Η Παγκόσμια Ημέρα Χορού καθιερώθηκε το 1982 από το Διεθνές Συμβούλιο Χορού της UNESCO. Εορτάζεται κάθε χρόνο στις 29 Απριλίου, ημερομηνία γέννησης του Γάλλου χορευτή Ζαν-Ζορζ Νοβέρ (1727-1810), δημιουργού του σύγχρονου μπαλέτου.
Η Παγκόσμια Ημέρα Χορού καθιερώθηκε το 1982 από το Διεθνές Συμβούλιο Χορού της UNESCO. Εορτάζεται κάθε χρόνο στις 29 Απριλίου, ημερομηνία γέννησης του Γάλλου χορευτή, χορογράφου και συγγραφέα Ζαν-Ζορζ Νοβέρ (1727-1810), δημιουργού του σύγχρονου μπαλέτου.Κάθε χρόνο το μήνυμα της Ημέρας αναλαμβάνει να συγγράψει μία γνωστή προσωπικότητα του χώρου. Ο σκοπός της Παγκόσμιας Ημέρας Χορού είναι να ενώσει όλους τους ασχολούμενους με την τέχνη της Τερψιχόρης, πέρα από πολιτικούς, πολιτισμικούς και ηθικούς φραγμούς.
Το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Χορού 2020
Το φετινό μήνυμα φέρει την υπογραφή του Νοτιοαφρικάνου χορευτή, χορογράφου και ηθοποιού Γκρέγκορι Βουγιάνι Μακόμα και έχει ως εξής:
Λίγα λόγια για τον Γκρέγκορι Βουγιάνι Μακόμα
Ο Γκρέγκορι Βουγιάνι Μακόμα γεννήθηκε στο Σοβέτο το 1973 και άρχισε να ενδιαφέρεται για το χορό κατά τα τέλη της δεκαετίας του ’80, ως ένα μέσο διαφυγής από τις αυξανόμενες πολιτικές εντάσεις στη γενέτειρά του. Ξεκίνησε την επίσημη εκπαίδευσή του στο χορό το 1990 στο Moving Into Dance, όπου το 2002 έγινε Αναπληρωτής Καλλιτεχνικός Διευθυντής. Ο Μακόμα καθιερώθηκε διεθνώς ως χορευτής, χορογράφος δάσκαλος και σκηνοθέτης. Ίδρυσε το Vuyani Dance Theatre (VDT) to 1999 όταν βρισκόταν με υποτροφία στη σχολή Performing Arts Research andTraining School (PARTS) στο Βέλγιο, υπό τη διεύθυνση της Anne Teresa De Keersmaeker.Ο Μακόμα έχει επίσης κερδίσει το σεβασμό για συνεργασίες με καλλιτέχνες της γενιάς του, όπως οι Akram Khan, Vincent Mantsoe, Faustin Linyekula, Dada Masilo, Shanell Winlock, Sidi Larbi Cherkaoui, Nhlanhla Mahlanguκαι ο σκηνοθέτης θεάτρου James Ngcobo. Αρκετά έργα από το ρεπερτόριο του έχουν κερδίσει επαίνους και διεθνή αναγνώριση όπως το FNB Vita Χορογράφος της Χρονιάς για τα έτη 1999, 2001, και 2002 για τα έργα Rhythm 1.2.3, Rhythm Blues και SouthernComfort αντίστοιχα. Έλαβε το βραβείο Standard Bank Young Artist Award for Dance το 2002. Ο Μακόμα ήταν φιναλίστ για το βραβείο χορογραφίας Daimler Chrysler το 2002 και το Rolex Mentorship Programme το 2003. Το 2012 έλαβε το βραβείο Tunkie Award for Leadership in Dance. Το 2014 κέρδισε ένα «Bessie», το σπουδαιότερο βραβείο χορού της Νέας Υόρκης για το έργο Exit/Exist για πρωτότυπη μουσική σύνθεση. Ήταν ένας από τους προτείνοντες στην Πρωτοβουλία Τεχνών της Rolex για τη σεζόν 2016-2017 και ένας από τους επιμελητές του Φεστιβάλ Main Dance Program for The National Arts Festival του 2017. Τα έργα του Via Kanana και Cion: Requiem of Ravel’s Bolero, περιοδεύουν τώρα σε Αφρική και Ευρώπη. Το 2017 η Γαλλική Κυβέρνηση τον έχρισε Ιππότη των Τεχνών και των Γραμμάτων. Το 2018 τιμήθηκε από το Υπουργείο Τεχνών και Πολιτισμού της Νοτίου Αφρικής με το βραβείο Usiba Award για την αφοσίωσή του στη διδασκαλία του χορού. Το 2018 ο Μακόμα ήταν ένας από τους επισκέπτες καλλιτέχνες του Τμήματος Χορού του Πανεπιστημίου Virginia Commonwealth University, καθώς επίσης και επισκέπτης καθηγητής στην Ecole deSables – Toubab Dialaw της Σενεγάλης. Ο Maqoma είναι μέλος της επιτροπής επιλογής της Μπιενάλε Χορού της Αφρικής (Dance Biennale Afrique Festival), που θα λάβει χώρα στο Μαρακές το 2020.Το 2018 συνεργάστηκε με τον William Kentridge ως χορογράφος και έπαιξε στην όπερα του Kentridge TheHead And The Load που έκανε πρεμιέρα στην Γκαλερί Σύγχρονης Τέχνης Tate στο Λονδίνο τον Ιούλιο και περιόδευσε σε Γερμανία, Αυστρία, Ολλανδία και Νέα Υόρκη. Το 2019 ο Μακόμα συνεργάστηκε με τους Idris Elba και Kwame Kwei-Armah στην παράσταση Tree, μια συμπαραγωγή του Διεθνούς Φεστιβάλ του Μάντσεστερ και του θεάτρου Young Vic.
Το Υπουργείο Πολιτισμού γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα Χορού σε συνεργασία με την Εθνική Λυρική Σκηνή
Την Παγκόσμια Ημέρα Χορού γιορτάζει το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού, σε συνεργασία με την Εθνική Λυρική Σκηνή. Στο πλαίσιο της σειράς #μένουμε_σπίτι του ΥΠΠΟΑ, θα δούμε οκτώ βίντεο, στα οποία, χορευτές και σπουδαστές παρουσιάζουν την τέχνη τους, αλλά και τους προβληματισμούς τους για τη σημασία του χορού σήμερα. Στο πρώτο βίντεο, οι σπουδαστές της Ανώτερης Επαγγελματικής Σχολής Χορού της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, γιορτάζουν την Παγκόσμια Ημέρα Χορού, ερμηνεύοντας χορευτικές φράσεις από χορογραφίες εμβληματικών χορογράφων. Μεταξύ άλλων, ερμηνεύουν Μωρίς Μπεζάρ, Οχάντ Ναχαρίν, Μαριύς Πετιπά, Άκραμ Καν, Ματς Εκ, DV8 κ.ά. Φορώντας πουέντ, τυτύ, κορμάκια, αλλά και φόρμες γυμναστικής και φορέματα και παπούτσια καρακτέρ, οι νεαροί σπουδαστές της Σχολής Χορού ανεβαίνουν σε ταράτσες, βγαίνουν σε πάρκα, κάνουν το σαλόνι στούντιο μπαλέτου και αποτίουν φόρο τιμής στους χορογράφους που άλλαξαν την τέχνη του χορού και έχουν επηρεάσει πολλές γενιές σπουδαίων χορευτών. Για την ώρα ακολουθούν την οδηγία #menounspiti και κάνουν μαθήματα online. Πολύ σύντομα όμως, θα βρεθούν ξανά στις αίθουσες μαθημάτων και τη σκηνή για να ιδρώσουν, να κλάψουν, να προσπαθήσουν, να πέσουν και να ξανασηκωθούν, να χειροκροτηθούν για την τέχνη του χορού, στην οποία αφιερώνουν ολόκληρη τη ζωή τους.
Στο βίντεο συμμετέχουν οι σπουδαστές:
01. Παύλος-Ορφέας Αργυρόπουλος, 02. Μαρία-Δέσποινα Βαζάκα,
03. Μαρία Βιολάκη-Γεωργιλαδάκη, 04. Ιφιγένεια Βλάικου,
05. Καλλιόπη Βοϊδάσκη, 06. Αναστασία Γαλάτη,
07. Κατερίνα Δεβετζή, 08. Αναστασία Θεμιστοκλέους,
09. Αγγέλα Ιωάννου, 10. Λάμπρος Καζέρος,
11. Αναστάσιος Καλαμπόκης, 12. Σοφία Κοσκινά,
13. Απόστολος Κουσίνας, 14. Κωνσταντίνα Κωλλέτα,
15. Φώτης Κωνσταντίνου, 16. Ελένη Μακρή,
17. Γεώργιος Μάργης, 18. Αγγελική Μιχαλάκη,
19. Στυλιανή Μπυράκη, 20. Ελένη Μυριαγκού,
21. Μαρία Νικολίτσα, 22. Γεωργία Νικολοπούλου,
23. Κιάρα Νταϊλάνι, 24. Μαρίνα-Ανδριανή Παντελάκη,
25. Παρθένα-Ζωή Παπαδοπούλου, 26. Αναστασία Παττελάκη,
27. Θεόνη Περάκη, 28. Γεωργία Πετρολέκα,
29. Μιχάλης Πίνος, 30. Νεκτάριος Ράμιας,
31. Δημήτρης Σταυριανόπουλος, 32. Στάθης Τζουβάρας,
33. Ασπασία Τσαγκάδα, 34. Ηλιάνα Υφαντή,
35. Ελένη Φώτου, 36. Μαρία Χαρουτιουνιάν,
37. Ορφέας Χατζησπύρου, 38. Αλεξάνδρα Χρυσικοπούλου.
Μουσική: Κουράντ από τη Σουίτα για τσέλο αρ. 2 σε ρε ελάσσονα BWV 1008 του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ.Βιολοντσέλο: Νικόλαος - Σπυρίδων Πρεβεζιάνος, Κορυφαίος Α, Ορχήστρα ΕΛΣ. Καλλιτεχνική επιμέλεια: Γιώργος Μάτσκαρης. Το βίντεο θα προβληθεί αύριο, Τετάρτη 29 Απριλίου στις 8 μ.μ. από το κανάλι της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο YouTube και τη σελίδα της στο Facebook και θα αναμεταδοθεί από τα social media του ΥΠΠΟΑ.Η δεύτερη ενότητα περιλαμβάνει επτά βίντεο, στα οποία, τέσσερις χορευτές του Μπαλέτου της ΕΛΣ και τρεις σπουδαστές της Ανώτερης Επαγγελματικής Σχολής Χορού της Εθνικής Λυρικής Σκηνής απαντούν στην ερώτηση «Τι είναι για σας ο χορός σήμερα;», με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Χορού 2020. Συμμετέχουν: η Α Χορεύτρια Μπαλέτου της ΕΛΣ Ελεάνα Ανδρεούδη, οι χορευτές του Corps de ballet της ΕΛΣ, Γιάννης Μητράκης, Τζορντάνο Μπότσα, Αγιούκα Νίττα και οι σπουδαστές της Σχολής Χορού ΕΛΣ Αγγελική Μιχαλάκη, Γεώργιος Μάργης, Ελένη Μυριαγκού. Τα βίντεο θα προβληθούν από το κανάλι του ΥΠΠΟΑ στο YouTube και τα social media του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού. - Υπενθυμίζεται ότι, αύριο, Τετάρτη 29 Απριλίου στις 9.30 μ.μ. από την ιστοσελίδα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών θα προβληθεί η όπερα «Θαΐς» του Ζυλ Μασνέ με τη Μάρλις Πέτερσεν στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η σκηνοθεσία είναι του Αρνώ Μπερνάρ και η μουσική διεύθυνση του Μισέλ Πλασσόν.
Ζαν-Ζορζ Νοβέρ
Γάλλος χορευτής, χορογράφος και συγγραφέας. Το βιβλίο του «Επιστολές για τον χορό και τα μπαλέτα» («Lettres sur la danse et sur les ballets», 1760) συνετέλεσε σε μια αποφασιστική στροφή στην εξέλιξη των δομών και της αισθητικής του χορού. Ο Ζαν-Ζορζ Νοβέρ θεωρείται ο δημιουργός του δραματικού μπαλέτου (Ballet d' action), δηλαδή του μπαλέτου που δίνει έμφαση στη δράση και αποτελεί μια πρώιμη μορφή του σύγχρονου μπαλέτου. Η ημερομηνία της γέννησής του γιορτάζεται κάθε χρόνο ως Παγκόσμια Ημέρα Χορού. Ο Ζαν-Ζορζ Νοβέρ γεννήθηκε στο Παρίσι στις 29 Απριλίου 1727. Ο πατέρας του τον προόριζε για στρατιωτικό, αλλά το νεαρό παιδί αποφάσισε να ασχοληθεί με τον χορό. Μαθητής του μεγάλου χορευτή της εποχής Λουί Ντιπρέ, έκανε τις πρώτες του εμφανίσεις το 1743 στο πανηγύρι του Σεν Λοράν και στην Αυλή του Φοντενεμπλό. Έπειτα χόρεψε στην Αυλή τής Πρωσίας και παρέμεινε έως το 1747 στη Γερμανία.Αφού χόρεψε στο Στρασβούργο, στη Μασσαλία και την Λιόν, εργάστηκε στην «Οπερά Κομίκ» (1749), όπου παρουσίασε την πρώτη του χορογραφία «Οι Κινεζικές Γιορτές» («Les Fetes Chinoises»). Το 1754, ανέλαβε την διεύθυνση και την διδασκαλία του μπαλέτου της και παρουσίσε την χορογραφία «Η πηγή τής ήβης» («La fontaine de jouvence»). Την διετία 1755-1757 έζησε στο Λονδίνο, ύστερα από πρόσκληση τού μεγάλου Άγγλου θεατρανθρώπου Ντέιβιντ Γκάρικ, με τον οποίο συνδέθηκε με φιλία και του οποίου οι αντιλήψεις για το θέατρο τον επηρέασαν, όπως άλλωστε είχε επηρεαστεί και από την μεγάλη χορεύτρια Μαρί Σαλέ. Λόγω των γεγονότων του «Επταετούς Πολέμου», που έφερε αντιμέτωπες την Αγγλία και την Γαλλία, αναγκάστηκε να επιστρέψει στην πατρίδα του. Ο Νοβέρ ζήτησε να αναλάβει την διεύθυνση και την διδασκαλία του μπαλέτου τής Όπερας του Παρισιού, η οποία όμως δεν ήταν διατεθειμένη να δεχθεί τις καινοτομίες του και απέρριψε την αίτησή του, παρά την υποστήριξη της Μαντάμ ντε Πομπαντούρ, ερωμένης του βασιλιά και προστάτιδας των τεχνών. Ο Νοβέρ επέστρεψε στη Λιόν (1758-1759), όπου έγραψε τις «Επιστολές» και ανέβασε τα μπαλέτα «Ρενάλδος και Αρμίδα» («Renaud et Armide»), «Οι ιδιοτροπίες της Γαλάτειας» («Les caprices de Galatee»), «Ζηλοτυπίες ή γιορτές στο σεράι» («Les jalousies ou les fetes du serail»). To 1760, κατόπιν προσκλήσεως του δούκα της Βιρτεμβέργης Κάρολου Ευγένιου εγκαταστάθηκε στη Στουτγκάρδη, όπου βρήκε ευνοϊκό κλίμα για τις νεωτεριστικές του ιδέες. Συνεργάστηκε με τους σκηνογράφους Μποκέ και Σερβαντόνι, καθώς και με τους χορευτές Ζαν Ντομπερβάλ, που έγινε μαθητής του, Σαρλ Λε Πικ, που ξανανέβασε μπαλέτα του στην Ευρώπη, και Γκαετάνο Βεστρί, ερμηνευτή τού ρόλου τού Ιάσωνος στη χορογραφία του «Μήδεια και Ιάσων» («Medee et Jason», 1763). Το 1767, ο Νοβέρ εγκαταστάθηκε στη Βιέννη, όπου συνεργάστηκε με τον συνθέτη Γκλουκ στα έργα «Οι Οράτιοι και οι Κουριάτιοι» («Les Horaces et les Curiaces») «Ιφιγένεια εν Ταύροις» («Iphigenie en Tauride») και «Άλκηστις» («Alceste»). To 1774 πήγε στο Μιλάνο, όπου διαδέχθηκε τον Γκάσπαρο Αντζολίνι, που σύντομα έγινε άσπονδος εχθρός του διεκδικώντας για λογαριασμό δικό του και του δασκάλου του Φραντς Χίλφερντινγκ την πατρότητα τής δημιουργίας του δραματικού μπαλέτου. Μετά το 1776 η βασίλισσα Μαρία Αντουανέτα, πρώην μαθήτριά του στη Βιέννη, κάλεσε τον Νοβέρ να αντικαταστήσει τον Βεστρί στην Όπερα των Παρισίων. Την θέση, όμως, διεκδικούσαν ο Μαξιμιλιέν Γκαρντέλ και ο Ζαν Ντομπερβάλ, οι οποίοι μαζί με την χορεύτρια Μαρί-Μαντλέν Γκιμάρ άρχισαν να ενεργούν πλαγίως, φέρνοντας σε δύσκολη θέση τον Νοβέρ. Ο Νοβέρ τότε περιορίστηκε να επαναλάβει παλαιότερα μπαλέτα του, με εξαίρεση την χορογραφία «Μικρά Τίποτα» («Les Petits Riens»), σε μουσική που έγραψε ο Μότσαρτ κατά την διάρκεια τής δεύτερης επίσκεψής του στο Παρίσι (1778). Με την Γαλλική Επανάσταση, ο Ζαν Ζορζ Νοβέρ κατέφυγε στην Αγγλία, όπου ανέβασε την «Ιφιγένεια εν Ταύροις» στο Λονδίνο. Επέστρεψε στη Γαλλία και αποσύρθηκε στο προάστιο του Παρισιού, Σεν-Ζερμέν-αν-Λε, όπου πέθανε στις 19 Οκτωβρίου 1810.
![]({"default":{"load":"default","w":"63","h":"35","src":"//img-s-msn-com.akamaized.net/tenant/amp/entityid/BB13isGj.img?h=354&w=626&m=6&q=60&o=f&l=f"},"size3column":{"load":"default","w":"62","h":"35","src":"//img-s-msn-com.akamaized.net/tenant/amp/entityid/BB13isGj.img?h=353&w=624&m=6&q=60&o=f&l=f"},"size2column":{"load":"default","w":"62","h":"35","src":"//img-s-msn-com.akamaized.net/tenant/amp/entityid/BB13isGj.img?h=353&w=624&m=6&q=60&o=f&l=f"}})
