πραγματικότητα αλληλοσπαρασσόμενων πόλεων που συντελούν στην καταστροφή της κοινής πατρίδος της Ελλάδος. Ο Ξενοφώντας χρησιμοποιεί τον χαρακτηρισμό στο εγκώμιό του στον Αγησίλαο: τον χρησιμοποιεί με κριτήρια ‘’πανελληνικά’’ και επειδή αρνήθηκε να εκπολιορκήσει ελληνικές πόλεις. Επίσης για την επιλογή του στα πλαίσια μιας εκστρατείας του στην Αίγυπτο να υποστηρίξει έναν από τους επίδοξους μνηστήρες του Αιγυπτιακού θρόνου, καθώς είχε προκληθεί δυναστική κρίση στην Αιγυπτιακή βασιλική οικογένεια, και έτσι να εξασφαλίσει τον επισιτισμό του στρατού του, ο Αγησίλαος χαρακτηρίζεται φιλέλλην όπως φυσικά κι αυτός που τον αντάμειψε.

Ο Βασιλιάς Αλέξανδρος Α' της Μακεδονίας είχε τιμηθεί με τον χαρακτηρισμό "Φιλέλλην" επειδή κατετρόπωσε τον Περσικό στρατό του Ξέρξη ο οποίος οπισθοχωρούσε μετά την ήττα του στις Πλαταιές, για να απαλλαγή από την ντροπή της συνθηκολόγησης με τον Ξέρξη κατά την κάθοδο του. Στην εποχή μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στο ελληνιστικό Βασίλειο της αυτοκρατορίας της Παρθίας, οι Βασιλείς συνήθιζαν να αναγράφουν στα νομίσματα που εξέδιδαν το χαρακτηρισμό "ΦΙΛΕΛΛΗΝ".

Στην Αναγέννηση ο όρος χρησιμοποιήθηκε από τον Άλδο Μανούτιο στους προλόγους, εννοώντας ως "φιλέλληνες" αυτούς που αγαπούσαν την αρχαία ελληνική φιλολογία.

Σύγχρονη αντίληψη του όρου

Λίστα με τα ονόματα Φιλελλήνων που πήραν μέρος στους αγώνες της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, Αθήνα, Ελλάδα

Με τον όρο Φιλέλληνες έμειναν γνωστοί ξένοι υπήκοοι, κυρίως από τη Γαλλία, την Αγγλία και την Ιταλία που βοήθησαν την Ελληνική Επανάσταση του 1821 με διάφορους τρόπους. Ως κίνημα, ο φιλελληνισμός υπήρξε και πριν από την Επανάσταση του '21 και σχετίζεται με το ενδιαφέρον των Ευρωπαίων για τον κλασσικό ελληνισμό. Μερικοί εξέτασαν και τους δεσμούς των Ελλήνων της εποχής τους με την αρχαία Ελλάδα. Για παράδειγμα, ο Γάλλος έμπορος P.A. Guys που έζησε στην Κωνσταντινούπολη, το 1771 γράφει ότι δεν χρειάζεται η νοσταλγία για την Αρχαιότητα και τους "προγόνους", γιατί αυτοί ακόμα ζουν μέσω των "απογόνων". Πριν από την Επανάσταση, το ενδιαφέρον τους για την ανεξαρτησία της σύγχρονης Ελλάδας εκφράζουν Ευρωπαίοι περιηγητές και επιστήμονες, όπως ο Σικελός Xavier Scrofani και ο William Eton στα τελευταία έτη του 18ου αιώνα. Σημαντικό ρόλο για τη δημιουργία θετικών εντυπώσεων υπέρ των σύγχρονων Ελλήνων έπαιξαν οι Έλληνες της διασποράς. Επίσης σημαντικός παράγων ήταν η Αυλή της Αικατερίνης Β' της Ρωσίας η οποία διέδωσε (προπαγάνδα) την ιδέα της απελευθέρωσης των Ελλήνων. Την ιδέα της Αικατερίνης υποστήριξαν και διέδωσαν και ο Ευγένιος Βούλγαρης και ο Βολταίρος. Ο τελευταίος θεωρείται από τους πρωτοπόρους του νεώτερου φιλελληνισμού που έχει τις ρίζες του στην εποχή του. Στη Γερμανία και τη Βρετανία επίσης, το ενδιαφέρον για την κλασσική Ελλάδα τροφοδοτήθηκε από τις εργασίες επιστημόνων και διανοουμένων του 18ου αιώνα, μερικοί των οποίων δεν ταξίδεψαν καν στην Ελλάδα αλλά τη γνώρισαν από επισκέψεις στην Ιταλία. Τα περιηγητικά συγγράμματα και τα νέα για την αποτυχημένη επανάσταση του 1770 (Ορλωφικά), έφερναν στην επικαιρότητα τη σύγχρονη Ελλάδα και τους Έλληνες, για τους οποίους ακούγονταν αντικρουόμενες απόψεις. Μερικοί από αυτούς που διατύπωσαν την ιδέα της ελεύθερης Ελλάδας ήταν οι Γερμανοί λογοτέχνες J.J. Heinse το 1787 και Fr. Hölderlin το 1797. Αργότερα εμφανίζονται και πολλοί άλλοι φιλέλληνες, με γνωστότερους τους Byron και Schiller.^[14]

Στη νεώτερη εποχή ο όρος φιλελληνισμός μαρτυρείται για πρώτη φορά στο βιβλίο του Ιώσηπου Μοισίοδακα Θεωρία της Γωγραφίας το οποίο εκδόθηκε στην Βιέννη το 1781 και ανέφερε χαρακτηριστικά, «...όσοι Έλληνες φιλεπιστήμονες κατοικούσιν εν ταις παραλίαις, καθώς φερ' ειπείν, εν Σμύρνη, εν Κωνσταντινουπόλει, εν Θεσσαλονίκη, πάντες έχουσιν την ευκαιρίαν ώστε να προμυθευθώσιν υπό Σφαιρών αγγλικών δια μέσου εμπόρων Άγγλων, οίτινες ενδημούσιν εν ταις ρηθείσαις πόλεσιν επί εμπορία και οίτινες ουκ απαξιώσουσιν παντώς μίαν υπουργίαν εμπρέπουσαν τω φιλελληνισμώ, τον οποίον οι Άγγλοι πάντοτε και απανταχού επαγγέλονται ημίν.»^[15] Επρόκειτο για μια κίνηση που αφορούσε άτομα, οργανώσεις και ομάδες και δεν συνιστούσε κρατική εξωτερική πολιτική. Σημαντικό ρόλο στη διάδοση του φιλελληνικού κινήματος στο εξωτερικό στην αρχή της Επανάστασης έπαιξε ο Πέτρος Ηπίτης, εθναπόστολος, Φιλικός και προσωπικός γιατρός του Αλέξανδρου Υψηλάντη. Ο Ηπίτης εφοδιασμένος με συστατικές επιστολές και διακηρύξεις από τον Δημήτριο Υψηλάντη και ως "πολύγλωσσος και επιτήδειος" θεωρήθηκε το κατάλληλο πρόσωπο, για να καλλιεργήσει στο εξωτερικό την ηθική και υλική συμπαράσταση στον Αγώνα, καταβάλλοντας μάλιστα προσπάθειες να συγγραφούν ξενόγλωσσα φυλλάδια υπέρ των ελληνικών θέσεων.^[16] Οι καταγεγραμμένοι φιλέλληνες αγγίζουν τους 940 και προηγούνται όσοι προέρχονται από γερμανικές χώρες (342) και ακολουθούν οι γάλλοι (196), οι Ιταλοί (137),οι άγγλοι (99) και στη συνέχεια οι ελβετοί (35), πολωνοί (30), ολλανδοί και βέλγοι (17), ούγροι (9), σουηδοί (9),ισπανοί (9), δανοί (8) και 33 άγνωστης εθνικότητας. Ένας στους τρεις σκοτώθηκε σε μάχη ή πέθανε από κακουχίες ή τραυματισμούς.(313 από τους 940). Μεταξύ 1821-1822 φτάνουν στην Ελλάδα 489 και πέφτουν στους 64 μεταξύ 1823-1825. Από το 1825 και μετά οι αφιχθέντες φτάνουν τους 318. Οι Γάλλοι είναι δεύτεροι σε αριθμό αφίξεων (71) την πρώτη περίοδο και δεύτεροι πριν το τέλος στην δεύτερη περίοδο. Οι Αγγλοι είναι τέταρτοι σε αριθμό αφίξεων την πρώτη περίοδο (12) έρχονται πρώτοι την δεύερη περίοδο. Η αύξησης της προσέλευσης των Άγγλων εθελοντών συνδέεται με την υπεροχή του αγγλικού κόμματος και την ενεργότερη συμμετοχή της Αγγλίας στα ελληνικά πράγματα.^[17]

Γνωστότεροι Φιλέλληνες

• Κάρολος Νόρμαν, Γερμανός αξιωματικός που πήρε μέρος στη Μάχη του Πέτα (1822), όπου πληγώθηκε και πέθανε στο Μεσολόγγι το Νοέμβριο του 1822.
• Λόρδος Βύρωνας, Άγγλος ποιητής που συμμετείχε στην πολιορκία του Μεσολογγίου και πέθανε κατά τη διάρκειά της.
• Σαμουήλ Γκρίντλευ Χάου, Αμερικανός γιατρός
• Τζωρτζ Κάνινγκ, υπουργός εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας που στήριξε την ελληνική επανάσταση.
• Ιωάννης Ιάκωβος Μάγερ, Ελβετός τυπογράφος που έδρασε στο Μεσολόγγι.
• Μπρούνο, Ιταλός που ήρθε μαζί με το Βύρωνα στην Ελλάδα και πέθανε στο Ναύπλιο το 1827.
• Φρανσουά ντε Σατωμπριάν, (François-René de Chateaubriand), γνωστός και σαν Σατωβριάνδος, περιηγητής, συγγραφέας Οδοιπορικού και υπομνημάτων που έκαναν γνωστή την κατάσταση της Ελλάδας στην Ευρώπη.
• Βίκτωρ Ουγκό, ο γνωστός Γάλλος συγγραφέας, που έγραψε ποιήματα εμπνευσμένα από την ελληνική επανάσταση.
• Μαξίμ Ρεμπώ, Γάλλος Φιλέλληνας, συνταγματάρχης και συγγραφέας
• Αλεξάντρ Πούσκιν, Ρώσος λογοτέχνης και ποιητής (1799-1837).
• Τόμας Γκόρντον, Σκώτος αξιωματικός που προσέφερε όπλα και χρήματα, και συμμετείχε στην πολιορκία της Τρίπολης.
• Ειρηναίος Θείρσιος, Γερμανός παιδαγωγός και αρχαιολόγος που επανόρθωσε το Ερέχθειο.
• Τζορτζ Φίνλεϊ, Σκώτος που συμμετείχε στις πολεμικές επιχειρήσεις.
• Φρήντριχ Χαίλντερλιν, Γερμανός ποιητής.
• Καρλ Βίλχελμ φον Άιντεκ, Γερμανός ζωγράφος.
• Σαντόρε ντι Σανταρόζα (Santorre Di Santa Rosa), Ιταλός επαναστάτης που πέθανε στη στην πτώση της Σφακτηρίας (1825).
• Φρανκ Χέιστινγκς (Frank Hastings), Βρετανός αξιωματικός του ναυτικού που πρόσφερε χρήματα και συμμετείχε στις επιχειρήσεις.
• Φρίντριχ Σίλερ, Γερμανός ποιητής
• Πέρσι Σέλλεϋ, Άγγλος ποιητής
• Λουδοβίκος Α΄ της Βαυαρίας, Βαυαρός βασιλιάς
• Ιωάννης-Γαβριήλ Εϋνάρδος, τραπεζίτης που οργάνωσε το φιλελληνικό κίνημα στη Γαλλία και την Ελβετία.
• Κάρολος Φαβιέρος (Charles Fabvier), Γάλλος διοικητής του τακτικού ελληνικού στρατού.
• Τζωρτζ Τζάρβις, ο πρώτος Αμερικανός φιλέλληνας , που έλαβε μέρος στον Αγώνα του 1821.
• Ρίτσαρντ Τσωρτς, Σκώτος στρατιωτικός.
• Τζουζέππε Ροσαρόλλ, Ιταλός στρατηγός, επαναστάτης και φιλέλληνας, πέθανε το 1825 στο Ναύπλιο.
• Μορίς Περζά, Γάλλος αξιωματικός, φιλέλληνας και συγγραφέας, από τους πρώτους εθελοντές του τακτικού ελληνικού στρατού.
• Χένρικ Νικολά Κρέιερ, Δανός Φιλέλληνας.
• Ερνστ Μάνγγελ, Ούγγρος μουσικός, συνθέτης, και φιλέλληνας, Αρχιμουσικός της πρώτης στρατιωτικής μπάντας της Επανάστασης του 21.
• Κάθριν Ελίζαμπεθ Φλέμιγκ, Αμερικανίδα ιστορικός, Καθηγήτρια Ελληνικής ιστορίας και πολιτισμού στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης.

Αίτια Φιλελληνισμού

Ως αίτια του φιλελληνισμού θα μπορούσαν να απαριθμηθούν: α) ο κλασικισμός και ο θαυμασμός προς την αρχαία Ελλάδα. Οι φιλόσοφοι και αισθητικοί Χέρντερ και Λέσσινγκ, αλλά και ο ιδρυτής της αρχαιολογίας Βίνκελμαν, οι Σατωμπριάν και Χέλντερλιν οι ποιητές Γκαίτε και Σίλερ είχαν ανανεώσει το ενδιαφέρον για τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό. Ενώ ο Βολταίρος αποστρέφεται τους Τούρκους κατακτητές της κλασικής γης. Σειρά πνευματικών κινημάτων, Ουμανισμός, Αναγέννηση, Διαφωτισμός έχουν ως ιδεώδες τους την κλασική αρχαιότητα. β) το ομόθρησκο των Ελλήνων όχι μόνο με τους ορθόδοξους Ρώσους, μα και τους καθολικούς και τον προτεσταντικό κόσμο της Δύσης. γ) ο πολιτικός φιλελευθερισμός, ό,τι απέμεινε από τη Γαλλική Επανάσταση, και η αντίσταση προς κάθε αντιδραστική κίνηση (Παλινόρθωση στη Γαλλία, Ιερή Συμμαχία), δ) ο Ρομαντισμός ε) η διεθνής φιλανθρωπία, στ) η ζωτικότητα και τα σύγχρονα χαρακτηριστικά του νέου Ελληνισμού: γνωστά στους δυτικούς από τις Ελληνικές κοινότητες της διασποράς, αλλά και από Έλληνες λογίους που δρουν στη Δύση, ζ) ο περιηγητισμός προσφέρει μια επίκαιρη εικόνα της νεοελληνικής ζωής και των προβλημάτων της, η) οι προσωπικές φιλοδοξίες μεμονωμένων ατόμων που δεν είναι πάντα εύκολο να διαχωριστούν από τον θαυμασμό για τον αρχαίο πολιτισμό ή το ενδιαφέρον για τον αγώνα των Ελλήνων, θ) οι πολιτικές επιδιώξεις και οι ανταγωνισμοί των Μεγάλων Δυνάμεων στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου.

Φιλελληνισμός ανά χώρα

Βρετανία

Υπήρξε μεγάλος αριθμός Βρετανών οι οποίοι συνέδραμαν στην υποστήριξη των επαναστημένων Ελλήνων αρχικά, και κατόπιν στη διάρθρωση του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους ή γενικότερα της εκπαίδευσης των Ελλήνων. Πέρα του πλέον γνωστού φιλέλληνα Λόρδου Βύρωνα, υπήρξε η Φιλελληνική Επιτροπή του Λονδίνου, καθώς και οι, Σάμουελ Μπαρφ ο οποίος συνέδραμε στην οικονομική ενίσχυση των επαναστατών, ο Φρέντερικ Νορθ -ή Γκύλφορδ- ο οποίος ίδρυσε την Ιόνιο Ακαδημία στην Κέρκυρα η οποία ήταν το πρώτο ελληνικό πανεπιστήμιο της νεότερης εποχής, και πάρα πολλοί άλλοι. Φιλελληνίδες επίσης ήταν και πολλές Βρετανίδες όπως η Χάριετ Γουέστμπροουκ, πρώτη σύζυγος του ποιητή Πέρσι Σέλλεϋ.

Ελβετία

Στην ανάπτυξη του Φιλελληνικού κινήματος στην Ελβετία έπαιξαν ρόλο η διάδοση των φιλελεύθερων και αντιιεροσυμμαχικών ιδεών, η πιθανότητα σύναψης εμπορικών σχέσεων μεταξύ της Ελβετίας και του νεοσύστατου Ελληνικού κρατιδίου, το κλασικιστικό πνέυμα, το πνεύμα αλληλεγγύης μεταξύ χριστιανικών λαών^[21] Επίσης, σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, Μιχαήλ Σούτσος οι οποίοι φιλοξενήθηκαν στο σπίτι του Εϋνάρδου , αλλά και η επιβλητική προσωπικότητα του Ελβετού αυτού φιλέλληνα,ο οποίος ήταν δικτυωμένος με σημαίνοντα πολιτικά πρόσωπα της Ευρώπης και αλληλογραφούσε με άλλες φιλελληνικές ευρωπαϊκές επιτροπές προσπαθώντας να συντονίσει το όλο έργο.^[22] Σημαντικό ρόλο στην αφύπνιση του Ελβετικού Φιλελληνισμού έπαιξε και η εκεί παρουσία του Καποδίστρια Απευθύνει εκκλήσεις, πραγματοποιεί επαφές εντός και εκτός Ελβετίας με πρόσωπα που μπορούν να συνδράμουν οικονομικά τους Έλληνες και ιδιαίτερα τα θύματα του Μεσολογγίου.^[23]

Η φιλελληνική επιτροπή της Βέρνης είναι η πρώτη που ιδρύθηκε στην Ευρώπη, καθώς υπήρχε ήδη την 3η Αυγούστου του 1821 όταν ιδρύθηκε η δεύτερη στην Ευρώπη, στη Στουτγάρδη.^[24] Η δεύτερη φιλελληνική επιτροπή της Ελβετίας ιδρύθηκε στη Ζυρίχη τον Νοέμβριο του ίδιου έτους. Είχε πρόεδρό της τον πανεπιστημιακό J.H.Bremi. Η δραστηριότητά της επεκτάθηκε και σε άλλες περιοχές της Ελβετίας. Στην Γενεύη η πρώτη φιλελληνική επιτροπή ιδρύθηκε τον Φεβρουάριο του 1822 με πρόεδρο τον πάστορα Georg Wilhelm Gerlach. Τον Δεκέμβριο του 1822 τα καντόνια της Ελβετίας ανακήρυξαν την φιλελληνική επιτροπή της Ζυρίχης ως την κεντρική όλης της χώρας.^[25] Η επιτροπή αυτή μαζί και άλλων έξι Ελβετικών πόλεων (Γενεύης, Λωζάννης, Βέρνης, Schaffhousen, Aurau, Winthertour), ανέλαβαν να περιθάλψουν περί τους 162 φυγάδες Έλληνες οι οποίοι μετά την αποτυχία του κινήματος του Αλέξανδρου Υψηλάντη , προσπαθώντας να πάνε στην Ελλάδα πέρασαν από την Ελβετία και καθώς οι Γαλλικές αρχές δενν τους θεωρούσαν τα έγγραφά τους, παρέμειναν για κάποιο χρονικό διάστημα στη χώρα. Μετά από σχετικές εκκλήσεις των εκεί Φιλελληνικών επιτροπών συγκεντρώθηκαν χρήματα για τα έξοδα της μετακίνησής τους.^[26] Εκτός της περίθαλψης των προσφύγων, η φιλελληνική επιτροπή της Βέρνης ζήτησε προκειμένου να γίνει πιο αποτελεσματική η βοήθειά της να την ενημερώσουν ο Ιγνάτιος Ουγγροβλαχίας ποιες είναι οι βασικές τους ανάγκες και ποιος ο προσφορότερος τρόπος εξυπηρέτησής τους. Πράγματι οι Ελβετοί απέστειλαν χρήματα, γιατρούς και χρηματικές ενισχύσεις. Επίσης συνέβαλαν στη διαφώτιση της Ευρωπαϊκής κοινής γνώμηςμε εκτύπωση σχετικών φυλλαδίων, όπως έκαναν οι Bremi και Oreli. Mεταξύ των πιο σημαντικών Ελβετών που αγωνίστηκαν στην Ελλάδα ήταν οι Κoning, Rival, Knaupp, Brumbacher, Chevalier, Εμμανουήλ Χαν, Meyer-ο εκδότης των Χρονικών, o γιατρός Louis Andre Gosse, o Bordier που σκοτώθηκε στη μάχη του Δραγατσανίου.

Κάτω χώρες

Το Βέλγιο μαζί με την Ολλανδία συνιστούν από κοινού το Βασίλειο των Κάτω Χωρών. Η πρώτη επιτροπή που συστήνεται είναι εκείνη του Άμστερνταμ στις 7 Φεβρουαρίου του 1822. Πρόεδρος του κομιτάτου ήταν ο Jan Fabius, νοτάριος στο Άμστερνταμ με πλούσια ελληνική πελατεία.^[28] Το κομιτάτο της Χάγης στη συνέχεια, θα θέσει υπό την εποπτεία του τα κομιτάτα της χώρας εκτός της Ουτρέχτης και του Άμστρενταμ Η φιλελληνική δράση αποκτά πολλές μορφές από την αρχή και εντείνεται ύστερα από την έξοδο του Μεσολογγίου: πραγματοποίηση εράνων, συναυλιών, εκθέσεων ζωγραφικής (όπως του ζωγράφου Odeyare ο οποίος εξέθεσε πίνακα που απεικόνιζε τον θάνατο του λόρδου Βύρωνα), απαγγελίες ποιημάτων σε διάφορες πόλεις ( Βρυξέλες, Άμστερνταμ, Χάγη, Αμβέρσα), με σκοπό την συγκέντρωση χρημάτων στους χειμαζόμενους Έλληνες.^[29] Επίσης σχεδιάστηκε, χωρίς τελικά να πραγματοποιηθεί, η συγκρότηση σώματος εθελοντών με την ονομασία ‘’Φιλελεύθερη Λεγεώνα’’ η οποία θα αποβιβαζόταν σε παράλια της Αττικής ή της Πελοποννήσου^[30].Πάντως κάποιοι στρατιωτικοί Ολλανδοί μετέβησαν μεμονωμένα, όπως ο εμπειρογνώμονας του πολεμικού ναυτικού Steffens και συνεργάστηκε με τον Κανάρη ^[31] Το 1823 ο πλοίαρχος Piet Bakker μεταφέρει με το πλοίο του ‘’Le Brisiere’’ στην Πελοπόννησο, όπλα που συγκέντρωσε ο Στέφανος Παλαιολόγος έλληνας έμπορος εγκατεστημένος στο Άμστερνταμ. Όμως η στενή σχέση του Βασιλείου με την ναυτική δύναμη της Μεγάλης Βρετανίας και τα στρατηγικά συμφέροντα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία εμποδίζουν την βασιλική οικογένεια να υποστηρίξει ανοιχτά την Ελληνική υπόθεση.^[32] Ο αυστηρός κυβερνητικός έλεγχος στον τύπο και οι πολλαπλές απαγορεύσεις στους στρατιωτικούς έπαιξαν ανασταλτικό ρόλο. Επιπλέον έχοντας η Ολλανδία να αντιμετωπίσει τις φιλελεύθερες κινήσεις ανεξαρτησίας του Βελγίου δεν έβλεπε με συμπάθεια ανάλογες κινήσεις άλλων χωρών. Μέλος της κυβέρνησης εκφράστηκε ανοικτά υπέρ των Τούρκων. Αν εξαιρέσουμε επίσης τον ίδιο τον ηγεμόνα, τα δυο του παιδιά ήταν φιλέλληνες και κυρίως ο Φρειδερίκος στον οποίο ο Νέγρης στα 1829 του προσέφερε και το στέμμα της Ελλάδας. Αντίθετη λόγω των αντεπαναστατικών αντιλήψεών της εν γένει , ήταν και η Διαμαρτυρόμενη Εκκλησία, ενώ και κάποιοι διανοούμενοι όπως ο Ολλανδός ποιητής Ντα Κόστα έγραψε βιβλίο καταδικαστικό της Ελληνικής Επανάστασης. Αντίθετα άλλοι διανόουμενοι, όπως Βαν Κάμπεν του πανεπιστημίου του Leiden συνέταξε φιλελληνικά φυλλάδια και επτάτομη ιστορία της Ελλάδος σε φιλελληνικό πνεύμα. Από το 1827-1828 η στάση των Ολλανδών αλλάζει κατ’επίδραση και των εσωτερικών εξελίξεων στην Ελλάδα και της δολοφονίας του Καποδίστρια που τους δημιούργησε αρνητική εντύπωση.^[33] Ο συνολικός αριθμός εθελοντών από τις Κάτω Χώρες ο οποίος πρσήλθε στην επαναστατημένη Ελλάδα υπολογίζεται σε εικοσιένα άτομα.

Σουηδία

Στα τέλη του 1821 εκδίδεται στη Στοκχόλμη ανώνυμο φυλλάδιο με τίτλο ‘’Έκθεση για την απάνθρωπη διαγωγή των βαρβάρων Τούρκων απέναντι στους χριστιανούς υπηκόους τους’’ το οποίο παρακινεί τους αναγνώστες του να συνδράμουν στην Ελληνική Επανάσταση εμπράκτως. Aρχές του 1822 αναχωρούν δύο Σουηδοί για την επαναστατημένη Ελλάδα, οι F.N. Ashling και T. F. Aakerhjelm. Ο πρώτος είναι ταγματάρχης ειδικός στα οχυρωματικά έργα και ο δεύτερος υπολοχογός. Ο δεύτερος θα συμμετάσχει στην πολιορκία της Ακρόπολης μα θα τραυματισθεί και θα φύγει τον Ιανουάριο του 1823 για την πατρίδα του δια μέσου της Σμύρνης. Ο Ashling διορίστηκε υπασπιστής του Κωλέττη και εστάλη να επιθεωρήσει οχυρωματικά έργα στις Θερμοπύλες και την πολιορκία στην Ακρόπολη. Απογοητευμένος από την αχρησία στην οποία είχε περιέλθει από τις Ελληνικές αρχές επέστρεψε το στα τέλη του 1822 στην πατρίδα του. Άλλοι πάλι Σουηδοί εθελοντές είχαν άδοξο τέλος όχι σε κάποιο πεδίο μάχης αλλά σε κατάσταση ειρήνης όπως ο G.A.Sass, όντας επικεφαλής της φρουράς Μεσολογγίου, που στην προσπάθειά του να χωρίσει διαπληκτιζόμενους Έλληνες, σκοτώθηκε από έναν Μεσολογγίτη στις 18 Φλεβάρη του 1824.^[35] Άλλοι Σουηδοί που συμμετείχαν σε μάχες ήταν οι August Maximilan Myhrenberg συμμετείχε στο σώμα του Φαβιέρου και ως υπασπιστής του, σε μάχες στην Εύβοια, τη Χίο και την Ακρόπολη. Από το 1829 εώς το 1830 χρημάτισε διοικητής του Παλλαμαδίου, ενώ στη συνέχεια ήλθε σε ρίξη με τον Καποδίστρια κι έφυγε. Ο J.F.S.Crusenstolpe που ήλθε στα 1827 και ο K.G.T.Westee που ήλθε από το 1831 μέχρι το 1837.^[36]

Δανία

Οι Έλληνες - Τίτλος σελίδας της συλλογής προσωπογραφιών των ηγετών της ελληνικής επανάστασης του 1821, Άνταμ Φρίντελ

Ο φιλελληνισμός στην Δανία είναι μάλλον περιθωριακός σε μέγεθος και έκταση σε σχέση με τα αντίστοιχα κινήματα άλλων χωρών, κάτι που αποδίδεται στην απομόνωσή της από τις λοιπές εξελίξεις που σημειώνονται στην Ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, αλλά και στα εσωτερικά προβλήματά της που οφείλονται και στην συντριβή του ναπολεοντείου συνασπισμού, σύμμαχος του οποίου ήταν και η Δανία . Η μεταναπολεόντεια ύφεση έπληξε την οικονομία της χώρας και το 1813 πτώχευσε. Επίσης το 1814 έχασε τη Νορβηγία από τη Σουηδία. Η κυριαρχία στην Ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή και πολιτική των Ιεροσυμμαχικών θέσεων κατά των φιλελεύθερων και απελευθερωτικών κινημάτων και οι εμπορικές συμφωνίες της χώρας με την Οθωμανική Αυτοκρατορία επιδρούσαν στην έκταση του φιλελληνισμού στην Δανία. Τέλος, η επιβολή λογοκρισίας στον τύπο και στο ταχυδρομείο περιόριζε την ενημέρωση των πολιτών. Όμως η δεινή κατάσταση των πολιτών από τα σφάλματα των ηγετών της χώρας ευνοούσε την υποστήριξη του αγώνα των Ελλήνων.^[37] Τον πυρήνα του φιλελληνικού κινήματος στη χώρα θα αποτελέσει ο σύλλογος των φοιτητών του Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης που ιδρύθηκε το 1820. Επίσης νέα από την επαναστατημένη Ελλάδα αναδημοσίευαν από τον γαλλικό και γερμανικό τύπο, ενώ φιλολογικά έντυπα δημοσιεύουν άρθρα και ποιήματα αφιερωμένα στην Ελλάδα, όπως η μηνιαία Hesperus και η Freia. Φιλολογικού χαρακτήρα συγκεντρώσεις πραγματοποιούν αριστοκράτες, όπως η Kamma Rahbek και η Friederike Brun. Άλλοι με την πένα τους προσπαθούν να προβάλουν, να υμνήσουν να συγκινήσουν , να παρακινήσουν: ο ποιητής Steensen Blicher με ποίημά του για την καταστροφή των Ψαρών και τον Επινίκειο Ύμνο για τους Έλληνες. Άλλοι δραστηριοποιούνται σε φιλελληνικούς κύκλους εκτός Δανίας: o ποιητής Jens Baggensen στην Ελβετία και ο συγγραφέας Peter Andreas Heinberg στο Παρίσι. Άνθρωποι του κλήρου δεν μένουν ασυγκίνητοι απέναντι στην Ελληνική υπόθεση: ο λουθηρανός επίσκοπος Friedrich Munter αλληλογραφεί με ορθοδόξους αρχιερείς και τους συμπαρίσταται ενώ ο ιερέας Hans Bastholm διοργανώνει εράνους. Στον έρανο αυτό ανταποκρίνεται ‘’ανωνύμως’’ και ο διάδοχος του θρόνου Christian Frederik προσφέροντας 500 τάληρα. Το 1827-1828συστήνεται το ‘’Κομιτάτο για βοήθεια προς τους πάσχοντες στην Ελλάδα’’. Αυτό συγκέντρωνε χρήματα-μέχρι τις 20 Απριλίου 1829 είχε συγκεντρώσει 16000 φράγκα-και τα έστελνε μέσω του Εϋνάρδου στον Καποδίστρια.^[38] Επίσης την ίδια χρονιά εκδίδεται η δανική φιλελληνική εφημερίδα Graekervennen/O Φιλέλλην που δημοσιεύει νέα από την επαναστατημένη Ελλάδα και επικλήσεις βοήθειας για τους Έλληνες προς τις Ευρωπαϊκές χώρες. Οι συνδρομές των αναγνωστών της εφημερίδας πήγαιναν υπέρ των Ελλήνων.^[39] H σύγχρονη έρευνα πιστοποιεί πως ήλθαν στην Ελλάδα, παρά τη ρητή απαγόρευση σχηματισμού εθελοντικού σώματος για την Ελλάδα με το Βασιλικό Διάταγμα της 19ης Σεπτεμβρίου 1821,^[40] οκτώ Δανοί και σκοτώθηκαν ή πέθαναν τρεις.^[41] Μνημονεύονται οι Γιόχαν Χένρικ Κρόυερ-φοιτητής, ο Χάρο Πάουλ Χάρινγκ-ζωγράφος και ποιητής, ο Φρήντριχ Χάϊνριχ Γιόχανσεν φοιτητής ιατρικής, ο John Hane αξιωματικός του πυροβολικού και οι επίσης αξιωματικοί Konrad von Ruppel , Carl Leopold Jacob Wederkinch, o Frellsen ο οποίος συνένδραμε στον αγώνα με αγορασμένη από τον ίδιο κανονιοφόρο. Επίσης ο λοχαγός Waldemar von Qualen που σκοτώθηκε στη Λαμία τον Μάρτιο του 1822.

Πολωνία

Η χώρα έχει τριπλή κατοχή: Ρωσική, Πρωσική και Αυστριακή. Τα νέα που αφορούν την επαναστατημένη Ελλάδα φτάνουν από τις Γαλλικές φιλελληνικές εφημερίδες, αυστριακές, και ιδιωτικές επιστολές. Δύο Πολωνικές εφημερίδες δημοσιεύουν άρθρα και εκκλήσεις υπέρ των Ελλήνων, η Φωνή της Βαρσοβίας και η Μέλισσα της Κρακοβίας. Λογοτέχνες Πολωνοί, όπως ο Μπουρκόφσκι με τους Δεκαεννιά Βυρωνικούς Ύμνους του και οι Α.Μάκιεβιτς, Σλαβόσκι, Βίλνα Γκρόντεκ δημοσιεύουν κείμενα εμπνευσμένα από την Ελληνική Επανάσταση.^[43] Συνολικά τριάντα Πολωνοί θα έλθουν στην Ελλάδα, σύμφωνα με την σύγχρονη έρευνα, και από αυτούς θα σκοτωθούν ή θα πεθάνουν από άλλη αιτία έντεκα.^[41] Οι πιο γνωστοί από αυτούς είναι οι Γκρανόφσκι και Τουκόφσκι, αμφότεροι λοχαγοί, που πολέμησαν με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, ενώ ο Τζιρζάφσκι μετείχε στην πολιορκία του Μεσολογγίου. Τέλος, στη μάχη του Πέτα σκοτώθηκαν δεκατρείς Πολωνοί, ενώ δύο επέζησαν.^[44] Ένας από τους δύο, ο Αλεξάντερ Κουζάνσκι μάλιστα συνελήφθη και κρατήθηκε για οκτώ μήνες στην Άρτα. Στις αρχές του 1823 γύρισε καταπονημένος στην πατρίδα του.^[45]

Ιταλία

Μαζί με την έναρξη της Επανάστασης έχουμε την έκδοση της επιθεώρησης Antologia του Vieussex στη Φλωρεντία όπου φιλοξενούνται άρθρα που συνδέουν το ελληνικό ζήτημα με έναν αγώνα για τον πολιτισμό και την εκπαίδευση και με την αντίληψη πως η Ελλάδα βρίσκεται κατά κάποιον τρόπο μέσα «στον γενετικό κώδικα της Ιταλίας» Προβάλλεται μια ελληνοιταλική εθνική και πολιτισμική αλληλεγγύη.^[46] Περί τους εκατον τριάντα επτά Ιταλούς θα έλθουν να πολεμήσουν στην Ελλάδα και από αυτούς οι σαράντα δύο θα σκοτωθούν ή θα πεθάνουν για άλλους λόγους.^[41] Οι πιο πολλοί είναι παλαίμαχοι των Ναπολεόντειων πολέμων ή πρωταγωνιστές των εσωτερικών αγώνων της Ιταλικής χερσονήσου. Το τάγμα των Φιλελλήνων που θα συσταθεί τον Μάιο του 1822 θα έχει δύο λόχους με αρχηγούς διαφορετικών εθνοτήτων και διοικητή έναν Ιταλό, τον Ντάνια. Λόγοι, πάλι, πολιτικής σκοπιμότητας προκαλούν δυσφορία στον ερχομό Ιταλών εθελοντών και του επαναστάτη κόμη Σανταρόζα.^[47] Σκοτώθηκε στην πτώση της Σφακτηρίας. Ο Ιταλικός φιλελληνισμός θα υπάρξει από τα πιο μακρά φιλελληνικά κινήματα του αιώνα αφού διαδραματίζει ρόλο και πέραν της Επανάστασης του 1821 και συγκεκριμένα το 1866 και κυρίως το 1897.

Ρωσία

Η έκρηση της Ελληνικής Επανάστασης έθεσε την τσαρική κυβέρνηση στο δίλημμα μεταξύ της διατήρησης του status quo και της υποστήριξης των ομόδοξων Ελλήνων. Όμως η Επανάσταση ξεσήκωσε ενθουσιώδεις αντιδράσεις σχεδόν σε όλους τους τομείς της ρωσικής κοινωνίας. Ο Ρωσικός φιλελληνισμός έγινε ένα κίνημα με ευρεία βάση, διαπερνώντας όλες τις πολιτικές και ιδεολογικές παρατάξεις και συγκεντρώνοντας υποστήριξη από όλες τις μείζονες κοινωνικές ομάδες (sosloviia). Ωστόσο, δεν καταγράφονται Ρώσοι αγωνιστες το 1821, σε αντίθεση με τους εκατοντάδες Γερμανους, Γαλλους Άγγλους κλπ. Τα αίτια ανάπτυξης του Ρωσικού φιλελληνισμού είναι: α) η κοινότητα της θρησκείας β)η φιλελεύθερη ιδεολογία φορείς της οποίας ήταν οι μαχητικοί Δεκεμβριστές γ)οι παραδοσιακοί ιστορικοί δεσμοί δ)ο κοινός αντίπαλος των δύο λαών, η Οθωμανική Αυτοκρατορία ε)οι μεταξύ τους οικονομικοί δεσμοί στ) η ένταξη Ελλήνων στη Ρωσική διοίκηση και το Ρωσικό στρατό ζ) οι ακμάζουσες Ελληνικές παροικίες.^[51] Οι δραστηριότητες του Ρωσικού φιλελληνισμού θα μπορούσαν να διακριθούν α) σε αυτές που εκδηλώθηκαν κατά την προετοιμασία της Ελληνικής Επανάστασης μέσα στην ίδια τη ρωσική επικράτεια β)σε αυτές που εκδηλώθηκαν μέσα στις παραδουνάβιες ηγεμονίες κατά τη διάρκεια της εκδήλωσής της επανάστασης και μετά την αποτυχία της εκεί γ) σε αυτές που εκδηλώθηκαν στην επαναστατημένη Ελλάδα.^[52] Έτσι στην ίδια την Ρωσία συστήθηκε η Φιλική Εταιρεία και τα μέλη της είχαν την δυνατότητα να μετακινούνται εντός της Ρωσικής επικράτειας προκειμένου να κατηχούν νέα μέλη. Μέλη της έγιναν και Ρώσοι, όπως ο στρατιωτικός Νικόλαος Γάλιτς. Χορηγήθηκαν αθρόα διαβατήρια σε Έλληνες και σε όποιον άλλον ήθελε να περάσει τα ρωσο-μολδοβλαχικά σύνορα. Ο Ρώσος στρατηγός Ίντσωφ ήταν ένας από τους κρατικούς εκείνους παράγοντες που χορήγησαν έγγραφα. Δεν ήταν επίσης μικρής συμβολής η σιωπηρή συμπαράσταση των Ρωσικών παραγόντων στις ενέργειες των Φιλικών. Ο Ρώσος στρατηγός Τσουκώφ χορήγησε στρατιωτικό υλικό σε Φιλικούς.^[53] Ο Δεκεμβριστής Α. Νέπινιν διοικητής της 16ης μεραρχίας αγόρασε όπλα και τα έστειλε στις παραδουνάβιες ηγεμονίες.^[54] Ακόμα, συγκροτήθηκαν εθελοντικά σώματα, όπως του Ρώσου συνταγματάρχη Βασίλη Ιβάνοβιτς Σκολτάνωφ, το σώμα των Ρώσων κοζάκων, ενώ Ρώσοι ένοπλοι συμμετείχαν στα επαναστατικά σώματα στη Μολδοβλαχία. Και μετά την αποτυχία στις παραδουνάβιες ηγεμονίες όσοι κατέφυγαν στην Ρωσία δέχθηκαν τις φροντίδες των Ρώσων. Επίσης, απέστειλαν υπεύθυνους Ρωσικούς παράγοντες, όπως ο Δεκεμβριστής Πάβελ Πέστελ προκειμένου να παρακολουθεί τα γεγονότα στην επαναστατημένη Μολδοβλαχία και να δώσει αναφορά-ευνοϊκή-στον στρατηγό Κισελιόφ.^[55] Όταν ξέσπασε η επανάσταση στην Ελλάδα, παρασχέθηκε άσυλο στους καταδιωκόμενους Έλληνες από τις σφαγές που εξαπέλυσαν οι Τούρκοι : από Χίο, Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Κυδωνιές, Κύπρο. Συστήθηκαν κομιτάτα με σκοπό την εξαγορά αιχμαλώτων και τη βοήθεια απόρων ( π.χ. το ‘’Κομιτάτο εξαγοράς αιχμαλώτων Γραικών Χίου, Κυδωνιών, Κασάνδρας’’, συστημένο από τον επίσκοπο Κισνόβ Δημήτριο). Μεταφέρονται στην Ελλάδα ένοπλοι εθελοντές και πολεμοφόδια (ο Ρώσος πρίγκηπας Καντακουζηνός, πλοία: το μπριγαντίνι Fidelissimo’’, η γολέτα La Speranza, το καλοκαίρι του του 1821 αναχωρούν για την Ελλάδα) ^[56] Οι Ρώσοι διακρίνονται και στα πεδία των μαχών: ο Αφανάσα είναι στο πυρπολικό του Παπανικολή που βυθίζει το τουρκικό δίκροτο στην Ερεσσό. Αδελφοί Bereznsky στην Κρήτη και στο Πέτα-ένας εξ αυτών σκοτώθηκε στην Κάσο, έτερος εξ αυτών τραυματίστηκε εκεί, ενώ τρίτος έχασε το πόδι του στο Νεόκαστρο εναντίον του Ιμπαρήμ. Ο Νικόλαος Ράικο συμμετείχε στην εκστρατεία στην Χίο υπό τον Φαβιέρο ^[57] . Άλλοι αναδείχθηκαν σε υπεύθυνες θέσεις όπως ο Νικόλαος Ράικο : φρούραρχος στο Παλαμήδι, έπειτα στην Πάτρα και το Καστέλι του Μωρέως ως αντισυνταγματάρχης .^[58] Στην ναυμαχία του Ναυαρίνου συμμετείχαν με οκτώ πλοία ενώ βοήθησαν κατά τη διάρκειά της με απελευθερώσεις Ελλήνων αιχμαλώτων. Σε επίπεδο λογίας συμβολής, αναφέρονται η φιλελληνική λογοτεχνική προσφορά του ποιητή Αλέξανδρου Πούσκιν (τα ποιήματα: ‘’Στον Οβίδιο’’,’’Στην Ελληνίδα’’, ‘’Ξεσηκώσου Ελλάς’’, το ημιτελές διήγημα ‘’Κίρτζαλης’’ εμπνευσμένο από τα γεγονότα στη Μολδοβλαχία),^[59] του Κ.Φ.Ριλέγεφ, του Β.Κιουχελμπέκερ. Παρήχθησαν και κυκλοφόρησαν χρωμολιθογραφίες, γλυπτά και πίνακες με θέματα και πρόσωπα από την Ελληνική Επανάσταση^[60] . Πρέπει ακόμα να αναφερθεί η διάσωση και η δωρεάν παράδοση αρχαιοτήτων στο Εθνικό Μουσείο στην Αίγινα, από τον Ρώσο πλοίαρχο Επαντσχίνε. Δεν έλειψαν και οι οικονομικές ενισχύσεις για την ανέγερση φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, όπως των επικεφαλής αξιωματικών της Ρωσικής ναυτικής δύναμης που συγκρούστηκε στο Ναυαρίνο με αποδέκτες το νοσοκομείο του Ναυπλίου, τη νεοσυσταθείσα Εκκλησιαστική Σχολή του Πόρου, και με σκοπό την δημιουργία αλληλοδιδακτικού σχολείου στον Πόρο.

Ισπανικός Φιλελληνισμός

Οι παράγοντες οι οποίοι καθόρισαν την περιορισμένη και καθυστερημένη ανάπτυξη του ισπανικού φιλελληνισμού είναι το πολιτικό και πνευματικό κλίμα της περιόδου της παλινόρθωσης στην Ισπανία μεταξύ 1823 και 1832. Τότε οι Ισπανοί φιλελεύθεροι αγωνίζονταν για το Σύνταγμα του 1812 και κατά της παλινόρθωσης της απολυταρχίας του Φερδινάνδου Ζ’. Με την παλινόρθωση του 1823 η Ισπανία τάχθηκε με την Ιερά Συμμαχία, ενώ τον Οκτώβριο του 1827 υπέγραψε εμπορική συμφωνία με την Υψηλή Πύλη. Μέχρι τον θάνατό του ο Φερδινάνδος είχε επιβάλει λογοκρισία και καταδίωκε τους ‘’συνταγματικούς’’. Έτσι αρχικά η έκκληση της Ελληνικής προσωρινής διοίκησης δεν έγινε δεκτή από τους Cortes της Μαδρίτης -με έγγραφό τους στις 18 Δεκεμβρίου 1821- λόγω της επίκλησης των εσωτερικών τους προβλημάτων. Τα πρώτα φιλελληνικά κείμενα στα ισπανικά δημοσιεύθηκαν εκτός ισπανικού εδάφους: το "Escrito sobre Gecia" εκδόθηκε στο Παρίσι το 1825 και 1827. Κύριοι φορείς των φιλελληνικών κηρυγμάτων ήταν πολιτικοί εξόριστοι των διώξεων του Φερδινάνδου. Πολύ όψιμη θα είναι η φιλελληνική ισπανική εκδοτική κίνηση εντός Ισπανίας, μόλις στα 1828 Επρόκειτο για ισπανικές μεταφράσεις της αφήγησης της πολιορκίας του Μεσολογγίου (πρωτοτύπως εκδοθείσα στα γαλλικά), και στα 1829 η μετάφραση του βιβλίου του H. Lauvergne για την εκστρατεία του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο. Κυρίως βιβλία ιστορικού περιεχομένου είναι τα "La Turquia, teatro de la guerra presente" και "La Turquia victoriosa de las sandeces, falsedades e igmominias", στα 1828 και 1829 αντίστοιχα από τον λογοτεχνικό κριτικό και φιλελεύθερο πολιτικό Felipe Fermin Caballero y Morgay, εξόριστο στο Παρίσι τότε. Ο Jose Manuel de San Millan y Coronel, στρατιωτικός και φιλελεύθερος πολιτικός που ζει στο Παρίσι, συντάσσει το "Compendio historico del origen y progresos de la insurrection de los griegos contra los turcos". Το έργο απροκάλυπτα φιλελληνικό -στηριζόμενο στον Πουκεβίλ- εκδίδεται με ψευδώνυμο. Λογοτεχνικά ισπανικά έργα εκδίδονται το 1830. Στην Βαλένθια το ιστορικό μυθιστόρημα "Grecia o la doncella de Misolonghi" του Cosca Vayo y Lamarca, στηρίζεται κυρίως στον Πουκεβίλ. Την ίδια επίσης χρονιά και στον ίδιο τόπο, εκδίδεται άλλο ένα φιλελληνικό μυθιστόρημα με τίτλο, "Amor y religion, o la joven griega" που πιθανώς ανήκε στον Pascual Perez y Rodriguez. Το πρώτο φιλελληνικό ισπανικό ποίημα εκδίδεται στα μέσα της δεκαετίας του 1820 από τον εξόριστο τότε στην Αγγλία Jose de Esprocenda και τιτλοφορείται "Despedida del patriota griego de la hija del apostate". Πρόκειται για ανάπτυγμα ανώνυμου αγγλικού πρωτοτύπου που είχε εκδοθεί στο Λονδίνο το 1924. Την ίδια επίσης εποχή έχουμε το "Cancion guerrera con motivo del levantamiento de los gregos" του Francisco Martinez de la Rosa.

Γερμανικός φιλελληνισμός

Κατά την εποχή της Επανάστασης στον χώρο της γερμανόφωνης Ευρώπης υπήρχε μια χαλαρή συνομοσπονδία κρατών. Τα μεγαλύτερα μέλη της ήταν η Αυστρία και η Πρωσία, ενώ μέλη ήταν επίσης η Βαυαρία, η Δανία, το Λουξεμβούργο κλπ. Ανώτατος άρχων της συνομοσπονδίας κατά την εποχή της Επανάστασης ήταν ο Αυστριακός καγκελάριος Κλέμενς Μέτερνιχ. Η Αυστρία και η Πρωσία, μαζί με τη Βρετανία και τη Ρωσία, είχαν συνάψει από το 1815 μια σειρά συμφωνιών (τη λεγόμενη "Ιερή Συμμαχία") που επισήμως είχε ως στόχο την τήρηση της ειρήνης στην Ευρώπη και τη συνεργασία μεταξύ αυτών των μοναρχιών. Από τους πρώτους μήνες της Επανάστασης η γερμανόφωνη κοινή γνώμη τάχθηκε με το μέρος των Ελλήνων. Αντίθετα, ο Μέτερνιχ, όπως και οι άλλοι ηγεμόνες της Συμμαχίας τήρησαν αρνητική στάση, καθώς την συσχέτισαν με το κίνημα του Καρμποναρισμού στην Ιταλία το οποίο θεωρήθηκε κίνδυνος για την ανατροπή των μοναρχιών. Τον Μάϊο του 1821, στο Συνέδριο του Λάιμπαχ η Ιερά Συμμαχία απέρριπτε κάθε κίνημα ανατροπής της νόμιμης εξουσίας μέσω εξέγερσης και βίας. Το ανακοινωθέν του Συνεδρίου κατέληγε:

"Οι μονάρχες ενήργησαν συνεπεία αυτής της διακηρύξεως στα γεγονότα της Νεάπολης και του Πιεμόντε και επίσης στα γεγονότα που ξέσπασαν μεν υπό πολύ διαφορετικές συνθήκες αλλά από συνδυασμούς το ίδιο εγκληματικούς, και τα οποία εκθέτουν την ανατολική πλευρά της Ευρώπης σε ανυπολόγιστες εμπλοκές".

Η επίσημη εφημερίδα της Αυστρίας Österreichischer Beobacther (Αυστριακός Παρατηρητής) σχολιάζοντας για πρώτη φορά τα συμβάντα στην Ελλάδα την 8 Ιουνίου (ν.ημ.) 1821 υποστήριζε ότι οι επαναστάτες βίσκονταν σε στενή επαφή με τα επαναστατικά κινήματα στην Ιταλία και ότι σκοπός τους ήταν η διατάραξη της ησυχίας στην χριστιανική Ευρώπη. Έτσι, σχολίαζε η εφημερίδα, μια επιχείρηση που ξεκίνησε με πολιτικό δόλο δεν θα έχει αποτέλεσμα και θα οδηγήσει τον ελληνικό λαό σε μεγάλα δεινά. Λόγω της πολιτικής αυτής απαγορεύτηκε κάθε φιλελληνική κίνηση σε πολλά γερμανικά κράτη. Ωστόσο υπήρξαν πολιτικοί και διανοούμενοι που τάχτηκαν ανοιχτά υπέρ της Ελληνικής Επανάστασης. Ο βαρώνος von Gagern στην Ταξική Δίαιτα του πριγκηπάτου της Έσσης-Ντάρμσταντ την 19 Ιουνίου εκφωνεί θερμό φιλελληνικό λόγο που περιλάμβανε μεταξύ άλλων τα εξής:

"Ένα θανάσιμο αμάρτημα θα βαραίνη το Γερμανικό Έθνος αν δεν εγείρεται πουθενά ούτε βοήθεια ούτε φωνή προς χάριν των Ελλήνων. Αυτοί μπορεί να έχουν αρχίσει τον αγώνα τους ασύνετα, την ακατάλληλη στιγμή, με ανεπαρκή μέσα. Εγκληματίες όμως δεν πρέπει να χαρακτηριστούν για αυτό το λόγο. Δεν ήσαν υπήκοοι, στην έννοια του δικαίου των Εθνών και του πολιτισμού μας, αλλά σκλάβοι. Αυτό μαρτυρούν οι αρχιερείς των, που χωρίς ενοχή και χωρίς να απολογηθούν, υπέστησαν δεινόν θάνατο στις πύλες των ναών τους. Εγώ, ως υπήκοος ενός πρίγκιπα ο οποίος έγινε μέλος της Ιεράς Συμμαχίας, και ως εκπρόσωπος των δικαιωμάτων και των επιθυμιών ενός γερμανικού λαού, εκφράζω εδώ την προσδοκία και ελπίδα ότι οι Έλληνες θα βγουν νικητές από τον αγώνα τους, ή να τους εξασφαλιστή μιά συνθήκη που θα τους θέση υπό την αιγίδα του ευρωπαϊκού δικαίου των Εθνών."

Τότε και ο ποιητής Wilhelm Müller συνέθεσε σειρά φιλελληνικών ποιημάτων με τον τίτλο "Τραγούδια των Ελλήνων". Το πρώτο από αυτά δημοσιεύτηκε στην ανθελληνική εφημερίδα του Μέτερνιχ και άρχιζε έτσι:

"Μας ονόμασες επαναστάτες - πάντα έτσι ας μας καλείς!

Επάνω! Επάνω! αυτό είναι το σύνθημα των Ελλήνων.

... ...

Επάνω, αυτό είναι το σύνθημα των Ελλήνων το αιώνιο!

Ο υπέροχος ήχος αυτός ποτέ να μην ηχήσει μέσ' την καρδιά σου.

Εσύ, κάτω στη λάσπη θα μένης για πάντα, και θα παρατηρείς του κόσμου τα συμβάντα."

Την 1 Αυγούστου 1821 ο καθηγητής Krug από τη Λειψία δημοσίευσε υπό μορφή φέιγ-βολάν πρόσκληση για την ίδρυση συλλόγων για την υποστήριξη των Ελλήνων. Λίγες μέρες αργότερα ένα βασιλικό διάταγμα απαγόρευε την διάδοση αυτών των φυλλαδίων στη Σαξόνία. Μια προσπάθεια αποστολής μιας "Γερμανικής Λεγεώνας" από τη Βαυαρία στην Ελλάδα από τον καθηγητή Fr. Thiersch επίσης απαγορεύτηκε. Στην Πρωσία επίσης απαγορεύτηκε κάθε δημόσια εκδήλωση φιλελληνισμού.

Η πολιτική του Μέτερνιχ εμπόδισε σοβαρά την βοήθεια προς τους Έλληνες αλλά δεν κατάφερε να την σταματήσει εντελώς. Στον ηθικό τομέα απέτυχε πλήρως αφού δεν κατάφερε να αλλάξει την φιλελληνική κοινή γνώμη. Στα πιό φιλελεύθερα νοτιο-δυτικά κρατίδια της Γερμανικής Συνομοσπονδίας, με κέντρο τη Στουτγκάρδη, άρχισαν από το φθινόπωρο του 1821 να λειτουργούν φιλελληνικές επιτροπές οι οποίες και έστειλαν εθελοντές στην Ελλάδα και υποστήριξαν οικονομικά πρόσφυγες.

Στη Γερμανία η Ελληνική Επανάσταση ερμηνεύτηκε από την αρχή σαν μια ιδιαίτερη περίπτωση, διαφορετική από τις άλλες, που δεν σκόπευε στην ανατροπή κάποιας νόμιμης εξουσίας ούτε είχε σχέση με συνομωσίες όπως ο Καρμποναρισμός. Θεωρούσαν ότι τα αιτήματα των Ελλήνων ήταν δίκαια και ότι άξιζαν μια θέση στην πολιτισμένη χριστιανική Ευρώπη.

Ο γερμανόφωνος τύπος στο μεγαλύτερο μέρος του φιλοξενούσε φιλελληνικά δημοσιεύματα. Σε ένα από αυτά του καθηγητού Krug αναφέρει:

"Όλη η Τουρκοκρατία έχει από καιρό προγραφεί από την κοινή γνώμη σαν κάτι άκρως άδικο που δεν υποφέρεται ... Εάν λοιπόν μια ζηλότυπη και γεμάτη φόβο πολιτική των κυβερνήσεων θεωρεί τον Ελληνικό Αγώνα απελευθερώσεως άκαιρο για τους δικούς της σκοπούς, παρά ταύτα δεν θα πετύχει, παρ' όλα τα σοφίσματά της, να κάνει τον κόσμο να πιστέψει ότι αυτός ο αγώνας είναι άδικος".

Ωστόσο, στο Συνέδριο της Βερόνας που έγινε στο τέλος του 1822 επικράτησε και πάλι ο Μέτερνιχ και από το Συνέδριο εκδόθηκε ψήφισμα που καταδίκαζε την Ελληνική Επανάσταση χαρακτηρίζοντάς την "ανόητη και εγκληματική επιχείρηση". Μετά από αυτό, το φιλελληνικό κίνημα στη Γερμανία κλονίστηκε και σχεδόν διακόπηκε, έως ότου το 1826 δημιουργήθηκε νέο ρεύμα φιλελληνισμού με αφορμή την τραγική πτώση του Μεσολογγίου.

Άλλες φιλελληνικές εκδηλώσεις ήταν η δημιουργία φιλελληνικών κομιτάτων με πρωτοβουλία καθηγητών όπως του θεολόγου Fr. Nagel, του Νεάντερ (J. Neander), του Νίμπουρ (Barthold Georg Niebuhr) και άλλων. Οι προτοβουλίες που αναλαμβάνουν είναι πολλές: έκδοση φυλλαδίων που προτρέπουν στην ίδρυση φιλελληνικών σωματείων, στην παροχή ποικίλης αρωγής, έρανοι σε χρήμα και είδη, στρατολογούνται νέοι εθελοντές, ενώ κάποιοι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι των Ελλήνων σπουδαστών οι οποίοι συγκροτούν στρατιωτικά σώματα με σκοπό να πάνε στην Ελλάδα, εκφράζουν την επιθυμία να τους συνοδεύσουν στον προορισμό τους. Σημαντικά κέντρα φιλελληνικής δράσης στη Γερμανία υπήρξαν οι πόλεις του Αμβούργου και της Βρέμης, το Ντάρμσταντ και η Στουτγκάρδη. Οι Zimmermann-καθηγητής, Chevalier από τη Γενεύη και Dannenberg –υπασπιστής της φρουράς του Αμβούργου συγκροτούν την ‘’Ελληνογερμανική Λεγεώνα’’ Στην πόλη Ντάρμσταντ όπου μετέβη ο Θεόδωρος Νέγρης ζήτησε και πέτυχε τη συγκρότηση και αποστολή εθελοντικού σώματος στην Ελλάδα. Ιδιαίτερο ρόλο είχε παίξει στη συγκρότηση της εκεί φιλελληνικής στρατιωτικής ομάδας ο Koster πρώην αξιωματικός του Πρωσσικού στρατού που είχε έλθει στις αρχές του 1821 στην Ελλάδα, πολέμησε μα έφυγε απογοητευμένος από την υπάρχουσα χαοτική κατάσταση, μα ήθελε να ξαναγυρίσει. Το 1827 ιδρύθηκε στην πρωτεύουσα της Βαυαρίας ‘’Πανελλήνιον’’ με σκοπό την ανατροφή ορφανών παιδιών από την Ελλάδα.

Τα αίτια ανάπτυξης του Γερμανικού φιλελληνισμού θεωρούνται ότι είναι ο κλασικισμός που καλλιεργείτο στην Γερμανία τα προεπαναστατικά χρόνια σε συνδυασμό με τον ρομαντισμό της εποχής. Επίσης η παρουσία και η δράση εκεί των Ελλήνων σπουδαστών και εμπόρων. Ενεργή ήταν η συμμετοχή Γερμανών φιλελλήνων στα επαναστατικά γεγονότα στην Ελλάδα: στην Κρήτη ο γιατρός Σχιεράϊπερ τον Δεκέμβριο του 1823 παρέχει ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη, ενώ ο Hane ανέλαβε τη διοίκηση του φρουρίου της Γραμβούσας στα τέλη Φεβρουαρίου 1828.

Ινδικός φιλελληνισμός

Τα αίτια ανάπτυξής του ήταν 

α) οι από την αρχαιότητα και κυρίως από τους χρόνους του Μεγάλου Αλεξάνδρου επαφές και επιδράσεις του ελληνικού πολιτισμού στην Ινδική χερσόνησο. Οι επιδράσεις αυτές δεν σταμάτησαν ούτε κατά τον Μεσαίωνα 

β) η υπάρχουσα τότε κατάσταση των Ινδών, δηλαδή η αποικιακή κατοχή τους από τους Άγγλους, κάτι που τους προδιέθεται θετικά έναντι του αγώνα των Ελλήνων . 

γ) η παρουσία και δράση Ευρωπαίων –μεταξύ αυτών και Ελλήνων- εμπόρων σε σημαντικά λιμάνια –εμπορικά κέντρα των Ινδιών (Καλκούτα, Δάκκα) , Ευρωπαίων οι οποίοι ήταν φορείς και των Ευρωπαϊκών φιλελεύθερων ιδεών. 

Δ) η αποστολή στην Ινδία του Ζακυνθινού Νικόλαου Κεφαλά το 1823 ως εκπροσώπου της Ελληνικής Διοίκησης του αγώνα προκειμένου να πραγματοποιήσει έρανο υπέρ της Ελληνικής Επανάστασης. 

Η Φιλελληνική Εταιρεία της Καλκούτας συνεστήθη στα τέλη του 1823 από τον Κεφαλά. Η πρώτη μνεία περί αυτής γίνεται στα Ελληνικά Χρονικά την εφημερίδα του Μεσολογγίου (έτος 2ον, αριθ.5, της 17ης Ιανουαρίου 1825, σελ.3-4), όταν δημοσιεύει επιστολή σταλμένη από την Καλκούτα. Ο κύριος αγωγός πληροφόρησης σχετικά με όσα γίνονταν στην Ελλάδα ήταν τα εμπορικά πλοία που έφταναν από την Ευρώπη στο Ινδικό αυτό λιμάνι, και δι’ αυτών η Φιλελληνική Εταιρεία της Καλκούτας. Με συγκεντρώσεις και δημοσιεύματα που πραγματοποιούσε στον τοπικό τύπο, όπως η ‘’Εφημερίδα της Καλκούτας’’, προβάλλονταν νέα από την επαναστατημένη Ελλάδα. Πραγματοποίησε έρανο κατορθώνοντας να συγκεντρώσει το ποσό των 25.380 ρουπίων ή 2200 λιρών στερλινών, ενώ ο Άγγλος επίσκοπος της Καλκούτας προσέφερε 200 λίρες στερλίνες. Τελικά μέρος των χρημάτων –για την ακρίβεια 1200 λίρες έφτασαν στην Ελλάδα, ενώ τα υπόλοιπα χρήματα καταχράσθηκαν οι Ιωάννης Ορλάνδος και Ανδρέας Λουριώτης μέλη της Ελληνικής Επιτροπής του Λονδίνου. Μέλη της Εταιρείας ήταν φυσικά εκτός από Έλληνες-μέλη της εκεί παροικίας-αλλά και Άγγλοι, ( ο πρόεδρός της ήταν Άγγλος, ο Άρινγκ) , Αμερικανοί και Ινδοί ενώ στον έρανο ανταποκρίθηκαν και Κινέζοι. Χαρακτηριστικά ο γιος του Ινδού σουλτάνου της Μυσώρης Τίππο Σαΐντ, αγωνιστή της Ινδικής ανεξαρτησίας από την Αγγλική κατοχή, παρέστη σε συγκέντρωση της Εταιρείας.

Εβραϊκός Φιλελληνισμός

Υπήρξαν Εβραίοι που συμπαραστάθηκαν και Εβραίοι που επέδειξαν αρνητική στάση απέναντι στον Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων. Σύμφωνα με τον καθηγητή Σπυρίδωνα Λουκάτο οι παράγοντες οι οποίοι εμπόδισαν την ανάπτυξη του Εβραϊκού Φιλελληνισμού ήταν: 

α)ο μεταξύ Ελλήνων και Εβραίων φυλετικός φανατισμός και η θρησκευτική μισαλλοδοξία (εκατέροθεν τέτοιες πράξεις ήταν: η διαπόμπευση του σώματος του Γρηγορίου του Ε’ από τους Εβραίους της Κωνσταντινούπολης και οι σφαγές που υπέστησαν οι Εβραίοι της Οδησσού από τους εκεί Έλληνες και Ρώσους όταν έφτασε ο νεκρός του Πατριάρχη, αλλά και οι σφαγή των Εβραίων της Τριπολιτσάς), 

β) ο οικονομικός ελληνο-εβραϊκός ανταγωνισμός γ)η ανάγκη επιβίωσης των Εβραίων μέσα στο πλαίσιο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. 

Από την άλλη μεριά οι παράγοντες εκείνοι που καλλιεργούσαν τον Εβραϊκό φιλελληνισμό ήταν: 

α) η Φιλελεύθερη Ευρωπαϊκή ιδέα, 

β) οι φιλικοί δεσμοί Ελλήνων και Εβραίων της διασποράς (ο ποιητής Ανδρέας Κάλβος φίλος και δάσκαλος των Ελληνικών στην εβραϊκή οικογένεια Finzi στην Φλωρεντία), 

γ) Η κοινή συμβίωση Ελλήνων και Εβραίων (ο Χανέν, Εβραίος της Τριπολιτσάς σώθηκε με την οικογένειά του. 

Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Εβραϊκού φιλελληνισμού ήταν τα εξής: 

α) εκδηλώνεται κυρίως στις δυτικοευρωπαϊκές χώρες όπου κοινωνικοί, ιδεολογικοί, πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες ευνοούν τις ιδεολογικές ζυμώσεις μεταξύ των Εβραίων της διασποράς και τους κάνουν πιο δεκτικούς στα φιλελεύθερα μηνύματα. 

β) εκφράζεται με τον εκχριστιανισμό των Εβραίων 

γ) με μικτούς γάμους μεταξύ Ελλήνων και Εβραίων. 

Περιορισμένης έκτασης μπορούν να χαρακτηριστούν οι προσφορές των Εβραίων στην Ελληνική Επανάσταση: συμμετοχή σε μάχες, συμπαράσταση σε φυλακισμένους και παροχή ιατρικής βοήθειας, συμμετοχή σε φιλελληνικά κομμιτάτα, εκκλήσεις για συνδρομές υπέρ των Ελλήνων, συμπαράσταση εκ μέρους Εβραίων δημοσιογράφων. 

Η έρευνα μέχρις σήμερα έχει επισημάνει τους εξής Εβραίους που έχουν συμμετάσχει ή συμπαρασταθεί στην Ελληνική υπόθεση: 

α) (Cremieux) Κρεμιέας Αδόλφος από την Γαλλική πόλη Νίμ ήταν μέλος της εκεί Φιλελληνικής Εταιρείας, 

β) Ιωάννης Λέχος ήλθε στην Ελλάδα περί το 1805 κι αφού βαπτίστηκε χριστιανός μετέβη τον Φλεβάρη του 1822 στην Κρήτη όπου συμμετείχε σε μάχες στην περιοχή Κισσάμου, στη συνέχεια ,το 1823, εργάσθηκε αμισθί στο επαρχείο Σαντορίνης, ενώ υπηρέτησε ως ‘’πυροβολικός’’ στο σώμα του Φαβιέρου 

γ) Δημήτριος Ιωάννου Λέχος πολωνοεβραίος, γιος του προηγούμενου 

δ) Έλβιγκ, ραβίνος στο Werle της Βεστφαλίας απηύθυνε έκκληση στις 21 Μαΐου του 1826 προς όλες τις ισραηλιτικές κοινότητες προκειμένου να συνδράμουν τους χειμαζόμενους Έλληνες 

ε) η οικογένεια του Φίντζι Ραφαέλλο μέλη της οποίας ήταν φίλοι του Ανδρέα Κάλβου και είχαν συμπεριληφθεί σε λίστα υπόπτων από την αστυνομία της Φλωρεντίας με σκοπό την απέλασή τους λόγω των φιλελεύθερων θέσεών τους, 

στ) Limpan Srie, ραβίνος. Ζούσε κι αυτός στη Φλωρεντίας και φίλος του Κάλβου που λόγω των φιλελεύθερων θέσεών του συμπεριλαμβανότα στην προηγούμενη λίστα 

ζ) Passigli και Consiglio Giyseppe, ζούσαν κι αυτοί στην Φλωρεντία, φίλοι του Κάλβου, 

η) ο Λαφίτ Γεώργιος, ο οποίος ήταν Εβραίος δημοσιογράφος στο Παρίσι και αρθρογραφούσε υπέρ του Ελληνικού αγώνα, 

ζ) Ραφαήλ Γεώργιος που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα και βαπτίστηκε χριστιανός 

η) Χη Ιωάννης γιατρός από Ισραηλιτική οικογένεια της Ζακύνθου ο οποίος ασπάσθηκε τον χριστιανισμό και παρείχε τις ιατρικές του υπηρεσίες στους Επαναστατημένους Έλληνες, 

θ) Ιάκωβος Μαβέιτς, εκχριστιανισμένος Εβραίος από τη Ρωσία μετείχε στην επανάσταση της Μολδοβλαχίας

ι) Νιάρντι Μποτελάτ και 

ια) Ιωαννίτσα Μποτεζάν εκχριστιανισμένοι Εβραίοι που συμμετείχαν στην επανάσταση στο Ιάσιο.

Τούρκοι φιλέλληνες

Στους Τούρκους που με διάφορους τρόπους συνένδραμαν στην Επανάσταση μπορούμε να αναφέρουμε διάφορα πρόσωπα, είτε πολιτικές είτε θρησκευτικές προσωπικότητες, όπως τον μουσουλμάνο θρησκευτικό ηγέτη, τον σεϊχουλισλάμη Χατζή Χαλίλ Εφέντη, ο οποίος αρνήθηκε να επικυρώσει την εντολή του σουλτάνου Μαχμούτ Β΄ για αθρόα σφαγή των ελλήνικών πληθυσμών, με τίμημα την εξορία του και τη δολοφονία του. Επίσης, τον τούρκο γιατρό του Ανδρούτσου και του Μακρυγιάννη, Χασάν Αγά Κούρταλη. Επίσης αναφέρεται η Οθωμανική Εκατονταρχία του Μουσταφά Γκέκα.

Βαλκάνιοι φιλέλληνες

Η σχέση της Ελληνικής κοινωνίας με τις βαλκάνιες τις κατεχόμενες επίσης κοινωνίες του βαλκανικού χώρου προσδιορίζονται από την κοινή τύχη έναντι του κοινού δυνάστη και εχθρού, από το ‘’ομόδοξον’’, από τη διείσδυση της Ελληνικής γλώσσας στην Βουλγαρία και στηΣερβία λόγω της δράσης του Πατριαρχείου, από το γεγονός του διορισμού Ελλήνων ηγεμόνων στις Παραδουνάβιες περιοχές από τις εμπορικές ανταλλαγές και από την εγκατάσταση παροίκων στις αντίστοιχες χώρες. Εξαίρεση αποτελεί η Αλβανία προσδεμένη θρησκευτικά και κοινωνικά στην Οθωμανική αυτοκρατορία και συχνά σύμμαχος στα κατασταλτικά μέτρα σε βάρος των Ελλήνων. Η κοινή τύχη και η κοινή ελπίδα απελευθέρωσης των Βαλκανικών λαών και η οργάνωσή τους σε ένα κράτος αποτυπώνεται στον Θούριο του Ρήγα. 

Ο ιστορικός Νικολάι Τοντόροφ μας αναφέρει έναν κατάλογο με τα ονόματα των αγωνιστών που συμμετείχαν στον αγώνα στο κίνημα του Υψηλάντη και η εθνολογική σύστασή του ποικίλει: 

199 Μολδαβοί, 

9 Βλάχοι,

132 Βούλγαροι,

72 Σέρβοι, 

2 Μαυροβούνιοι,

2 Βόσνιοι, 

4 Δαλματοί,

7 Αλβανοί, 

4 Ούγγροι,

3 Εκχριστιανισμένοι Τούρκοι.

Αλβανοί Φιλέλληνες

Οι Αλβανοί που μετείχαν στο κίνημα του Υψηλάντη ήταν πιο πολλοί αλλά καταγράφονται ως Έλληνες . Ο Μουσταφά Γκέκας, ο Αμπτής Γκέκας, ο Μάκος Κούστα που λειτουργούσε ως κομιστής επιστολών του Αλή πασά προς τους Έλληνες, μα τελικά προσχώρησε στο Ελληνικό στρατόπεδο. Συνεκστράτευσε με τον Καραϊσκάκη στην Αν. Στερεά και στην Καποδιστριακή περίοδο διορίστηκε ως εκατόνταρχος της Β’ χιλιαρχίας. Ακόμα ο Μπαϊράμης Λιάπης διατελώντας υπό την ηγεσία του Νικ. Κριεζιώτου συμμετείχε σε πολεμικές επιχειρήσεις στο Τρικκέρι και στην Ανατολική Στερεά.

Ρουμάνοι Φιλέλληνες

Ο Ελληνικής καταγωγής Ρουμάνος πρίγκιπας Αλέξανδρος Καντακουζηνός επικεφαλής εκατό Αλβανών κατέλαβε το Κάστρο της Μονεμβασιάς τον Ιούλιο του 1821. Ο αδελφός του, Γεώργιος Καντακουζηνός Ντελάνου αξιωματικός στο Ρωσικό στρατό, συνόδευε τον Υψηλάντη στην διάβαση του Προύθου. Επίσης ο Ρουμάνος βογιάρος Γεώργιος Βοϊνέσκου συνόδευσε τον Δημήτριο Υψηλάντη στην Ελλάδα και συμμετείχε σε μάχες μαζί του. Ο Βογιάρος Ιορδάνης Ροζνοβάνου συνέδραμε το κίνημα της Μολδοβλαχίας οικονομικά (με 10.000 ολλανδικά δουκάτα) και 300 άλογα. Ο μητροπολίτης Βενιαμήν Κοστάκη προσέφερε χρήματα και άλογα. Μέλη της Φιλικής Ετιαρείας διετέλεσαν επίσης Ρουμάνοι, οι Γρηγόριος Μπρακοβεάνου, και Μπάρμπου Βακαρέσκου. Την θυσία των Ρουμάνων Ιερολοχιτών που έπεσαν στο πεδίο της μάχης υμνεί ο ποιητής Γρηγόριος Αλεξανδρέσκου με το ποίημά του ‘’Τα μνήματα του Δραγατσανίου’’.

Σέρβοι Φιλέλληνες

Οι διακηρύξεις του Ρήγα είχαν ιδιαίτερη απήχηση στους Σέρβους οι οποίοι μάλιστα επιχείρησαν και να αποσπάσουν ανεπιτυχώς τον Ρήγα από τους Τούρκους. Οι μεταξύ τους σχέση συσφίγγονταν και από την ένοπλη συμπαράσταση των Ελλήνων στις Σερβικές εξεγέρσεις του 1804-1813 και 1815-1833. Ο Καραγεώργης εμυήθη στην Φιλική Εταιρεία. Άλλοι σημαίνοντες Σέρβοι που μετείχαν στα γεγονότα της Μολδοβλαχίας ήταν οι Μιλένκο Στοΐκοβιτς, Πέταρ Ντομπρνιάκ, Χατζή Προντάν Γρηγορίεβιτς, , ο Μλάντεν Βιλοβάνοβιτς, Κωνσταντίνος Νεμάνια. Γενικά πάντως, η επίσημη Σερβία επέδειξε παθητική στάση. Ένοπλα σώματα Σέρβων κατέρχονται στην Ελλάδα για να συμμετάσχουν στον αγώνα των Ελλήνων, όπως του Χατζηχρήστου Ντάγκοβιτς.: αρχικά παρείχε τις υπηρεσίες του στον Μεχμέτ Αλή της Αιγύπτου ενώ μετά την πτώση της Τριπολιτσάς προσχώρησε στον Νικηταρά. Συμμετείχε στη μάχη στα Δερβενάκια και στην πολιορκία της Θήβας. Μετεπαναστατικά έφτασε να γίνει στρατηγός και υπασπιστής του Όθωνα. Οι Θωμάς Σέρβος, Λάμπρος Σέρβος, Θανάσης Σέρβος στο Μεσολόγγι, Κωνσταντίνος Μαριανός και Ιωάννης Στοΐκοβικ.

Μαυροβούνιοι Φιλέλληνες

Όταν εξεράγη η Ελληνική Επανάσταση ο μητροπολίτης Μαυροβουνίου Πέτρος Πέτροβιτς εξέδωσε ενθουσιώδη προκήρυξη υπέρ αυτής στις 26 Ιουνίου 1821. Μαυροβούνιοι συμμετείχαν στο κίνημα του Υψηλάντη στις Παραδουνάβιες ηγεμονίες. Ο Βάσος Μαυροβουνιώτης συμμετείχε σε πολλές μάχες σε Εύβοια, Πελοπόννησο, Ανατολική Στερεά, Αττική, Αθήνα, Κύπρο, Θεσσαλία Θα ονομασθεί χιλίαρχος και στρατηγός ενώ επί Όθωνα θα γίνει υπασπιστής του. Επίσης ο Τζωάννος Σλαβάνος Μαυροβουνιώτης, ο Τζωάνος Μοντενεγρίνος για τον οποίο ο Δημήτριος Υψηλάντης βεβαιώνει πως πολέμησε στην άλωση της Τριπολιτσάς, ο Γρηγόριος Τζούροβιτς ο οποίος μετεπαναστατικώς ζήτησε από τον Καποδίστρια εργασία ανάλογη της προσφοράς του στον αγώνα. Τέλος αναφέρεται ο Μαυροβούνιος στρατηγός Ουΐτζ που πλέμησε με τον Ναπολέοντα και όταν ήταν στο Λονδίνο εκπόνησε σχέδιο πολεμικό με σκοπό την απελευθέρωση της Ελλάδος και το απέστειλε στην Ελλάδα. Επίσης θέλησε να συγκροτήσει εθελοντικό σώμα από δύο χιλιάδες άνδρες με σκοπό να έλθει στην Ελλάδα για να πολεμήσει.

Άραβες φιλέλληνες

Στο σώμα του Θεόδωρου Βαλλιάνου μετέχουν επτά Άραβες, όπως και το σώμα του Κωνσταντίνου Μαυρομιχάλη, ενώ τέσσερις Αιγύπτιοι βρίσκονται στην ομάδα του Διαμαντή Ζέρβα. Τέλος ο Αιγύπτιος Καραγιώργης Χαμπέσσης μάχεται μαζί με τους Καραϊσκάκη και Μελετόπουλο, ενώ ένας Μαμελούκος, ο Εκβέν Δαβουσσί, πεθαίνει στο Πέτα.

Πως αντιμετώπισαν οι Έλληνες τους Φιλέλληνες

Αξιοποιήθηκαν σε διάφορες θέσεις. Στην Τεργέστη ως μία από τις ‘’πύλες’’ εξόδου τους προς την Επαναστατημένη Ελλάδα, ο Δημήτριος Υψηλάντης επιθυμώντας να οργανώσει ένα τακτικό σώμα κατά τα δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα, διάλεξε ως ‘’προγυμναστήν στρατιωτικόν’’, ένα φιλέλληνα αξιωματικό του γαλλικού στρατού, τον Bαλέστ, ο οποίος χρησιμοποίησε Ιταλούς και Γάλλους αξιωματικούς για να τον επικουρήσουν στο έργο του. Συνάντησαν πάλι την απροθυμία να αξιοποιηθούν ή να χρηματοδοτηθούν από τους τοπικούς πολιτικούς και στρατιωτικούς αρχηγούς. Καθώς μάλιστα πλεόναζαν οι βαθμοφόροι και οι θέσεις ήταν περιορισμένες, απογοητεύονταν όταν η ιεράρχηση τους δεν ήταν ανάλογη του βαθμού τους. Ή πάλι, οι Έλληνες δεν ήταν σε θέση ή δεν ήθελαν να τους χρηματοδοτήσουν, γιατί έτσι κι αλλιώς έπρεπε να μεριμνήσουν για τα δικά τους σώματα. Η συμμετοχή τους πάλι σε επιχειρήσεις κατάληψης πόλεων συνεπαγόταν και μερίδιο στις λείες και έπρεπε να αποκλεισθούν οι ξένοι. Επίσης περιφρονούσαν τους πιο νέους από αυτούς τους φιλέλληνες επειδή τους θεωρούσουν απειροπόλεμους και γενικά απροετοίμαστους για τις ανάγκες του αγώνα τους.

Προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι Φιλέλληνες

Όταν αποφάσιζαν να ξεκινήσουν να έλθουν στην Ελλάδα, είχαν προβλήματα, οικονομικές επιβαρύνσεις, δυσκολίες στην μετακίνηση (αποστάσεις μεγάλες), απαγορεύσεις των αρχών των πατρίδων τους ή άλλων χωρών απ’ όπου έπρεπε να περάσουν. Πολλές φορές υπήρχαν και μεταξύ τους διαιρετικοί παράγοντες που υπονόμευαν την μεταξύ τους ενότητα, όπως εθνικοί ανταγωνισμοί. Όταν έφταναν, επίσης είχαν να συναντήσουν ελλείψεις στην οργάνωση και τον συντονισμό του αγώνα, ανταγωνισμούς μεταξύ των οπλαρχηγών, έλλειψη χρημάτων για τη συντήρησή τους, απροθυμία αξιοποίησής τους : έτσι το τακτικό σώμα του Βαλέστ έμεινε αναξιοποίητο σε Ναβαρίνο και Τριπολιτσά, όπως και η ομάδα του Γκόρντον. Επίσης τους απωθούσε η πρωτόγονη πολεμική τακτική κάποιων Ελληνικών ομάδων και των οπλαρχηγών τους, όπως μετά την άλωση του Ναυπλίου. Άλλοι ήταν απογοητευμένοι από τα αποτελέσματα των συμμετοχών τους σε διάφορες μάχες, οι οποίες δεν στέφονταν πάντα από επιτυχία, όπως στη μάχη του Πέτα. Καθώς πολλοί από αυτούς ήταν βαθμοφόροι και οι προσφερόμενες θέσεις λίγες, προσδοκούσαν εντολές ανάλογες του βαθμού τους και η όποια ιεράρχησή τους γεννούσε παρεξηγήσεις. Κάποιοι έπεσαν θύματα ληστειών από Έλληνες.

Το τέλος του φιλελληνισμού-μια αποτίμηση

Η κινητοποίηση των ξένων υπέρ της Ελληνικής υπόθεσης βόηθησε στην ηθική δικαίωση και ψυχολογική ενίσχυση των Ελλήνων επαναστατών και του αγώνα τους. Όσον αφορά τις κυβερνήσεις φαίνεται να έμειναν ανεπηρέαστες στις αποφάσεις τους από όλη αυτήν την κίνηση. Οι ενδοευρωπαϊκοί ανταγωνισμοί και συσχετισμοί των δυνάμεων καθώς και η επιθυμία τους να κλείσει ένα πεδίο αναταραχής στην ανατολική Μεσόγειο καθόρισε την πολιτική τους απέναντι στην Ελληνική Επανάσταση. 

Ο φιλελληνισμός του Αγώνα τερματίζει για διάφορους λόγους: 

α) η δημιουργία του Ελληνικού κράτους που είναι το επιστέγασμα των Ελληνικών προσπαθειών 

β) η σύγκρισή του με το ευρωπαϊκό πολιτισμικό επίπεδο προκαλεί την απογοήτευση 

γ) ο κλασικισμός γνωρίζει μια κάμψη και περιορίζεται σε επιστημονικό επίπεδο 

δ) οι δημοκρατικοί και φιλελεύθεροι κύκλοι της Ευρώπης αναζητούν εκτός αρχαίων ελληνικών προτύπων τα μέσα έκφρασής τους. 

ε) αναδύεται η αμφισβήτηση της αρχαιοελληνικής καταγωγής των Νεοελλήνων από τον Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράυερ.

Δείτε επίσης

• Πτώση της Σφακτηρίας (1825)
• Κρητική Επανάσταση (1866-1869)