Σπυρίδωνος Περεσιάδη- Η Γκόλφω

Άρμα Θέσπιδος

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία –Δραματουργική επεξεργασία: Χρήστος Στρέπκος

Σκηνικά Κοστούμια Κωνσταντίνος Ζαμάνης 

Χορογραφία Μαριμίλλη Ασημακοπούλου

Σχεδιασμός Φωτισμών: Νίκος Σωτηρόπουλος

Βοηθός σκηνογράφου: Κωνσταντίνος Χριστόπουλος

Κατασκευή Σκηνικού: Κώστας Ματθαίου

Φωτογραφίες παράστασης: Νίκος Τσακανίκας

Παίζουν οι ηθοποιοί: 

Βασίλης Κόκκαλης, Έφη Κιτσαντά, Βασίλης Τσόρλαλης, Γιάννης Τσάκωνας , Μαρία Χρυσανθακοπούλου.

Πρόκειται για το κλασικό αριστούργημα της ελληνικής λογοτεχνίας του Σπυρίδωνα Περεσιάδη που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Θέατρο «Παράδεισος» από τον   θίασο «Πρόοδος» του Δημήτριου Κοτοπούλη, στις  10 Αυγούστου 1894.

Η Γκόλφω και ο Τάσος, δύο νέα ερωτευμένα παιδιά αποφασίζουν να παντρευτούν παίρνοντας την ευχή των γονιών τους. Ωστόσο το πρόσωπα του περιβάλλοντός τους εκφράζουν τις ενστάσεις τους και προσπαθούν να τους χωρίσουν. Η Γκόλφω πλήρως αφοσιωμένη στον αγαπημένο της αρνείται πεισματικά τις προτάσεις του πλούσιου Κίτσου που θέλει να την κάνει γυναίκα του. Αντίθετα, παρά τους αρχικούς ενδοιασμούς του, o Τάσος δέχεται να παντρευτεί την Σταυρούλα, την κόρη του τσέλιγκα Ζήση που θα του εξασφάλιζε οικονομική άνεση. Η Γκόλφω νιώθοντας προδομένη αποφασίζει να βάλει τέλος στη ζωή της, αφού πρώτα συναντήσει το ζευγάρι και με μεγαλοψυχία τους δώσει τις ευχές της. Ο Τάσος συγκινημένος από την στάση της Γκόλφως αποφασίζει να γυρίσει στην πρώτη και μοναδική του αγάπη. Είναι όμως αργά. Η προδοσία του τιμωρείται, γιατί «όποιος προδίνει την αγάπη, μπορεί να προδώσει τα πάντα.» 

Σκηνοθετικό Σημείωμα

Δυο νέοι, ερωτευμένοι και αθώοι, αντιμετωπίζουν ένα κόσμο συμφερόντων και συμβιβασμών. Ο έρωτας της Γκόλφως βασίζεται στην άδολη αγάπη και στον όρκο της αιώνιας πίστης. Απέναντι βρίσκονται οι περιουσίες, οι άρχοντες, τα προξενιά, η φτώχια και όλος ο «ενήλικος» κόσμος  των «πλούσιων και φτωχών». Η Γκόλφω και ο Τάσος είναι δυο παιδιά που δε ζήτησαν την άδεια από τους «μεγάλους» της ζωής και έκαναν αυτό που τους όρισε η καρδιά τους. Η κοινωνία όμως διαφωνεί: Όχι με την καρδιά αλλά με το συμφέρον πρέπει να γίνονται οι γάμοι.  Παρά το τραγικό τους τέλος, ο  έρωτας τους δικαιώνεται, γιατί ούτε ο κόσμος ούτε ο θάνατος  τους εμποδίζει να σμίξουν πάλι μαζί. Υπάρχει κάτι αισιόδοξο στο να πιστεύεις σε μια αγάπη που την υπερασπίζεσαι  μέχρι θανάτου, αυτό προσπάθησε να φωτίσει η σκηνοθεσία μου σε αυτό το σπουδαίο ελληνικό έργο του Σπυρίδωνος Περεσιάδη.

Δημοτικό Θέατρο Απόλλων

20 Ιανουαρίου 2020