Τιτανικός

 Ο Τιτανικός (επίσημο όνομα:RMS Titanic) ήταν Βρετανικό επιβατηγό υπερωκεάνιο που αποτελούσε τμήμα του στόλου της White Star Line, το οποίο βυθίστηκε στον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό στις 15 Απριλίου 1912 μετά από σύγκρουση με ένα παγόβουνο κατά το παρθενικό ταξίδι του από το Σαουθάμπτον προς τη Νέα Υόρκη. Η βύθισή του προκάλεσε τον θάνατο πάνω από 1.500 ατόμων σε ένα από τα πιο θανατηφόρα ναυτικά δυστυχήματα σε καιρό ειρήνης στη σύγχρονη ιστορία. Το πλοίο RMS Titanic ήταν το μεγαλύτερο πλοίο εν πλω όταν εισήλθε σε υπηρεσία. Ο Τιτανικός ήταν το δεύτερο από τρία υπερωκεάνια της κλάσης Olympic που χρησιμοποιούσε η White Star Line (Τα άλλα δύο ήταν το RMS Olympic (Δεν αναφέρεται με ένα συγκεκριμένο όνομα στα Ελληνικά, αλλά μπορεί κάλλιστα να μεταφραστεί σε "Ολυμπιακός" ή "Ολύμπιος".) και RMS Britannic (Βρεταννικός, ουδέποτε λειτούργησε σαν υπερωκεάνιο, αλλά ως πλωτό νοσοκομείο, λόγω του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.)), και κατασκευάστηκε από το ναυπηγείο Harland and Wolff στο Μπέλφαστ με ναυπηγό αρχιτέκτονα τον Τόμας Άντριους. Ο Άντριους έχασε τη ζωή του στο ναυάγιο. Στο παρθενικό του ταξίδι μετέφερε 2.224 επιβάτες και πλήρωμα.

Με πλοίαρχο τον Έντουαρντ Σμιθ, οι επιβάτες του περιελάμβαναν μερικούς από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου, καθώς και εκατοντάδες μετανάστες από την Μεγάλη Βρετανία και την Ιρλανδία, τη Σκανδιναβία και άλλες περιοχές σε όλη την Ευρώπη, οι οποίοι αναζητούσαν μια καινούρια ζωή στη Βόρεια Αμερική. Οι εγκαταστάσεις της πρώτης θέσης είχαν σχεδιαστεί για να αποτελέσουν την κορωνίδα της άνεσης και της πολυτέλειας, με ένα γυμναστήριο, πισίνα, βιβλιοθήκες, ακριβά εστιατόρια και πολυτελείς καμπίνες. Ένας ασύρματος τηλέγραφος φρόντιζε τις ανάγκες των επιβατών και χρησίμευε επίσης για επιχειρησιακή χρήση. Αν και ο Τιτανικός είχε προηγμένα χαρακτηριστικά ασφάλειας, όπως στεγανά διαμερίσματα και ενεργοποιούμενες εξ αποστάσεως υδατοστεγείς πόρτες, δεν υπήρχαν αρκετές σωστικές λέμβοι για όλους όσους επέβαιναν στο πλοίο, λόγω παρωχημένων κανόνων ναυτικής ασφάλειας. Ο Τιτανικός είχε αρκετές λέμβους μόνο για 1.178 άτομα - αριθμός λίγο μεγαλύτερος από το μισό του αριθμού των επιβαινόντων, και ίσος μόλις με το ένα τρίτο της μέγιστης συνολικής χωρητικότητας επιβατών του πλοίου.

Αφότου απέπλευσε από το Σαουθάμπτον την 10η Απριλίου 1912, ο Τιτανικός σταμάτησε στο Χερβούργο στη Γαλλία και στο Κουίνσταουν (Το οποίο σήμερα ονομάζεται Κοβ) στην Ιρλανδία, προτού κατευθυνθεί δυτικά προς τη Νέα Υόρκη. Στις 14 Απριλίου 1912, μετά από τέσσερις ημέρες διάσχισης και 375 μίλια (600 km) νότια της Νέας Γης, συγκρούστηκε με ένα παγόβουνο στις 11:40 μ.μ. ώρα πλοίου. Η παταγώδης σύγκρουση προκάλεσε κάμψη προς τα μέσα στις πλάκες του κύτους του Τιτανικού κατά μήκος της δεξιάς πλευράς (starboard) και διέρρηξε 5 από τα 16 υδατοστεγή διαμερίσματα, εκθέτοντάς τα στη θάλασσα. Εν τω μεταξύ, οι επιβάτες και μερικά μέλη του πληρώματος επιβιβάστηκαν σε σωστικές λέμβους, πολλές από τις οποίες κατέβηκαν στη θάλασσα μερικώς φορτωμένες, λόγω ανεπαρκούς συντονισμού και ενός φόβου αρκετών επιβατών να επιβιβαστούν σε αυτές. Ένας δυσανάλογος αριθμός ανδρών έμεινε στο πλοίο, επειδή ακολουθήθηκε ένα πρωτόκολλο «πρώτα γυναίκες και παιδιά» από μερικούς αξιωματικούς που φόρτωναν τις βάρκες. Λίγο πριν τις 2:20 π.μ. το πλοίο έσπασε στα δύο και άρχισε να βυθίζεται ταχύτερα, με περισσότερα από χίλια άτομα ακόμη εν πλω. Κατά την διάρκεια της βύθισης, οι τσιμινιέρες (φουγάρα) του πλοίου αποκολλήθηκαν (ενδεχομένως σκοτώνοντας όσους βρίσκονταν κοντά σε αυτές.). Μία ώρα και είκοσι λεπτά αφότου βυθίστηκε ο Τιτανικός, το επιβατηγό πλοίο RMS Carpathia της Cunard Line έφτασε στο σημείο της βύθισης, όπου περισυνέλεξε 705 επιζώντες.

Το ναυάγιο του Τιτανικού παραμένει στο βυθό, σπασμένο στα δύο, και σταδιακά αποσυντιθέμενο σε βάθος 12.415 ft (3.784 m). Από την ανακάλυψή του, το 1985, χιλιάδες αντικείμενα έχουν ανασυρθεί και εκτίθενται σε μουσεία σε όλο τον κόσμο. Ο Τιτανικός έχει γίνει ένα από τα διασημότερα πλοία στην ιστορία και η μνήμη του διατηρείται ζωντανή από πολυάριθμα βιβλία, τραγούδια, ταινίες, εκθέματα και μνημεία.

Η βύθιση του πλοίου ήταν η αφορμή για να θεσπιστούν νέα μέτρα ασφαλείας και η υπογραφή της Σύμβασης Ασφάλειας Ζωής στη Θάλασσα. Πολλά πλοία μετασκευάστηκαν ως προς τις προδιαγραφές, έτσι ώστε να διαθέτουν περισσότερες σωσίβιες λέμβους ή/και στεγανά και υδατοστεγείς θύρες.

Το ναυάγιο του πλοίου ανακαλύφθηκε το 1985 (πάνω από 70 χρόνια από την βύθιση) από τον Ρόμπερτ Μπάλαρντ. 

Διαστάσεις και σχέδιο

Μετάβαση στην πλοήγησηΠήδηση στην αναζήτηση

Συντεταγμένες: 41°43′55″N 49°56′45″W

Μετάβαση στην πλοήγησηΠήδηση στην αναζήτηση

Συντεταγμένες: 41°43′55″N 49°56′45″W

Ο Τιτανικός αναχωρεί από το Σαουθάμπτον στις 10  Απριλίου 1912.
Καριέρα (Ηνωμένο Βασίλειο)
Όνομα:	RMS Titanic
Ιδιοκτήτης:	White Star Line
Λιμάνι νηολόγησης:	Λίβερπουλ, Ηνωμένο Βασίλειο
Δρομολόγιο:	από το Σαουθάμπτον στη Νέα Υόρκη
Παραγγέλθηκε:	1 Αυγούστου 1908
Κατασκευαστής:	Χάρλαντ και Γουλφ, Μπέλφαστ
Αρχή ναυπήγησης:	31 Μαρτίου 1909
Καθελκύστηκε:	31 Μαΐου 1911
Ολοκληρώθηκε:
Τέθηκε σε υπηρεσία:	10 Απριλίου 1912
Παρθενικό ταξίδι:	14 Απριλίου 1912
Σε υπηρεσία:	10-15 Απριλίου 1912
Εκτός υπηρεσίας:	15 Απριλίου 1912
Μοίρα:	Χτύπησε ένα παγόβουνο στις 11:40 μ.μ. (ώρα πλοίου) στις 14 Απριλίου 1912 στο παρθενικό του ταξίδι και βυθίστηκε 2 ώρες και 40 λεπτά αργότερα
Κατάσταση:	Ναυάγιο
Γενικά χαρακτηριστικά
Εκτόπισμα:	52.310 τόνοι
Μήκος:	882 ft 6 in (269,0 m)
Πλάτος:	92 ft 0 in (28,0 m)
Ύψος:	175 ft (53,3 m) (τρόπιδα έως φουγάρα)
Καταστρώματα:	9 (A–G)
Πρόωση:	Δύο έλικες με τρεις λεπίδες και μία κεντρική έλικα με 4 λεπίδες
Ταχύτητα:	Πορείας: 21 kn (39 km/h· 24 mph). Μέγιστη: 24 kn (44 km/h· 28 mph)
Χωρητικότητα:	Επιβάτες: 2.435, πλήρωμα: 892. Σύνολο: 3.327
Σημειώσεις:	Σωστικές λέμβοι: 20 για 1.178 άτομα

Ο Τιτανικός είχε μήκος 882 πόδια και 9 ίντσες (269,06 m) και μέγιστο πλάτος 92 πόδια και 6 ίντσες (28,19 m). Το συνολικό του ύψος, μετρημένο από τη βάση της τρόπιδας μέχρι την κορυφή της γέφυρας, ήταν 104 πόδια (32 m). Μετρούσε 46.328 κόρους και με βύθισμα 34 πόδια και 7 ίντσες (10,54 m), εκτόπιζε 52.310 τόνους.

Και τα τρία πλοία της κλάσης Olympic είχαν δέκα καταστρώματα (εκτός της κορυφής των διαμερισμάτων των αξιωματικών), οκτώ από τα οποία προορίζονταν για χρήση από τους επιβάτες. Από την κορυφή μέχρι τον πάτο, τα καταστρώματα ήταν:

• To κατάστρωμα των λέμβων, στο οποίο στεγάζονταν οι σωσίβιες λέμβοι. Από εδώ κατά τις πρώτες ώρες της 15ης Απριλίου 1912 οι σωσίβιες λέμβοι του Τιτανικού κατέβηκαν στην επιφάνεια του Βόρειου Ατλαντικού. Η γέφυρα και η αίθουσα του τιμονιού ήταν στο μπροστινό άκρο, μπροστά από τα διαμερίσματα του πλοιάρχου και των αξιωματικών. Η γέφυρα βρισκόταν 2,4 μέτρα (8 πόδια) πάνω από το κατάστρωμα, εκτεινόμενη προς τα έξω και στις δύο πλευρές ώστε το πλοίο να μπορεί να ελέγχεται κατά τον ελλιμενισμό. Το δωμάτιο του πηδαλίου βρισκόταν ακριβώς πίσω και πάνω από τη γέφυρα. Η είσοδος στη Μεγάλη Σκάλα της Πρώτης Θέσης και το γυμναστήριο βρισκόταν στο μέσο του πλοίου μαζί με την υπερυψωμένη οροφή του σαλονιού της Πρώτης Θέσης, ενώ στο πίσω μέρος του καταστρώματος ήταν η οροφή του καπνιστηρίου της Πρώτης Θέσης και η σχετικά ταπεινή είσοδος της Δεύτερης Θέσης. Το στρωμένο με ξύλο κατάστρωμα διαιρείτο σε τέσσερις διαχωρισμένες προκυμαίες για τους αξιωματικούς, τους επιβάτες της Πρώτης Θέσης, τους μηχανικούς και τους επιβάτες της Δεύτερης Θέσης αντίστοιχα. Οι σωστικές λέμβοι εκτείνονταν κατά μήκος της πλευράς του καταστρώματος εκτός από την περιοχή της Πρώτης Θέσης, όπου υπήρχε ένα κενό ώστε να μην διακόπτεται η θέα.
• Το Κατάστρωμα A, επίσης καλούμενο Promenade Deck, εκτεινόταν σε όλο το μήκος της υπερδομής των 166 m (546 feet). Προοριζόταν αποκλειστικά για τους επιβάτες της Πρώτης Θέσης και περιείχε τις καμπίνες τις Πρώτης Θέσης, το lounge της Πρώτης Θέσης, το καπνιστήριο, το αναγνωστήριο και τα δωμάτια γραφής και το Palm Court.
• Το Κατάστρωμα B, ή Κατάστρωμα Γέφυρας, ήταν το υψηλότερο κατάστρωμα που έφερε βάρος και το ανώτατο επίπεδο του κύτους. Οι περισσότερες εγκαταστάσεις διαμονής των επιβατών της Πρώτης Θέσης βρισκόταν εδώ με έξι ανακτορικές καμπίνες να έχουν τις δικές τους ιδιωτικές προκυμαίες. Στον Τιτανικό, το Εστιατόριο A La Carte και το Café Parisien παρείχαν πολυτελείς εγκαταστάσεις εστίασης στους επιβάτες της Πρώτης Θέσης. Αμφότερα λειτουργούσαν υπό υπενοικιασμένους σεφ και το προσωπικό τους· όλοι τους χάθηκαν στο ναυάγιο. Το καπνιστήριο της Δεύτερης Θέσης και η αίθουσα εισόδου βρίσκονταν σε αυτό το κατάστρωμα. Το υπερυψωμένο πρόστεγο του πλοίου ήταν έμπροσθεν του Καταστρώματος της γέφυρας και περιελάμβανε την καταπακτή Νο 1 (την κύρια είσοδο για τα αμπάρια εμπορευμάτων) και διάφορα μηχανήματα. Πίσω από τη γέφυρα υπήρχε το υπερυψωμένο επίστεγο, μήκους 32 μέτρων (106 πόδια) που το χρησιμοποιούσαν για προκυμαία οι επιβάτες της Δεύτερης Θέσης. Εκεί πολλοί επιβάτες και μέλη του πληρώματος του Τιτανικού βρήκαν καταφύγιο τις τελευταίες τους στιγμές εν πλω καθώς το πλοίο βυθιζόταν. Το πρόστεγο και το επίστεγο χωρίζονταν από το Κατάστρωμα της Γέφυρας με καταστρώματα πηγάδια.
• Το Κατάστρωμα C, ή Κατάστρωμα Καταφύγιο, ήταν το ανώτερο κατάστρωμα που διέτρεχε συνεχόμενα από την πλώρη μέχρι την πρύμνη. Περιελάμβανε αμφότερα τα καταστρώματα πηγάδια· το μπροστινό του μέρος αποτελούσε τμήμα της περιοχής περιπάτου της Τρίτης Θέσης.
• Το Κατάστρωμα D, ή Κατάστρωμα του Σαλονιού, κυριαρχούνταν από τρεις μεγάλους κοινούς χώρους—το Δωμάτιο Υποδοχής της Πρώτης Θέσης, το Σαλόνι Δείπνου της Πρώτης Θέσης και το Σαλόνι Δείπνου της Δεύτερης Θέσης. Ένας ανοιχτός χώρος είχε προβλεφτεί για τους επιβάτες της Τρίτης Θέσης. Επιβάτες όλων των θέσεων είχαν καμπίνες σε αυτό το κατάστρωμα.

Παρθενικό ταξίδι

Ο Τιτανικός ξεκίνησε το παρθενικό ταξίδι του την Τετάρτη, 10 Απριλίου 1912. Στο πλοίο πρώτα επιβιβάστηκαν οι επιβάτες της Γ' θέσης, και ακολούθησαν οι επιβάτες Β' και Α' θέσης. Το πλοίο ξεκίνησε από το Σαουθάμπτον της Αγγλίας με 922 επιβάτες, ενώ οι περισσότεροι επιβιβάστηκαν στο Χερβούργο και το Κουινστάουν. Στο λιμάνι του Σαουθάμπτον, ο Τιτανικός παραλίγο να προκαλέσει ένα ατύχημα, όταν το κύμα που προκάλεσε το τεράστιο εκτόπισμά του έσπασε τους κάβους του αγκυροβολημένου πλοίου SS City of New York, το οποίο παραλίγο να συγκρουόταν με τον Τιτανικό. Το πλοίο τέθηκε υπό έλεγχο και ρυμουλκήθηκε.

Το πλοίο έφτασε με ασφάλεια στη Μάγχη και πλησίασε στο γαλλικό λιμάνι του Χερβούργου στη Γαλλία. Επειδή στο λιμάνι δεν υπήρχαν αποβάθρες για ένα πλοίο στο μέγεθος του Τιτανικού, οι επιβάτες μεταφέρθηκαν στο πλοίο με δύο άλλα μικρότερα πλοία της εταιρείας. Στο πλοίο επιβιβάστηκαν άλλοι 274 επιβάτες και αποβιβάστηκαν 24. Το πλοίο στη συνέχεια αναχώρησε για το Κουινστάουν, στην Ιρλανδία. Όπως και στο Χερβούργο, ούτε στο Κουινστάουν οι αποβάθρες ήταν αρκετά μεγάλες και οι επιβάτες επιβιβάστηκαν με βοηθητικά πλοιάρια (tenders). Ο Τιτανικός αναχώρησε από το λιμάνι στις 1:30 μμ στις 11 Απριλίου 1912.

Ναυάγιο

Κύριο λήμμα: Βύθιση του Τιτανικού

Στις 23:40 14 Απριλίου 1912, συγκρούστηκε με ένα παγόβουνο στον Ατλαντικό Ωκεανό, νοτιοανατολικά της Νέας Γης. Παρ' όλες τις προσπάθειες που έγιναν να αποφύγει την σύγκρουση, (όπισθεν ολοταχώς και στροφή αριστερά) το μοιραίο δεν άργησε να γίνει, καθώς το πλοίο είχε αναπτύξει την μέγιστη ταχύτητα, γιατί ήθελαν να φτάσουν στο λιμάνι της Ν.Υόρκης πιο γρήγορα από το αναμενόμενο. Επίσης, εκείνη την εποχή ήταν συνηθισμένο φαινόμενο τα πλοία να αναπτύσσουν μέγιστη ταχύτητα για να ξεπεράσουν γρήγορα την περιοχή με τα παγόβουνα.

Το παγόβουνο έσκισε το κύτος του πλοίου, ξεκινώντας από την πλώρη, όπου κατέστρεψε και τα 5 στεγανά μέρη του πλοίου επιτρέποντας την εισροή υδάτων στο σκάφος. Το πλοίο είχε σχεδιαστεί έτσι ώστε ακόμα και αν πλημμύριζαν 4 στεγανά να μπορούσε να επιπλεύσει, όχι όμως και με 5. Το πλοίο ήταν από τα πρώτα που χρησιμοποίησε το σήμα κινδύνου SOS - πρότερα και αντί αυτού χρησιμοποιούνταν το CQD (CQ Distress). Ο Τιτανικός βυθίστηκε δύο ώρες και σαράντα λεπτά αργότερα, στις 02:20 στις 15 Απριλίου. Το κύτος 2 λεπτά πριν την βύθιση έσπασε σε 2 κομμάτια, αφού ενώ βυθιζόταν με την πλώρη προς τα κάτω και την πρύμνη προς τα πάνω, αποκόπηκε η πρύμνη, λόγω του τεράστιου βάρους του νερού στην πλώρη. Η βύθισή του παρέσυρε στο θάνατο γύρω στους 1.500 ανθρώπους, με τους υπόλοιπους 700 να βρίσκονται στις σωσίβιες λέμβους και να παρακολουθούν το τραγικό γεγονός. Το ναυάγιο αυτό θεωρείται ένα από τα τραγικότερα «εν καιρώ ειρήνης» ναυάγια. Η περισυλλογή των διασωθέντων έγινε από το πλοίο RMS Carpathia, το οποίο έπλεε από τη Νέα Υόρκη προς το Φιούμε (σημερινή Ριέκα) και κατέφθασε στο σημείο του ναυαγίου στις 03:30.

Επιζήσαντες

Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Herald» της Νέας Υόρκης αναγγέλει το γεγονός της βύθισης του πλοίου.

Επτακόσιοι άνθρωποι κατάφεραν να επιζήσουν από το ναυάγιο. Από τους ανθρώπους που έπεσαν στη θάλασσα μετά την βύθιση του πλοίου, διασώθηκαν μόνο 6. Οι βάρκες που βρίσκονταν τριγύρω, δεν τόλμησαν να γυρίσουν για να μαζέψουν τους επιζήσαντες, εκτός από μία. Ελάχιστοι άνθρωποι πέθαναν από πνιγμό, καθώς οι περισσότεροι πέθαναν από υποθερμία μέσα σε λίγα λεπτά, διότι η θερμοκρασία του νερού του Ατλαντικού ήταν μόλις λίγους βαθμούς πάνω από το μηδέν και ειδικά στο σημείο της καταστροφής, λόγω του παγόβουνου, ήταν πιθανώς στους −2 °C. Σήμερα κανένας επιζών δεν βρίσκεται στην ζωή. Η τελευταία επιζήσασα από το ναυάγιο, Μιλβίνα Ντιν, απεβίωσε στις 31 Μαϊου 2009, σε ηλικία 97 ετών.

Μετά την τραγωδία

Η καταστροφή του Τιτανικού οδήγησε στην αλλαγή διάφορων νόμων της ναυτιλίας και κυρίως σε θέματα σωστικών μέσων των πλοίων. Ιδιαίτερα δε της απαίτησης τα μέσα διάσωσης όπως οι ναυαγοσωστικές λέμβοι, οι σωσίβιες ζώνες κ.λπ. να υπερκαλύπτουν σημαντικά τον συνολικό αριθμό των επιβαινόντων (επιβατών και πληρώματος) κάθε πλοίου. Επίσης, οδήγησε στην ίδρυση, το 1914, της υπηρεσίας έγκαιρου εντοπισμού των παγόβουνων, υπό την ονομασία Διεθνής Περιπολία Πάγων.

Έρευνα Ναυαγίου

Πολλές ερευνητικές αποστολές οργανώθηκαν για την ανεύρεση του ναυαγίου του Τιτανικού, όμως παρουσίασαν πολλές δυσκολίες, με κυριότερο το μεγάλο βάθος στο οποίο βρίσκεται το ναυάγιο, ίσο με 3.800 μέτρα και την μεγάλη πίεση του νερού σε αυτό το βάθος. Τελικώς, το ναυάγιο του Τιτανικού ανακαλύφθηκε από μια γαλλοαμερικανική ομάδα της οποίας ηγούνταν οι Ρόμπερτ Μπάλαρντ και Ζαν Λουί Μισέλ στις 1 Σεπτεμβρίου 1985.

H ομάδα ανακάλυψε ότι το πλοίο είχε σπάσει σε δύο μέρη, τη πλώρη και τη πρύμνη, τα οποία απείχαν στον πυθμένα 600 μέτρα το ένα από το άλλο. Τα δύο μέρη του πλοίου συγκρούστηκαν στον πυθμένα της θάλασσας με μεγάλη ταχύτητα, που έφτασε τα 100 χιλιόμετρα την ώρα για την πρύμνη, με αποτέλεσμα η πρύμνη να διαλυθεί και η πλώρη να παραμορφωθεί από τη σύγκρουση, κάθως η ταχύτητα που έφτασε στον πυθμένα ήταν μικρότερη από αυτή της πρύμνης.

Το ναυάγιο του Τιτανικού είναι μια σπάνια όαση ζωής σε αυτό το βάθος. Μια έρευνα του 1991 κατέγραψε 28 είδη ζώων στο πλοίο, μεταξύ των οποίων γαρίδες, καβούρια και ανεμώνες, τα οποία αποτελούν μια συμβιωτική αποικία. Η απαραίτητη ενέργεια για την διατήρηση αυτής της αποικίας, προέρχεται από την οξείδωση του ατσάλινου κουφαριού του πλοίου από βακτήρια. Ένα από τα είδη βακτηρίων που αναγνωρίστηκαν στο πλοίο ήταν καινούριο είδος και ονομάστηκε Halomonas titanicae, ή «αλομονάδα του Τιτανικού». Αποτέλεσμα αυτής της μετατροπής είναι το πλοίο σταδιακά να οξειδώνεται σε σκουριά και αναμένεται τελικά να καταρρεύσει σε 20 με 30 χρόνια.

Το ναυάγιο είναι εξελέξιμο από τις 16 Απριλίου 2012 για Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Εκείνη η ημερομηνία σηματοδοτεί τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη βύθιση του πλοίου και έτσι το πλοίο θα μπορεί να συμπεριληφθεί στα προστατευόμενα μνημεία, σύμφωνα με τη Σύμβαση Προστασίας της Υποθαλάσσιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς του 2001, καθώς ορίζει ότι η βύθιση του πλοίου πρέπει να έχει συμβεί τουλάχιστον 100 χρόνια πριν.

Αδελφά σκάφη

Αδελφά σκάφη του Τιτανικού ήταν o «Βρεταννικός», που βυθίστηκε στα νερά του Αιγαίου (δυτικά της Νήσου Κέας) κατά τον Α' Π.Π. μετά από έκρηξη από νάρκη (Και όχι τορπίλη όπως λανθασμένα πιστεύεται), και το Ολύμπικ που το 1935 πήρε το παρατσούκλι «Παλαιός αξιόπιστος» (Old Reliable) λόγω της μακράς καριέρας του, συνολικής διάρκειας 23 ετών. To OLYMPIC ήταν το πρώτο της σειράς ναυπήγησης, όπου και η ομώνυμη κλάση (κατά ναυπήγηση) αυτών.

Θεωρίες

Το μεγάλο γεγονός του ναυαγίου του Τιτανικού έχει εμπνεύσει διάφορες θεωρίες εξήγησής του. Σήμερα αρκετοί πιστεύουν ότι στο ναυάγιο του Τιτανικού συνέτεινε και η υπέρμετρη ανθράκευση με σκοπό την κατάσβεση αναφλεγέντος άνθρακα, κάτι που οδήγησε σε αύξηση της ταχύτητας και ενδεχομένως έκανε αναπόφευκτη την πρόσκρουση στο παγόβουνο.

Μια νέα επιστημονική θεωρία για την πρόσκρουση του Τιτανικού πάνω στο μοιραίο παγόβουνο, είναι ότι στις αρχές Ιανουαρίου του 1912 σημειώθηκε ένα σπάνιο σεληνιακό φαινόμενο. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, εκείνο τον μήνα του 1912 η Σελήνη βρέθηκε στην κοντινότερη απόσταση από τη Γη, τα τελευταία 1.400 χρόνια. Το γεγονός αυτό οδήγησε σε μια τεράστια παλίρροια, με αποτέλεσμα τρεις μήνες μετά, πολλά παγόβουνα να εκτοπιστούν από τα ρηχά νερά που τα συγκρατούσαν κοντά στις ακτές της Γροιλανδίας και να κινηθούν προς τις θαλάσσιες οδούς, και τελικά να βρεθούν στη ρότα του Τιτανικού με συνέπεια το ναυάγιο.

Βύθιση του Τιτανικού RMS και διάσωση των επιζώντων της Καρπάθιας

Το Carpathia αναχώρησε από τη Νέα Υόρκη στις 11 Απριλίου 1912 με προορισμό το Fiume, Αυστρία-Ουγγαρία (τώρα Rijeka , Κροατία) Μεταξύ των επιβατών της ήταν οι Αμερικανοί ζωγράφοι Colin Campbell Cooper και η σύζυγός του Emma , συγγραφέας Philip Mauro , δημοσιογράφοι Lewis Palmer Skidmore και Carlos Fayette Hurd, με τις συζύγους τους ονόματι Emily Vinton Skidmore και Katherine Cordell Hurd, φωτογράφο Dr. Francis H. Blackmarr και Charles Ο Χ. Μάρσαλ, του οποίου οι τρεις ανιψιές ταξίδευαν στον Τιτανικό . Επίσης, ήταν ο Hope Brown Chapin, η νεότερη κόρη του νεόνυμφου του πρώην Κυβερνήτη του Ρόουντ Άιλαντ , Ράσελ Μπράουν, Ο αρχιτέκτονας του Πίτσμπουργκ Charles M. Hutchison και η σύζυγός του, Sue Eva Rule, η αδελφή του δικαστή Virgil Rule του Εφετείου του Σαιντ Λούις, καθώς και ο Esq. Ο Λούις Μάνσφιλντ Όγκντεν, μαζί με τη σύζυγό του ονόματι Αουγκούστα Ντέιβις Όγκντεν, εγγονή του Αλεξάντερ Χ. Ράις .

Τη νύχτα της 14ης Απριλίου, το Carpathia ' s ασυρματιστής, Harold Cottam , είχε χάσει τα προηγούμενα μηνύματα από τον Τιτανικό , όπως ήταν στη γέφυρα τη στιγμή.  Αφού τελείωσε η βάρδια του στα μεσάνυχτα, συνέχισε να ακούει τον πομπό πριν από το κρεβάτι και έλαβε μηνύματα από το Cape Cod της Μασαχουσέτης, δηλώνοντας ότι είχαν ιδιωτική κίνηση για τον Τιτανικό . Νόμιζε ότι θα ήταν χρήσιμος και στις 12:11 το βράδυ της 15ης Απριλίου έστειλε ένα μήνυμα στον Τιτανικό , δηλώνοντας ότι το Cape Cod είχε κίνηση για αυτούς. Στην απάντηση που έλαβε το Τιτανικό »σήμα κινδύνου, δηλώνοντας ότι είχαν χτυπήσει ένα παγόβουνο και χρειάζονταν άμεση και επείγουσα βοήθεια.

Ο Cottam πήρε το μήνυμα και τις συντεταγμένες στη γέφυρα, όπου οι αξιωματικοί που παρακολουθούσαν αρχικά ήταν δύσπιστοι για τη σοβαρότητα της κλήσης κινδύνου του Τιτανικού. Αναστατωμένος, ο Cottam έσπευσε κάτω από τη σκάλα στην καμπίνα του Captain και ξύπνησε τον Captain Arthur Henry Rostron , ο οποίος αμέσως ενεργοποιήθηκε και έδωσε την εντολή να γυρίσει το πλοίο, και στη συνέχεια ρώτησε τον Harold Cottam αν ήταν απολύτως σίγουρος ότι ήταν ένα σήμα κινδύνου από τον Τιτανικό. Cottam είπε ότι είχε όντως λάβει ένα σήμα κινδύνου από τον Τιτανικό , το οποίο απαιτείται άμεση βοήθεια, και Cottam έδωσε το Τιτανικού «sθέση, λέγοντας ότι ήταν απολύτως σίγουρος για τη σοβαρότητα του μηνύματος. Ενώ ντύθηκε, η Ρόστον έκανε μια πορεία για τον Τιτανικό και έστειλε για τον αρχηγό του μηχανικού και του είπε να "καλέσει ένα άλλο ρολόι με αποθέματα και να κάνει κάθε δυνατή ταχύτητα στον Τιτανικό , καθώς ήταν σε μπελάδες." Ο Rostron κατέθεσε αργότερα ότι η απόσταση από τον Τιτανικό ήταν 58 nmi (67 mi; 107 km), και χρειάστηκαν τρεις και μισές ώρες Carpathia για να φτάσει στην τοποθεσία του Τιτανικού RMS, μέχρι τότε που είχε ήδη βυθιστεί.

Ο Rostron διέταξε τη διακοπή της θέρμανσης και του ζεστού νερού του πλοίου για να διαθέσει όσο το δυνατόν περισσότερο ατμό για τους κινητήρες και είχε επιπλέον επιφυλακή για να εντοπίσει παγόβουνα. Εν τω μεταξύ, ο Cottam έστειλε μήνυμα στον Τιτανικό ότι η Καρπάθια ερχόταν το συντομότερο δυνατό και ότι περιμένουν να φτάσουν στην τοποθεσία τους εντός τεσσάρων ωρών. Cottam απέφυγε να στείλει περισσότερα μηνύματα μετά από αυτό, προσπαθεί να κρατήσει το δίκτυο σαφείς για το Titanic "σήματα κινδύνου s. Η Καρπάθια έφτασε στην άκρη του πάγου στις 2:45 π.μ. Η Καρπάθια έφτασε στη θέση της κλήσης κινδύνου στις 4:00 π.μ., περίπου μιάμιση ώρα μετά την πτώση του Τιτανικού , με το θάνατο πάνω από 1.500 ζωές. Για τα επόμενα τεσσεράμισι ώρες, το πλοίο πήρε τα 705 επιζώντες της καταστροφής από Τιτανικού» 20 σωσίβιες λέμβους s. Στους επιζώντες δόθηκαν κουβέρτες και καφές, και στη συνέχεια συνοδεύτηκαν από αγωνοδίκες στις τραπεζαρίες. Άλλοι πήγαν στο κατάστρωμα για να ερευνήσουν τον ωκεανό για οποιοδήποτε σημάδι των αγαπημένων τους. Καθ 'όλη τη διάσωση, την Καρπάθια» τη δική τους επιβάτες s βοήθησε με κάθε τρόπο ότι θα μπορούσαν, προσφέροντας ζεστό φαγητό, ποτά, κουβέρτες, καταλύματα, και λόγια παρηγοριάς. Μέχρι τις 9:00 π.μ., ο τελευταίος επιζών είχε παραληφθεί από τα σωσίβια σκάφη και ο Ρόστον έδωσε την εντολή να απομακρυνθεί από την περιοχή.

Αυτό το μετάλλιο απονεμήθηκε σε ένα μέλος του πληρώματος της Καρπάθιας για το ρόλο του στη διάσωση των Τιτανικών επιζώντων.

Αφού εξέτασε τις επιλογές για το πού να αποβιβαστούν οι επιβάτες, συμπεριλαμβανομένων των Αζορών (ο προορισμός με το χαμηλότερο κόστος για τη γραμμή Cunard) και το Χάλιφαξ (το πλησιέστερο λιμάνι, αν και κατά μήκος μιας διαδρομής με πάγο), ο Rostron συμβουλεύτηκε τον Bruce Ismay και τελικά αποφάσισε για αποβίβαση των επιζώντων στη Νέα Υόρκη, τον αρχικό προορισμό του Τιτανικού RMS. Τα νέα για την καταστροφή του Τιτανικού εξαπλώθηκαν γρήγορα στην ακτή και η ταπεινή Καρπάθια έγινε το κέντρο της έντονης προσοχής των μέσων ενημέρωσης καθώς έστρεψε προς τα δυτικά προς τη Νέα Υόρκη με μέση ταχύτητα 14 κόμβων. Εκατοντάδες ασύρματα μηνύματα εστάλησαν από το Cape Race και άλλους σταθμούς ακτών που απευθύνθηκαν στον καπετάνιο Ρόστον από συγγενείς του Τιτανικού επιβάτες και δημοσιογράφοι απαιτούν λεπτομέρειες με αντάλλαγμα χρήματα Rostron διέταξε ότι δεν ειδήσεις θα μεταδίδονται απευθείας στον Τύπο, αναβάλλοντας τέτοιες ευθύνες στα γραφεία White Star, όπως Cottam παρέχονται λεπτομέρειες για τον Τιτανικό », την αδελφή του πλοίου s, η Ολυμπιακή . Την Τετάρτη 17 Απριλίου, το καταδρομικό USS  Chester άρχισε να συνοδεύει την Καρπάθια στη Νέα Υόρκη. Cottam, από τότε επικουρούμενο από τον Τιτανικό " κατώτερο ασύρματο χειριστή Harold Bride , διαβίβασε τα ονόματα των επιζώντων τρίτης κατηγορίας στο Τσέστερ. Η Καρπάθια επιβραδύνθηκε από έντονες καταιγίδες και ομίχλη από τα ξημερώματα της Τρίτης 16 Απριλίου, τελικά έφτασε στη Νέα Υόρκη το απόγευμα της Πέμπτης 18 Απριλίου 1912 υπό ισχυρή βροχή.

Για τη διάσωση, το πλήρωμα των Καρπαθίων απονεμήθηκε πολλά μετάλλια από τους επιζώντες. Στα μέλη του πληρώματος απονεμήθηκαν χάλκινα μετάλλια, ασήμι αξιωματικών και καπετάνιος Ρόστον ένα ασημένιο κύπελλο και ένα χρυσό μετάλλιο, που παρουσιάστηκαν από τη Margaret Molly Brown . Ο Ρόστον ήταν ιππότης από τον Βασιλιά Τζορτζ Ε , και αργότερα προσκεκλημένος του Προέδρου Γουίλιαμ Χάουαρντ Τάφτ στον Λευκό Οίκο , όπου του δόθηκε ένα Χρυσό Μετάλλιο Κογκρέσου , η υψηλότερη τιμή που το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών θα μπορούσε να απονείμει σε ένα άτομο.

Βύθιση του Τιτανικού

Το RMS Τιτανικός βυθίστηκε τη νύχτα της 14ης Απριλίου προς το πρωί της 15ης Απριλίου 1912 στον βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό, τέσσερις ημέρες μετά την έναρξη του παρθενικού ταξιδιού του από το Σαουθάμπτον με προορισμό τη Νέα Υόρκη. Όντας το μεγαλύτερο υπερωκεάνειο που λειτουργούσε εκείνη την περίοδο, ο Τιτανικός είχε 2.224 επιβαίνοντες όταν προσέκρουσε σε παγόβουνο στις 23:40 (ώρα πλοίου) την Κυριακή, 14 Απριλίου 1912. Η βύθισή του, δύο ώρες και σαράντα λεπτά αργότερα, στις 02:20 (05:18 GMT) τη Δευτέρα 15 Απριλίου κατέληξε στο θάνατο περισσοτέρων από 1.500 ανθρώπων, καθιστώντας την μία από τις μεγαλύτερες ναυτικές καταστροφές σε καιρό ειρήνης στην ιστορία.

Ο Τιτανικός είχε λάβει έξι προειδοποιήσεις για θαλάσσιο πάγο στις 14 Απριλίου, αλλά ταξίδευε σχεδόν με μέγιστη ταχύτητα όταν το πλήρωμά του εντόπισε το παγόβουνο. Αδυνατώντας να στρίψει έγκαιρα, το πλοίο υπέστη ένα πλάγιο χτύπημα που παραμόρφωσε την δεξιά πλευρά του (starboard), και πέντε από τα δεκαέξι διαμερίσματα του εκτέθηκαν στη θάλασσα. Ο Τιτανικός είχε σχεδιαστεί ώστε να μπορεί να παραμένει στην επιφάνεια με τέσσερα από τα μπροστινά διαμερίσματα του πλημμυρισμένα, αλλά όχι με περισσότερα, και το πλήρωμα σύντομα συνειδητοποίησε ότι το πλοίο θα βυθιζόταν. Όμως, σύμφωνα με την τότε επικρατούσε ναυτική τακτική, το πλοίο ήταν εξοπλισμένο με μακράν λιγότερες σωστικές λέμβους από όσες θα αρκούσαν για όλους (παρότι λίγο περισσότερες από όσες απαιτούσε ο νόμος), και πολλές λέμβοι δεν πληρώθηκαν σε όλη τους την δυνατότητα λόγω μιας μη συντονισμένης εκκένωσης.

Το πλοίο βυθίστηκε με πάνω από χίλιους επιβάτες και μέλη του πληρώματος να μην το έχουν ακόμα εγκαταλείψει. Σχεδόν όλοι όσοι πήδηξαν ή έπεσαν στο νερό, πέθαναν από υποθερμία μέσα σε λίγα λεπτά, καθώς λόγω του διπλανού παγόβουνου η θερμοκρασία του νερού ήταν πιθανότατα στους −2 °C. Το RMS Carpathia έφτασε στο σημείο μιάμιση ώρα μετά τη βύθιση και έσωσε τους τελευταίους επιζώντες που βρίσκονταν στις σωστικές λέμβους μέχρι τις 09:15 στις 15 Απριλίου, σχεδόν 24 ώρες αφότου το πλήρωμα του Τιτανικού είχε λάβει τις πρώτες προειδοποιήσεις για θαλάσσιο πάγο. Η καταστροφή προκάλεσε γενικευμένη δημόσια κατακραυγή για την έλλειψη σωστικών λέμβων, τους χαλαρούς κανόνες ασφάλειας, και την άνιση μεταχείριση των διαφορετικών Θέσεων στις οποίες ανήκαν οι επιβάτες που επέβαιναν στο πλοίο. Οι έρευνες που έγιναν στον απόηχο της καταστροφής επέφεραν σαρωτικές αλλαγές στους κανόνες ναυσιπλοΐας. Αυτό οδήγησε στην δημιουργία το 1914 της Σύμβασης SOLAS, η οποία ακόμα διέπει την ναυτική ασφάλεια σήμερα.

Βύθιση του Τιτανικού

Πρωτοσέλιδο αμερικανικής εφημερίδας με αναφορά στο ναυάγιο
Ημερομηνία	14–15 Απριλίου 1912, 23:40 – 02:20
Τοποθεσία	Βόρειος Ατλαντικός Ωκεανός
Συμμετέχοντες	Σημαντικά πρόσωπα Έντουαρντ Τζον Σμιθ (πλοίαρχος) Τζακ Φίλιπς (ασυρματιστής) Φρέντερικ Φλιτ (ο παρατηρητής που ανέφερε την ύπαρξη παγόβουνου) Ουίλλιαμ ΜακΜάστερ Μέρντοχ (αξιωματικός στη γέφυρα κατά τη σύγκρουση) Τσαρλς Λάιτολλερ (υπεύθυνος για τις σωστικές λέμβους στην αριστερή πλευρά (port-side)) Τζ. Μπρους Ίσμεϊ (πρόεδρος της White Star Line)
Έκβαση	μεταξύ 1.490 και 1.635 θάνατοι Βελτιώσεις στην ασφάλεια της ναυσιπλοΐας Πολιτισμικός αντίκτυπος

Υπόβαθρο

Την στιγμή εισόδου του σε υπηρεσία στις 2 Απριλίου 1912, το Πλοίο του Βασιλικού Ταχυδρομείου (Royal Mail Ship, συντόμευση:RMS) Τιτανικός ήταν το δεύτερο από τα τρία αδελφά υπερωκεάνεια κλάσης Ολύμπικ, και ήταν το μεγαλύτερο πλοίο στον κόσμο. Μαζί με το αδελφικό του, το Πρότυπο:RMS, είχαν σχεδόν το 150% της χωρητικότητας σε κόρους των πλοίων της Cunard Λουζιτάνια και Μαυριτανία, που ήταν οι προηγούμενοι κάτοχοι του ρεκόρ, και ήταν κατά 30 m μακρύτερα. Ο Τιτανικός είχε δυνατότητα μεταφοράς 3.547 ατόμων με ταχύτητα και άνεση, και είχε κατασκευαστεί σε μια μέχρι τότε κλίμακα χωρίς προηγούμενο. Οι παλινδρομικές μηχανές το ήταν οι μεγαλύτερες που είχαν κατασκευαστεί ποτέ, φτάνοντας τα 12 m σε ύψος και με κυλίνδρους διαμέτρου 2,7 m που απαιτούσαν την καύση 610 τόνων άνθρακα την ημέρα.

O Τιτανικός κατά τις θαλάσσιες δοκιμές του, 2 Απριλίου 1912

Η δυνατότητα στέγασης επιβατών του λεγόταν ότι ήταν "ασύγκριτης έκτασης και μεγαλοπρέπειας". Η στέγαση της Πρώτης Θέσης περιελάμβανε την πιο ακριβή θαλάσσια περιουσία εν πλω που είχε υπάρξει, με σουίτες η διαμονή στις οποίες κόστιζε $4,350 (equivalent to $106.310 σήμερα) για ένα ταξίδι μίας διαδρομής. Ακόμη και η Τρίτη Θέση ήταν ασυνήθιστα άνετη για τα τότε δεδομένα και παρείχε άφθονες ποσότητες καλού φαγητού, προσφέροντας στους επιβάτες της καλύτερες συνθήκες από αυτές που πολλοί τους είχαν βιώσει στα σπίτια τους.

Το παρθενικό ταξίδι του Τιτανικού άρχισε λίγο μετά το μεσημέρι στις 10 Απριλίου 1912 όταν άφησε το Σαουθάμπτον για το πρώτο σκέλος τους ταξιδιού προς τη Νέα Υόρκη. Λίγες ώρες μετά έφτασε στο Χερβούργο στη Γαλλία, μια απόσταση 80 ναυτικών μιλίων (148 χλμ.· 92 μίλια), όπου ανέβηκαν επιβάτες. Το επόμενο λιμάνι ήταν το Κουίνσταουν (σημερινό Κοβ) στην Ιρλανδία, όπου έφτασε περίπου το μεσημέρι της 11ης Απριλίου. Αναχώρησε το απόγευμα αφότου πήρε περισσότερους επιβάτες και εξοπλισμό.

Κατά τη στιγμή που αναχώρησε προς δυσμάς κατά πλάτος του Ατλαντικού μετέφερε 892 μέλη πληρώματος και 1.320 επιβάτες. Αυτό αντιστοιχούσε μόνο στο μισό της πλήρους χωρητικότητας επιβατών του, που έφτανε τις 2.435, καθώς ήταν εποχή χαμηλής κίνησης και η μεταφορά με πλοίο από το Ηνωμένο Βασίλειο είχαν επηρεαστεί από μια απεργία μεταλλωρύχων. Οι επιβάτες του ήταν μια διατομή της Εδουαρδιανής κοινωνίας, από εκατομμυριούχοι όπως ο Τζον Τζέικομπ Άστορ και ο Μπέντζαμιν Γκούγκενχαϊμ, μέχρι φτωχοί μετανάστες από χώρες όπως η Αρμενία, η Ιρλανδία, η Ιταλία, η Σουηδία, η Συρία και η Ρωσία που αναζητούσαν μια νέα ζωή στην Αμερική.

Η πορεία του παρθενικού ταξιδιού του Τιτανικού από το Σαουθάμπτον μέχρι τη Νέα Υόρκη με το σημείο που βυθίστηκε (σημειωμένο με χρυσό/κίτρινο)

Το πλοίο ήταν υπό τις διαταγές του 62χρονου Πλοιάρχου Έντουαρντ Τζον Σμιθ, του πρεσβύτατου των πλοιάρχων της White Star Line. Είχε εμπειρία τεσσάρων δεκαετιών σε ταξίδια και ήταν πρωτύτερα πλοίαρχος του RMS Ολύμπικ, από τον οποίο μετατέθηκε στην διοίκηση του Τιτανικού. Το μεγαλύτερο συντριπτικά μέρος του πληρώματος που ήταν υπό τις διαταγές του δεν ήταν εκπαιδευμένοι ναυτικοί, αλλά ήταν είτε μηχανικοί, πυροσβέστες ή stokers, υπεύθυνοι για την φροντίδα των μηχανών· ή καμαρότοι και προσωπικό της κουζίνας, υπεύθυνοι για τους επιβάτες. Οι 6 watch officers και οι 39 able-bodied seamen constituted only around 5 τοις εκατό του πληρώματος, και οι περισσότεροι από αυτούς είχαν ληφθεί από το Σαουθάμπτον οπότε δεν είχαν χρόνο να εξοικειωθούν με το πλοίο.

Οι συνθήκες πάγου αποδίδονται στον ήπιο χειμώνα ο οποίος προκάλεσε τη μετακίνηση μεγάλου αριθμού παγόβουνων στα ανοικτά της δυτικής ακτής της Γροιλανδίας. Επιπλέον, είναι σήμερα γνωστό ότι τον Ιανουάριο του 1912, η Σελήνη ήλθε πλησιέστερα στη Γη από ότι τα προηγούμενα 1.400 χρόνια, την ίδια στιγμή που η Γη πραγματοποιούσε την πλησιέστερη ετήσια προσέγγιση της με τον Ήλιο. Αυτό προκάλεσε εξαιρετικά υψηλές παλίρροιες οι οποίες πιθανόν οδήγησαν μεγαλύτερο αριθμό παγόβουνων από τον συνηθισμένο να φτάσει στις περιοχές που κινούνταν πλοία λίγους μήνες αργότερα. Ο καιρός βελτιώθηκε σημαντικά κατά την διάρκεια της ημέρας, από αισθητούς ανέμους και ήπια θάλασσα το πρωί σε μια κρυστάλλινη διαύγεια και ηρεμία μέχρι το απόγευμα, καθώς το πλοίο εισερχόταν σε ένα αρκτικό σύστημα υψηλών πιέσεων. Δεν υπήρχε φεγγάρι εκείνη την διαυγή νύχτα.

14 Απριλίου 1912

Προειδοποιήσεις για παγόβουνα (09:00–23:39)

Το παγόβουνο που θεωρείται ότι χτύπησε ο Τιτανικός, σε φωτογραφία από τον αρχικαμαρότο του πλοίου Prinz Adalbert το πρωί της 15ης Απριλίου 1912. Το παγόβουνο αναφέρθηκε ότι έφερε μια γραμμή κόκκινης μπογιάς από το κύτος ενός πλοίου κατά μήκος της ισάλου στη μία πλευρά.

"Παγόβουνο ίσια μπροστά!" (23:39)

Σύγκρουση

Σχετικά με τα κιάλια που έλειπαν, βλέπε Ντέιβιντ Μπλερ (ναυτικός).

Καθώς ο Τιτανικός πλησίαζε στη μοιραία σύγκρουση, οι περισσότεροι επιβάτες είχαν πάει στο κρεβάτι και η διοίκηση της γέφυρας είχε περάσει από τον Δεύτερο Αξιωματικό Τσαρλς Λάιτολερ στον Πρώτο Αξιωματικό Ουίλλιαμ Μέρντοχ. Οι παρατηρητές Φρέντερικ Φλιτ και Ρέτζιναλντ Λι βρίσκονταν στη φωλιά του κόρακα 29 μέτρα (95 ft) πάνω από το κατάστρωμα. Η θερμοκρασία του αέρα είχε πέσει σχεδόν σε σημείο πάγου και ο ωκεανός ήταν εντελώς ήρεμος. Ο Συνταγματάρχης Άρτσιμπαλντ Γκρέισι, ένας από τους επιζώντες της τραγωδίας, αργότερα έγραψε ότι "η θάλασσα ήταν σαν γυαλί, τόσο απαλή που τα αστέρια καθρεφτίζονταν διαυγέστατα." Σήμερα είναι πλέον γνωστό ότι τόσο ήρεμος καιρός είναι σημάδι ότι υπάρχει κοντά θαλάσσιος πάγος.

Παρότι ο αέρας ήταν διαυγής δεν υπήρχε φεγγάρι και με τόσο ήρεμη θάλασσα δεν υπήρχε τίποτα που να προδίδει την θέση κοντινών παγόβουνων· αν η θάλασσα ήταν πιο ταραγμένη, τα κύματα που θα έσκαγαν στα παγόβουνα θα τα καθιστούσαν πιο ορατά. Λόγω μιας απροσεξίας στο Σαουθάμπτον οι παρατηρητές δεν είχαν κιάλια· αλλά πιθανολογείται ότι τα κιάλια δεν θα ήταν αποτελεσματικά στο σκοτάδι, το οποίο ήταν απόλυτο εκτός από το φως των αστεριών και τα φώτα του πλοίου. Οι παρατηρητές ήταν όμως ενήμεροι για πιθανούς κινδύνους από παγόβουνα, καθώς ο Λαιτόλερ τους είχε διατάξει μαζί με άλλα μέλη του πληρώματος να έχουν "τα μάτια τους ορθάνοιχτα για πάγο, ειδικά μικρές ποσότητες πάγου".

Διάγραμμα της ρότας του Τιτανικού την στιγμή της σύγκρουσης με το παγόβουνο.
(Μπλε: τροχιά της πλώρης. Κόκκινο: τροχιά της πρύμνης.)

Στις 23:30, ο Φλιτ και ο Λι παρατήρησαν μια ελαφρά αχλύ στον ορίζοντα μπροστά τους, αλλά δεν αντέδρασαν. Εννέα λεπτά αργότερα, στις 23:39, ο Φλιτ εντόπισε ένα παγόβουνο στην πορεία του Τιτανικού. Χτύπησε το κουδούνι του πόστου τους τρεις φορές και τηλεφώνησε στη γέφυρα για να πληροφορήσει τον Έκτο Αξιωματικό Τζέιμς Μούντι. Ο Φλιτ ρώτησε "Είναι κανείς εκεί;" Ο Μούντι απάντησε, "Ναι, τι βλέπεις;" ο Φλιτ απάντησε: "παγόβουνο, ίσια μπροστά!"

Επιπτώσεις της σύγκρουσης

Το παγόβουνο έκαμψε τις πλάκες, τινάζοντας τα μπουλόνια και προκαλώντας ζημιά σε μια σειρά διαμερισμάτων. Αντίθετα με τη διαδεδομένη αντίληψη, το παγόβουνο δεν έσκισε τα ύφαλα.

Η σύγκρουση με το παγόβουνο θεωρείτο επί μακρά σειρά ετών ότι δημιούργησε ένα τεράστιο άνοιγμα στο κύτος του Τιτανικού, "μήκους όχι μικρότερου των 300 ft (91 m), 10 ft (3 m) πάνω από το επίπεδο της τρόπιδας", όπως το έθεσε αργότερα ένας συγγραφέας.^[25] Όμως στη Βρετανική έρευνα που ακολούθησε το ατύχημα, ο Έντουαρντ Γουάιλντινγκ (κορυφαίος ναυτικός αρχιτέκτονας της Harland and Wolff), υπολογίζοντας με βάση την εισροή υδάτων που παρατηρήθηκε στα εμπρόσθια διαμερίσματα σαράντα λεπτά μετά τη σύγκρουση, κατέθεσε ότι η επιφάνεια του κύτους που εκτέθηκε στη θάλασσα ήταν "περίπου 12 τετραγωνικά πόδια". Επίσης δήλωσε ότι "Πιστεύω ότι ήταν κατά τόπους και όχι ένα συνεχές σκίσιμο", αλλά ότι τα διαφορετικά ανοίγματα πρέπει να εκτέθηκαν κατά μήκος μιας επιφάνειας 300 ποδών, για να δικαιολογούν την πλημμύριση αρκετών διαμερισμάτων. Όμως, τα επίσημα ευρήματα της έρευνας απλά δηλώνουν ότι η καταστροφή εκτεινόταν περίπου 300 πόδια, και ούτως πολλοί μετεγενέστεροι συγγραφείς ακολούθησαν αυτή τη δήλωση. Σύγχρονες δοκιμές υπερήχων στο ναυαγίου έχουν αποδείξει ότι η ζημιά που επήλθε συνίστατο σε έξι στενά ανοίγματα σε μια επιφάνεια του κύτους που κάλυπτε μόλις 12 με 13 τετραγωνικά πόδια (1,1 με 1,2 τετραγωνικά μέτρα) συνολικά. Σύμφωνα με τον Πολ Κ. Ματίας, ο οποίος έκανε τις μετρήσεις, τα αποτελέσματα της σύγκρουσης ήταν μια "σειρά παραμορφώσεων στην δεξιά πλευρά που αρχίζουν και τελειώνουν στο κύτος του πλοίου ... περίπου 10 πόδια [3 m] πάνω από το επίπεδο του πλοίου.".

Τα κενά, το μακρύτερο εκ των οποίων έχει μήκος περίπου 39 feet (12 m), φαίνονται να ακολουθούν τη γραμμή των πλακών του κύτους. Αυτό είναι ένδειξη ότι τα σιδερένια μπουλόνια κατά μήκος των ραφών στις πλάκες έσπασαν ή εκτινάχτηκαν δημιουργώντας στενές τρύπες από τις οποίες εισέδυσε το νερό. Ένας μηχανικός του ναυπηγείου του Τιτανικού, Harland and Wolff, πρότεινε αυτο το σενάριο στην βρετανική έρευνα του ναυαγίου μετά την καταστροφή αλλά η ιδέα του απορρίφθηκε. Ο άνθρωπος που ανακάλυψε τον Τιτανικό, ο Ρομπερτ Μπάλαρντ, έχει δηλώσει ότι η ιδέα πως το πλοίο υπέστη μεγάλη ρωγμή είναι παραπροϊόν της μυσταγωγίας του '"Τιτανικού. Κανείς δεν πίστευε ότι το μεγάλο αυτό πλοίο βυθίστηκε από ένα μικρό κομματάκι." Σφάλματα στο κύτος του πλοίου ίσως συνεισέφεραν επίσης. Ανεκτημένα τμήματα από τις πλάκες του κύτους του Τιτανικού φαινομενικά κομματιάστηκαν από το παγόβουνο χωρίς να καμφθούν.

Οι πλάκες στο κεντρικό 60% του κύτους συγκρατούνταν με τριπλές σειρές μπουλόνια από ανθρακοχάλυβα, αλλά οι πλάκες στην πλώρη και την πρύμνη συγκρατούνταν με διπλές σειρές μπουλόνια από ελατό σίδηρο τα οποία – σύμφωνα με τους επιστήμονες των υλικών Τιμ Φόεκε και Τζέννιφερ ΜακΚάρτι – ήταν κοντά στα όρια της τάσης τους ήδη πριν την σύγκρουση.

15 Απριλίου 1912

Προετοιμασία για εκκένωση (00:05–00:45)

Ο Έντουαρντ Τζ. Σμιθ, πλοίαρχος του Τιτανικού, το 1911

Στις 00:05 της 15ης Απριλίου, ο Πλοίαρχος Σμιθ διέταξε να ξεσκεπάσουν τις σωστικές λέμβους και να συγκεντρωθούν οι επιβάτες. Επίσης έδωσε εντολή στους ασυρματιστές να αρχίσουν να στέλνουν εκκλήσεις και βοήθεια, γεγονός που λανθασμένα τοποθετούσε το πλοίο στη δυτική πλευρά της ζώνης πάγων και κατεύθυνε τους διασώστες σε μια θέση ανακριβή κατά περίπου 13,5 ναυτικά μίλια (15,5 μίλια / 25 χλμ.). Κάτω από τα καταστρώματα, το νερό διαχεόταν στα κατώτερα επίπεδα του πλοίου. Καθώς το δωμάτιο αλληλογραφίας πλημμύριζε, οι ταξινομητές των γραμμάτων έκαναν μια τελικά αποτυχημένη προσπάθεια να σώσουν τα 400.000 τεμάχια αλληλογραφίας που μετέφερε ο Τιτανικός. Αλλού, ο αέρας ακουγόταν να ωθείται βίαια από το νερό που εισέρεε ταχύτατα. Άνωθεν, οι καμαρότοι πήγαιναν από πόρτα σε πόρτα, ξυπνώντας τους επιβάτες και το πλήρωμα που κοιμόνταν – ο Τιτανικός δεν είχε σύστημα δημόσιων ανακοινώσεων – και τους έλεγαν να ανέβουν στο ανώτερο κατάστρωμα.

Ο ζήλος της προσπάθειας συγκέντρωσης των επιβατών εξαρτάτο σε πολύ μεγάλο βαθμό από την θέση για την οποία είχαν πληρώσει οι επιβάτες. Οι καμαρότοι της πρώτης θέσης ήταν υπεύθυνοι για μερικές καμπίνες μόνο, ενώ οι καμαρότοι της δεύτερης και της τρίτης θέσης έπρεπε να διευθύνουν πολύ μεγαλύτερο αριθμό επιβατών. Έτσι οι καμαρότοι της πρώτης θέσης μπορούσαν να δώσουν ένα χέρι βοηθείας στην προετοιμασία των επιβατών ενώ οι καμαρότοι της δεύτερης και τρίτης θέσης περιόρισαν τις προσπάθειες τους κυρίως στο να ειδοποιούν τους επιβάτες να φορέσουν σωσίβια και να ανέβουν στο κατάστρωμα. Στην τρίτη θέση, οι επιβάτες αφέθηκαν στα δικά τους μέσα για να δράσουν αφότου ενημερώθηκαν για την αναγκαιότητα να ανέβουν στο κατάστρωμα.

Σημειώσεις

1. Την στιγμή της σύγκρουσης, τα ρολόγια του Τιτανικού ήταν ρυθμισμένα 2 ώρες και 2 λεπτά μπροστά από την Ανατολική Ζώνη Ώρας και 2 ώρες και 58 λεπτά πίσω από τον Μέσο Χρόνο Γκρίνουιτς.
   ^{Άλμα πάνω, στο:Την στιγμή της σύγκρουσης, τα ρολόγια του Τιτανικού ήταν ρυθμισμένα 2 ώρες και 2 λεπτά μπροστά από την Ανατολική Ζώνη Ώρας και 2 ώρες και 58 λεπτά πίσω από τον Μέσο Χρόνο Γκρίνουιτς.}
2.  Το 3ο θα ήταν ο Βρετανικός ο οποίος ποτέ δεν λειτούργησε ως επιβατηγό πλοίο· αντίθετα κατευθείαν χρησιμοποιήθηκε ως νοσοκομειακό πλοίο (during WWI).
3.  "A small iceberg or ice floe which is barely visible over the surface of the water."

Βιβλιογραφία

Βιβλία

• Aldridge, Rebecca (2008). The Sinking of the Titanic. Νέα Υόρκη: Infobase Publishing. ISBN 978-0-7910-9643-7.
• Ballard, Robert D. (1987). The Discovery of the Titanic. Νέα Υόρκη: Warner Books. ISBN 978-0-446-51385-2.
• Barczewski, Stephanie (2006). Titanic: A Night Remembered. Λονδίνο: Continuum International Publishing Group. ISBN 978-1-85285-500-0.
• Barratt, Nick (2010). Lost Voices From the Titanic: The Definitive Oral History. Λονδίνο: Random House. ISBN 978-1-84809-151-1.
• Bartlett, W.B. (2011). Titanic: 9 Hours to Hell, the Survivors' Story. Stroud, Gloucestershire: Amberley Publishing. ISBN 978-1-4456-0482-4.
• Beesley, Lawrence (1960) [1912]. «The Loss of the SS. Titanic; its Story and its Lessons». The Story of the Titanic as told by its Survivors. London: Dover Publications. ISBN 978-0-486-20610-3.
• Björkfors, Peter (2004). «The Titanic Disaster and Images of National Identity in Scandinavian Literature». Στο: Bergfelder, Tim; Street, Sarah. The Titanic in myth and memory: representations in visual and literary culture. London: I.B. Tauris. ISBN 978-1-85043-431-3.
• Brown, David G. (2000). The Last Log of the Titanic. New York: McGraw-Hill Professional. ISBN 978-0-07-136447-8.
• Butler, Daniel Allen (1998). Unsinkable: The Full Story of RMS Titanic. Mechanicsburg, PA: Stackpole Books. ISBN 978-0-8117-1814-1.
• Chirnside, Mark (2004). The Olympic-class ships : Olympic, Titanic, Britannic. Stroud, UK: Tempus. ISBN 978-0-7524-2868-0.
• Cox, Stephen (1999). The Titanic Story: Hard Choices, Dangerous Decisions. Chicago: Open Court Publishing. ISBN 978-0-8126-9396-6.
• Eaton, John P.; Haas, Charles A. (1987). Titanic: Destination Disaster: The Legends and the Reality. Wellingborough, UK: Patrick Stephens. ISBN 978-0-85059-868-1.
• Eaton, John P.; Haas, Charles A. (1994). Titanic: Triumph and Tragedy. Wellingborough, UK: Patrick Stephens. ISBN 978-1-85260-493-6.
• Everett, Marshall (1912). Wreck and Sinking of the Titanic. Chicago: Homewood Press. OCLC 558974511.
• Foster, John Wilson (1997). The Titanic Complex. Vancouver: Belcouver Press. ISBN 978-0-9699464-1-0.
• Georgiou, Ioannis (2000). «The Animals on board the Titanic». Atlantic Daily Bulletin(Southampton: British Titanic Society). ISSN 0965-6391.
• Gittins, Dave; Akers-Jordan, Cathy; Behe, George (2011). «Too Few Boats, Too Many Hindrances». Στο: Halpern, Samuel. Report into the Loss of the SS Titanic: A Centennial Reappraisal. Stroud, UK: The History Press. ISBN 978-0-7524-6210-3.
• Gleicher, David (2006). The Rescue of the Third Class on the Titanic: A Revisionist History. Research in Maritime History, No. 31. St. John's, NL: International Maritime Economic History Association. ISBN 978-0-9738934-1-0.
• Gracie, Archibald (1913). The Truth about the Titanic. New York: M. Kennerley.
  • Also published as: Gracie, Archibald (2009). Titanic: A Survivor's Story. The History Press. ISBN 978-0-7509-4702-2.
• Halpern, Samuel (2011). «Account of the Ship's Journey Across the Atlantic». Στο: Halpern, Samuel. Report into the Loss of the SS Titanic: A Centennial Reappraisal. Stroud, UK: The History Press. ISBN 978-0-7524-6210-3.
• Halpern, Samuel; Weeks, Charles (2011). «Description of the Damage to the Ship». Στο: Halpern, Samuel. Report into the Loss of the SS Titanic: A Centennial Reappraisal. Stroud, UK: The History Press. ISBN 978-0-7524-6210-3.
• Hoffman, William; Grimm, Jack (1982). Beyond Reach: The Search For The Titanic. New York: Beaufort Books. ISBN 978-0-8253-0105-6.
• Howells, Richard Parton (1999). The Myth of the Titanic. New York: Palgrave Macmillan. ISBN 978-0-312-22148-5.
• Hutchings, David F.; de Kerbrech, Richard P. (2011). RMS Titanic 1909–12 (Olympic Class): Owners' Workshop Manual. Sparkford, Yeovil: Haynes. ISBN 978-1-84425-662-4.
• Kuntz, Tom (1998). The Titanic Disaster Hearings. New York: Pocket Book. ISBN 978-1-56865-748-6.
• Lord, Walter (1976). A Night to Remember. London: Penguin Books. ISBN 978-0-14-004757-8.
• Lord, Walter (2005) [1955]. A Night to Remember. New York: St. Martin's Griffin. ISBN 978-0-8050-7764-3.
• Lord, Walter (1987). The Night Lives On. London: Penguin Books. ISBN 978-0-670-81452-7.
• Lynch, Donald (1998). Titanic: An Illustrated History. New York: Hyperion. ISBN 978-0-7868-6401-0.
• Marshall, Logan (1912). Sinking of the Titanic and Great Sea Disasters. Philadelphia: The John C. Winston Co. OCLC 1328882.
• McCarty, Jennifer Hooper; Foecke, Tim (2012) [2008]. What Really Sank The Titanic – New Forensic Evidence. New York: Citadel. ISBN 978-0-8065-2895-3.
• Mills, Simon (1993). RMS Olympic – The Old Reliable. Dorset: Waterfront Publications. ISBN 0-946184-79-8.
• Mowbray, Jay Henry (1912). Sinking of the Titanic. Harrisburg, PA: The Minter Company. OCLC 9176732.
• Parisi, Paula (1998). Titanic and the Making of James Cameron. New York: Newmarket Press. ISBN 978-1-55704-364-1.
• Regal, Brian (2005). Radio: The Life Story of a Technology. Westport, CT: Greenwood Publishing Group. ISBN 978-0-313-33167-1.
• Richards, Jeffrey (2001). Imperialism and Music: Britain, 1876–1953. Manchester, UK: Manchester University Press. ISBN 978-0-7190-6143-1.
• Turner, Steve (2011). The Band that Played On. Nashville, TN: Thomas Nelson. ISBN 978-1-59555-219-8.
• Verhoeven, John D. (2007). Steel Metallurgy for the Non-Metallurgist. Materials Park, OH: ASM International. ISBN 978-0-87170-858-8.
• Winocour, Jack, επιμ. (1960). The Story of the Titanic as told by its Survivors. London: Dover Publications. ISBN 978-0-486-20610-3.
• Zumdahl, Steven S.; Zumdahl, Susan A. (2008). Chemistry. Belmont, CA: Cengage Learning. ISBN 978-0-547-12532-9.

Άρθρα εφημερίδων

• «What really sank the Titanic?». Materials Today (Elsevier). 26 September 2008. Ανακτήθηκε στις 4 March 2012.
• Maltin, Tim (March 2012). «Did the Titanic Sink Because of an Optical Illusion?». Smithsonian (Smithsonian Institution).
• Olson, Donald W.; Doescher, Russell L.; Sinnott, Roger W. (April 2012). «Did the Moon Sink theTitanic?». Sky & Telescope (Cambridge, MA: Sky & Telescope Media LLC) 123 (4): 34–9. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2013-07-29. Ανακτήθηκε στις 2015-03-15.
• Ryan, Paul R. (Winter 1985–1986). «The Titanic Tale». Oceanus (Woods Hole, MA: Woods Hole Oceanographic Institution) 4 (28).
• Uchupi, Elazar; Ballard, Robert D.; Lange, William N. (Fall 1986). «Resting in Pieces: New Evidence About Titanic's Final Moments». Oceanus (Woods Hole, MA: Woods Hole Oceanographic Institution) 29 (3): 53–60.

Ειδησεογραφικές αναφορές

• Broad, William J. (8 April 1997). «Toppling Theories, Scientists Find 6 Slits, Not Big Gash, SankTitanic». The New York Times. Ανακτήθηκε στις 5 November 2011.
• Broad, William J. (15 April 2008). «In Weak Rivets, a Possible Key to Titanic's Doom». The New York Times. Ανακτήθηκε στις 13 March 2012.
• Broad, William J. (9 April 2012). «The Iceberg Was Only Part of It». The New York Times. Ανακτήθηκε στις 17 April 2012.
• Ewers, Justin (25 September 2008). «The Secret of How the Titanic Sank». U.S. News & World Report. Ανακτήθηκε στις 11 April 2012.

Έρευνες

• «Passenger List and Survivors of Steamship Titanic». United States Senate Inquiry. 30 Ιουλίου 1912. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Απριλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουνίου 2011.
• Mersey, Lord (1999) [1912]. The Loss of the Titanic, 1912. The Stationery Office. ISBN 978-0-11-702403-8.
• «Report on the Loss of the "Titanic." (s.s.)». British Wreck Commissioner's Inquiry. 30 Ιουλίου 1912. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Αυγούστου 2014. Ανακτήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 2012.
• «Report on the Loss of the "Titanic." (s.s.)». British Wreck Commissioner's Inquiry, Final Report (Watertight Compartments). 30 Ιουλίου 1912. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιανουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 14 Απριλίου 2012.
• «Report on the Loss of the "Titanic." (s.s.)». British Wreck Commissioner's Inquiry, Final Report (Description of Damage). 30 Ιουλίου 1912. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιανουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 14 Απριλίου 2012.