Σαγκουίνι

Φέτες από σαγκουίνι

Το Σαγκουίνι είναι μια ποικιλία πορτοκαλιού με βαθύ κόκκινο χρώμα, σχεδόν στο χρώμα του αίματος. Το χαρακτηριστικό σκούρο χρώμα της σάρκας οφείλεται στην παρουσία των ανθοκυανινών, μια οικογένεια χρωστικών που είναι κοινές στα πολλά λουλούδια και φρούτα, αλλά όχι συχνές σε εσπεριδοειδή. Η σάρκα αποκτά χαρακτηριστικό καφέ χρώμα όταν ο καρπός αναπτύσσεται με χαμηλές θερμοκρασίες κατά τη διάρκεια της νύχτας. Η φλούδα μπορεί να είναι πιο σκληρή και πιο δύσκολη στην αφαίρεση από ότι άλλες φλούδες από πορτοκάλια.

Ποικιλίες

• Μόρο (Moro) - η νεώτερη ποικιλία
• Ταρόκο (Tarocco) - ένα από τα πιο δημοφιλή πορτοκάλια σαγκουίνι στον κόσμο, λόγω της γλυκιάς γεύσης του
• Σαγκουινέλια (Sanguinello) - ανακαλύφθηκε στην Ισπανία το 1929

Διατροφή

Είναι πλούσιο σε βιταμίνη C και σε λυκοπένιο, φυσική χρωστική ουσία που του χαρίζει το κόκκινο χρώμα και είναι ισχυρό αντιοξειδωτικό, το οποίο προστατεύει τον οργανισμό από τα καρδιαγγειακά νοσήματα και διάφορους τύπους καρκίνου.^[1]

Περιέχει ανθοκυανίνες, ουσία που ανήκει στις πολυφαινόλες, η οποία δρα σαν λιποδιαλύτης, βοηθώντας τον οργανισμό να μειώνει τον ρυθμό που αποθηκεύει λίπος.

Σε πειράματα που πραγματοποίησαν το 2010 ειδικοί του Πανεπιστημίου του Μιλάνου σε ποντίκια, είδαν ότι ο χυμός από σαγκουίνι Μόρο φρέναρε τη συσσώρευση περιττών κιλών. Οι ειδικοί αφού εφάρμοσαν στα πειραματόζωα διατροφή πλούσια σε λιπαρά, χορήγησαν σε κάποια από αυτά χυμό από σαγκουίνι Μόρο και σε κάποια άλλα χυμό από γλυκά πορτοκάλια. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι πολλά συστατικά που υπάρχουν στον χυμό πορτοκαλιού Μόρο μπορούν να δράσουν συνεργικά για να αναστέλλουν την συσσώρευση λίπους.^[2] Σύμφωνα με τους ερευνητές, το σαγκουίνι Μόρο καταστρέφει την ικανότητα των κυττάρων του λιπώδους ιστού, γνωστά και ως αδιποκύτταρα, να συσσωρεύουν λίπος. Παρόμοια πειράματα που έγιναν το 2012 από το Charles River Laboratories (Κάλκο, Ιταλία) σε ποντικούς, έδειξαν ότι η δίαιτα με χυμό Μόρο μπορεί να αντιπροσωπεύει μια πολλά υποσχόμενη διαιτητική επιλογή για την πρόληψη του λιπώδους ήπατος.

Πίσω από τη λιποδιαλυτική δράση, οι ειδικοί πιστεύουν ότι κρύβονται τα υψηλά επίπεδα ανθοκυανιδίνης που έχουν τα συγκεκριμένα φρούτα. Επιπλέον, η κόκκινη χρωστική ουσία που χαρίζει στο σαγκουίνι το έντονο κόκκινο χρώμα του οφείλεται στην οργανική ένωση κυανιδίνη (cianidin - 3 - glucosidin) που αποτελεί μια φυσική αντιοξειδωτική ουσία ικανή να θωρακίσει τον οργανισμό απέναντι στις ασθένειες.

* Το πορτοκάλι είναι φρούτο που καρπίζει από το δέντρο πορτοκαλιά. Είναι ένα από τα πιο γνωστά εσπεριδοειδή.

*Ο όρος εσπεριδοειδή αναφέρεται σε μία ομάδα φυτών που κατατάσσεται στην οικογένεια των Ρυτοειδών (Rutaceae) και κυρίως στο γένος Κίτρος ή Κιτρέα (Citrus). Είναι χαμηλά δένδρα, που τα φύλλα τους δεν πέφτουν (αειθαλή) και ευδοκιμούν στις τροπικές ή ημιτροπικές και στις εύκρατες χώρες.

*Το Βασίλειο της Ισπανίας (ισπανικά: Reino de España) είναι κράτος της νοτιοδυτικής Ευρώπης, που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της Ιβηρικής χερσονήσου. Προς Βορρά ορίζεται από τον Βισκαϊκό κόλπο και τη Γαλλία, από την οποία την χωρίζει η μεγάλη οροσειρά των Πυρηναίων. Επίσης, επί των Πυρηναίων και Βορειοανατολικά συνορεύει με την Ανδόρρα. Ανατολικά και νότια βρέχεται από τη Μεσόγειο Θάλασσα και νοτιοδυτικά βρέχεται από τον Ατλαντικό ωκεανό. Δυτικά συνορεύει με την Πορτογαλία. Νότια με το Γιβραλτάρ και το Μαρόκο. Πρωτεύουσα της είναι η Μαδρίτη.

*Η βιταμίνη C (L-ασκορβικό οξύ) είναι μια υδατοδιαλυτή βιταμίνη, μία φυσική οργανική ένωση με αντιοξειδωτικές ιδιότητες. Είναι κρυσταλλικό στερεό λευκού χρώματος αν και στα δείγματα που έχουν προσμίξεις ή έχουν επιμολυνθεί μπορεί να εμφανίζονται ελαφρώς κίτρινα. Είναι ευδιάλυτο στο νερό και δίνει ελαφρώς όξινα διαλύματα. Το όνομα του προέρχεται από το στερητικό πρόθεμα α- και το σκορβούτο μια διαταραχή που χαρακτηρίζεται από αιμορραγίες ούλων, απώλεια δοντιών, αρθρίτιδα και επιβράδυνση της επούλωσης τραυμάτων και οφείλεται στην έλλειψη βιταμίνης C.

Η βιταμίνη C είναι παράγωγο της γλυκόζης και πολλά ζώα έχουν την ικανότητα να το παράγουν μόνα τους. Συγκεκριμένα συντίθεται από όλα τα φυτά, τα φύκια, πολλά σπονδυλωτά και μερικά βακτήρια. Η παραγωγή αρχίζει από μερικά σάκχαρα και αλκοόλες της γλυκόζης, όπως η D-φρουκτόζη, η L-γαλακτόζη (π.χ. φυτά), η D–σορβιτόλη (π.χ. βακτήρια), η D-γλυκόζη (π.χ. φύκια). Αν και τα περισσότερα σπονδυλωτά μπορούν να παράγουν το ασκορβικό οξύ, κάποιες ομάδες τους όπως τα πρωτεύοντα θηλαστικά (συμπεριλαμβανομένου του ανθρώπου), τα ινδικά χοιρίδια, οι τελεόστεοι ιχθείς, οι νυχτερίδες και τα πουλιά δεν μπορούν να το παράγουν και είναι απαραίτητο ως θρεπτικό συστατικό της διατροφής τους. Απαιτείται για την αύξηση και επιδιόρθωση συνδετικού ιστού, των δοντιών, των οστών και των χόνδρων, καθώς συμμετέχει στην υδροξυλίωση του κολλαγόνου.

*Το λυκοπένιο είναι κόκκινη χρωστική η οποία ανήκει στην κατηγορία των καροτενοειδών. Βρίσκεται στις ντομάτες και άλλα κόκκινα φρούτα και λαχανικά, όπως τα κόκκινα καρότα, τα καρπούζια και οι παπάγιες, αλλά όχι στις φράουλες και τα κεράσια. Το λυκοπένιο μπορεί επίσης να βρίσκεται σε τροφές που δεν είναι κόκκινες, όπως το σπαράγγι και ο μαϊντανός. Το όνομά του προέρχεται από την επιστημονική ονομασία της ντομάτας (Στρύχνον το λυκοπερσικόν). Αν και το λυκοπένιο χημικά είναι καροτένιο, δεν δρα ως βιταμίνη Α.

Στα φυτά, τα φύκη και άλλους φωτοσυνθετικούς οργανισμούς, το λυκοπένιο αποτελεί σημαντική ενδιάμεση ουσία στη βιοσύνθεση πολλών καροτενοειδών, όπως το β-καροτένιο, το οποίο πέρα από χρωστική, είναι υπεύθυνο για τη φωτοσύνθεση και τη φωτοπροστασία.^[2] Όπως όλα τα καροτενοειδή, το λυκοπένιο είναι πολυακόρεστος υδρογονάνθρακας (αλκένιο). Δομικά, το λυκοπένιο είναι ένα τετρατερπένιο, το οποίο αποτελείται από οχτώ μονάδες ισοπρενίου, που αποτελούνται αποκλειστικά από άνθρακα και υδρογόνο. Είναι αδιάλυτο στο νερό. Το λυκοπένιο διαθέτει 11 διπλούς δεσμούς, οι οποίοι του προσδίδουν βαθύ κόκκινο χρώμα και αντιοξειδωτική δραστικότητα in vitro. Λόγω του έντονου χρώματός του, το λυκοπένιο χρησιμοποιείται ως χρωστική τροφίμων (ως Ε160d) και έχει εγκριθεί για χρήση στις ΗΠΑ, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το λυκοπένιο αποτελεί πεδίο βασικής και κλινικής έρευνας σχετικά με τις πιθανές ευεργετικές του ιδιότητες για καρδιαγγειακές παθήσεις και τον καρκίνο. Αν και κύριο ρόλο στις ευεργετικές του ιδιότητες φαίνεται να παίζει η ισχυρή αντιοξειδωτική δράση του, δρα και μέσω άλλων μηχανισμών. Έχει βρεθεί ότι μειώνει τα επίπεδα χοληστερόλης στο αίμα και έχει συσχετιστεί με μειωμένο κίνδυνο εγκεφαλικού επεισοδίου και άλλων καρδιαγγειακών παθήσεων.

*Οργανική ένωση (αγγλικά organic compound) ονομάζεται κάθε μέλος μιας μεγάλης κατηγορίας αερίων, υγρών και στερεών χημικών ενώσεων, που περιέχουν άνθρακα. Η ύπαρξη του χημικού στοιχείου άνθρακα, όμως, σε μια χημική ένωση είναι αναγκαία προϋπόθεση για να χαρακτηριστεί αυτή ως οργανική, αλλά όχι και ικανή, γιατί υπάρχουν και (σχετικά) λίγοι τύποι ανθρακούχων ενώσεων, που μελετώνται από την ανόργανη χημεία, για ιστορικούς λόγους (αλλά και πρακτικούς λόγους, που όλοι θα αναπτυχθούν παρακάτω). Οι κυριότερες ανόργανες ανθρακούχες ενώσεις είναι οι ακόλουθες:

1. Τα καρβίδια μετάλλων και μεταλλοειδών. Παραδείγματα: καρβίδιο του λιθίου (Li₂C₂) ανθρακασβέστιο (CaC₂), ανθρακαργίλιο (Al₄C₃), καρβίδιο του πυριτίου (SiC).
2. Το ασταθές ανθρακικό οξύ (H₂CO₃), καθώς και τα όξινα και ουδέτερα άλατά του. Παραδείγματα: όξινο ανθρακικό νάτριο (NaHCO₃), ανθρακικό νάτριο (Na₂CO₃), ανθρακικό ασβέστιο (CaCO₃).
3. Το μονοξείδιο του άνθρακα (CO) και το διοξείδιο του άνθρακα (CO₂).
4. Το υδροκυάνιο (HCN), το υδροϊσοκυάνιο (HNC), το δικυάνιο [(CN)₂], το υδροκυανικό οξύ (HOCN), το υδροϊσοκυανικό οξύ (HONC), το θειοκυανικό οξύ (HSCN), τα κυανιούχα, τα κυανικά και τα θειοκυανιούχα άλατα. Παραδείγματα: κυανιούχο νάτριο (NaCN), κυανικό νάτριο (NaCNO), θειοκυανιούχο νάτριο (NaSCN).
5. Σύμπλοκες ενώσεις που περιέχουν μόνο ανόργανους ανθρακούχους συναρμοτές, όπως CO, CO₂, CN, CNO ή και SCN, αλλά κανέναν οργανικό. Παραδείγματα: σιδηροκυανιούχο κάλιο [K₄Fe(CN)₆], σιδηρηκυανιούχο κάλιο [K₃Fe(CN)₆].

Η διάκριση ανάμεσα στις ανόργανες και στις οργανικές ενώσεις του άνθρακα, αν και «...είναι χρήσιμη για την οργάνωση ενός απέραντου θέματος (όπως) της χημείας... είναι κάπως αυθαίρετη.»

Η οργανική χημεία είναι ο κλάδος της χημείας που ασχολείται με τις οργανικές ενώσεις. Η οργανική σύνθεση είναι η μεθοδολογία της παραγωγής τους.

Οι ενώσεις του άνθρακα που έχουν απομονωθεί, παρασκευαστεί, μελετηθεί και έχουν βρει τουλάχιστον μία εφαρμογή είναι σήμερα πάνω από 10 εκατομμύρια και άρα είναι περισσότερες ακόμη και από όλες τις άλλες ενώσεις όλων των άλλων χημικών στοιχείων μαζί. Αυτό συμβαίνει επειδή τα άτομα του άνθρακα παρουσιάζουν μια μοναδική ευκολία στο σχηματισμό αλυσίδων ή και δακτυλίων σύνδεσης. Σε αυτές τις συνδέσεις μορφής αλυσίδων ή δακτυλίων του άνθρακα συνδέονται ενδεχομένως επίσης με άτομα αζώτου (N), οξυγόνου (O), υδρογόνου (H) ή και άλλων στοιχείων., δημιουργώντας μια τεράστια ποικιλία μορίων.

Οργανικές ενώσεις είναι, μεταξύ άλλων, και ουσίες καθημερινής χρήσης, όπως η αιθανόλη, το προπάνιο και το βουτάνιο (που χρησιμοποιούνται ως καύσιμο στα γκαζάκια υγραερίου), τα πλαστικά, το καουτσούκ κ.λ.π. Επίσης, το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, το υγραέριο, η βενζίνη, η κηροζίνη και άλλα ευρύτατα χρησιμοποιούμενα προϊόντα είναι μίγματα πολλών οργανικών ουσιών. Στις οργανικές ενώσεις (DNA, αμινοξέα, πρωτεΐνες κλπ.) στηρίζεται και το φαινόμενο της ζωής, τουλάχιστον όπως το γνωρίζουμε στη Γη, σε τέτοιο βαθμό που δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι (σχεδόν) τα πάντα στηρίζονται στις οργανικές ενώσεις.